2011: Another bleak year for the workers

PRESS RELEASE/STATEMENT

Bukluran ng Manggaggawang Pilipino (BMP) - Partido Lakas ng Masa (PLM)

December 27, 2010

2011: Another bleak year for the workers, militant labor leaders lamented in a breakfast forum

The ascendance to power of the Aquino administration was the most significant event that took place in 2010. The marginalized sector particularly the workers were indeed hoping that the new government would somehow uplift their worsening conditions brought about by the global financial crisis.

Unfortunately, the first half of the Aquino administration proved its real worth to the Filipino people in terms of its policies. The Aquino government only validated its subservience to the elite and not to the toiling masses.

Unusual occurrence of strikes happened this year and the most glaring was the reaffirmation of the Aquino government to allow the PAL management to outsource its personnel and invoke the management prerogative as the basis of the dismissal of 2,600 employees.

“The PAL case was just a tip of the iceberg, what prevailed this year in terms of labor disputes and concerns would even become bigger or more than doubled for the incoming 2011. The workers have renewed their will to fight and this was concretely proven by the successful strikes they launched in 2010 as in the case of Goldilocks, Arcometal, Imarflex, Procraft, Lakeside, among others.” Leody De Guzman, BMP President, asserted at the weekly breakfast forum held at the Orange Place Hotel dubbed as “Kapehan sa TOP”.”

The breakfast forum was sponsored by the PLM every Monday where they invited Ms. Susan “Toots” Ople to enlighten on the challenges and prospects awaiting the labor sector in 2011.

Mr Leody De Guzman, also the incumbent PLM Executive Vice President, further explained that “What can we expect at the new President who is openly acting as the Chairman of the Board of the Capitalist class and in effect would promote the interests of huge businesses and not the workers.”

The fate of the workers for 2011 lies not on President Aquino’s hand but only for themselves, the emergence of the unprecedented labor unity as a result of the fight for the displaced airport employees is still alive and will further be bolstered by the numerous issues confronting the labor sector like the contractualization and other related concerns.

“The Aquino government is yet to see the fury of the broad labor that is in store for next year. President Aquino is making a wrong signal for this year and can be faulted by the growing discontent of the Filipino workers. He must decisively address the problems of PAL and not just paying lip service to the needs of the Filipino workers.” Mr. Roni Luna, a leader in the CALABARZON Alliance, pointed out. (30).

PR - BMP deplores gov't inability to stop contractualization

PRESS RELEASE

December 22, 2010

MILITANT LABOR GROUP DEPLORES THE GOVERNMENT INABILITY TO STOP CONTRACTUALIZATION

Accredited as the most militant labor group in 2010 as recorded in the DOLE (Department of Labor and Employment data, BMP (Bukluran ng Manggagawang Pilipino) is geared for a challenging year in 2011. The group in a press conference called on the Aquino government to fulfill its promise to provide protection for the Filipino workers.

“The recent intervention of the Aquino administration on the issue of Philippine Airlines is a welcome move. But the solution should go beyond the labor dispute but should be taken as a test case to review the policies which the government is inclined to promote. The problem of rampant of contractualization must be seriously addressed by the Aquino government. Long before the PAL issue, numerous cases of contractualization employed by most companies are already wreaking havoc on the lives of Filipino workers.” Mr. Leody De Guzman, BMP President explained.

The likes of Gokongwei, Henry Sy, and many other big capitalists are in the same mold of Lucio Tan whose main concern is to streamline its business operations to cut cost and thereby sacrificing the benefits and welfare of the workers. The labor sector has been confronted by this problem even from the previous administration but ironically being pursued and sustained by the Aquino government.

“We will not stop engaging the workers in various forms of struggles to put an end to the vicious cycle of contractualization. We have proven as provided for by this years’ data on strike that the workers are no longer apathetic but defiant of what they are experiencing and the broad labor is gaining grounds to foster strength and unity to fight contractualization.” Ronnie Luna, BMP Executive Vice President further elaborated.

The group has lined various activities as part of their comprehensive caqmapaign and engagement to the Aquino government on the issue of contractualization. The group is set join the PALEA workers sponsored “Harana sa Mendiola” tomorrow at 10am. In the coming days, the group will also launch massive leafleting and related activities to kick off their various concrete and specific issues involving the evils of contractualization. (30)

Pagyamanin ang Kislap ng Pag-asa ng Kilusang Unyon

Pagyamanin ang Kislap ng Pag-asa ng Kilusang Unyon

Nabababanaag natin ngayon ang kislap ng pag-asang iniluwal ng tagumpay ng pakikibaka ng mga manggagawa sa Phil. Airlines, Imarflex, Procraft at Lakeside.

Mga natatanging karanasan na pupukaw ng inspirasyon sa mga manggagawang Pilipino; maihahalintulad sa welga ng mga manggagawa ng LK Guarin at La Tondeña na bumasag sa pananahimik ng kilusang manggagawa simula ng ipataw ang Martial Law noong 1972. Welgang nagbigay ng buwelo sa kilusang manggagawa upang makabangon at patuloy na sumigla’t lumaganap sa bansa hanggang sa panahon ng revolutionary government ng dating Pang. Cory Aquino. Kinatampukan ito ng pagdadamayan, pagkakapatiran at mga koordinadong pakikibaka ng mga manggagawa mula lokal hanggang sa pambansang saklaw. Tinagurian ng yumaong Blas Ople, Kalihim ng DOLE sa panahon ng Martial Law, ang panahong ito na “masamang interegnum”, may batas subalit di maipatupad ng estado.

Ngunit nang mapagtibay ang Herrera Law noong 1989 na saligan ng Assumption of Jurisdiction (AJ), nanumbalik ang Martial Law sa kilusang manggagawa. Ang pangil ng AJ ay pinatalim ng kamandag ng militarisasyon. Walang habas na inatake ang mga picket line, walang pinipili, maging militante o hindi ang unyon. Hindi nakayanang depensahan ang mga picket line laban sa truncheon at armalite ng mga unipormadong goons. Nauwi sa pagkatalo’t pagkalusaw ng mga unyon ang mga tampok na welga, nagdulot ito ng demoralisasyon at terror-effect sa kilusang manggagawa.

Ang panahong ito ay sinabayan pa ng pagputok ng mga krisis pang-ekonomiya, black propaganda laban sa unyonismo, pagsangkalan ng estado’t mga kapitalista sa globalisasyon, malawakang tanggalan sa trabaho at paglaganap ng kontraktwalisasyon. Ang cumulative impact ng mga ito ay delubyo sa kilusang manggagawa. Halos maglaho ang mga nakamit na tagumpay ng kilusang manggagawa sa nakaraang isang daang taon.

Nalusaw ang maraming unyon, lumaganap ang negatibong pananaw sa unyonismo, lalo na sa hanay ng kabataang manggagawa. Pinakamasahol sa lahat, ang sistematikong pagkakait sa karapatang mag-organisa sa pamamagitan ng labor flexibilization sa anyo ng kontraktwalisasyon at labor-only contracting. Sa pagtatapos ng unang dekada ng bagong milenyo tinatayang bumagsak ng 75% ang bilang ng manggagawang covered ng CBA.

Sa kabila ng ganitong kalagayan, hindi maiiwasang mamulat ang mga manggagawa bunsod ng labis na kaapihan at pagdurusa sa kalupitan ng mga kapitalista, maunawaan ang katumpakan ng makauring pagkakaisa at harapin ang mga hamon ng kasaysayan.

Pinatunayan ito sa laban ng PAL Employees Assn. Hindi sila umatras sa planong magwelga kahit nagdesisyon si DOLE Sec. Baldoz na management prerogative ang pakana ng PAL na outsourcing na mangangahulugan ng retrenchment ng 2,600 empleyado.

Sa isyung ito, humantong ang mga malalaking sentro’t pederasyon sa paggawa sa isang makasaysayang pagkakaisa bilang suporta sa laban ng PALEA, kabilang ang TUCP, FFW, BMP, KMU, APL, PM at iba pa. Di nagtagal ay sinuspinde ang naturang desisyon.

Noong Nobyembre 16, 2010, labindalawa (12)-kataong kasapian ng unyon sa Imarflex Battery (sa Pasig) ay nagwelga upang ipaglaban ang mga makatarungang kahilingan sa CBA, sa kabila ng may mahigit 200 contractual workers ang kompanya. Hindi inalintana ng mga manggagawa ang dehado nilang bilang versus contractual. Magiting nilang dinepensahan ang picket line sa loob ng walong (8) araw hanggang sa mapwersa ang kapitalistang makipagkasundo. Naipagtagumpay ng mga manggagawa ang kanilang mga kahilingan.

Hindi pahuhuli ang laban ng mga manggagawa ng Procraft sa Calauan, gumagawa ng baseball gloves na pang-export. Sa gitna ng CBA negotiation, naramdaman ng mga manggagawa na ang gradual na pagbabawas ng kanilang trabaho ay taktika ng management tungo sa temporary shutdown upang pahinain ang kanilang determinasyon at durugin ang unyon. Dahil dito, taya-batong ipinutok ng unyon ang welga kahit walang Notice of Strike. Paralisado ang kompanya, makalipas ang mahigit isang (1) buwan na welga, nakipagkasundo ang kapitalista. Balik sila sa trabaho ng walang kaso (no retaliatory action), natapos ang CBA at nakamit nila ang matagal ng minimithi --- ang maging daily regular basis ang sweldo mula sa mahigit 10 na taon ng pagiging piece rate.

Sa panig naman ng mga manggagawa sa Lakeside Food & Beverage Corp., kapitbahay ng Yasaki-Torres sa Makiling na gumagawa ng bottled water, isang araw na welga --- solved ang mga isyu.

Mahigit isang taon nang ipinaglalaban ng mga manggagawa ang pagtatayo ng unyon. Sagad hanggang buto ang pagtutol ng kumpanya sa unyon. Ginawa nila ang lahat ng paraan upang hadlangan ang karapatan ng mga manggagawa na mag-unyon at makipag-CBA.

Unang pakana ng management ay ipakansela ang rehistro ng unyon. Sinundan ito ng pagkontra sa Petition for Certification Election (PCE), sa kabila ng may batas na ang kumpanya ay hindi partido sa PCE.

Nang manalo ang apila ng unyon sa PCE at mag-order ang DOLE na ilunsad ang certification election, naghain naman ang kumpanya sa Court of Appeals ng application para ipa-TRO ang CE.

Bigo ang kompanya sa pakanang TRO at naipagwagi ng unyon ang CE.

Hindi pa rin tumigil ang kumpanya, iprinotesta ang resulta ng eleksyon kahit walang balidong batayan. Dismissed ang kanilang protesta.

Nang magsumite ang unyon ng CBA proposal, todo-tanggi ang management na makipag-negotiate. Naghain ang unyon ng Notice of Strike sa batayan ng refusal to bargain; at sa banta ng welga, nakipagkasundo ang management makikipag-negotiate na.

Sa panahon ng CBA negotiation, humirit muli ang management. Disyembre 02, tinanggal sa trabaho ang Pangulo, Bise-Presidente at tatlong Board Members sa katuwirang management prerogative na ipa-outsource ang kanilang trabaho. Ipinasok na sa kanilang ATM card ang separation pay. Malinaw na Bargaining In Bad Faith at Union Busting ang bagong pakana ng kumpanya!

Wala nang ibang opsyon ang unyon kundi maghain ng panibagong Notice of Strike. Minaliit ng kumpanya ang unyon dahil may mga nakahanda na silang contractual at agency employees na pamalit sa mga miyembro ng unyon.

Sa unang concilitiation sa NCMB noong Disyembre 06, walang awtoridad na magdisisyon ang ipinadala ng kompanya, kaalinsabay na naglabas ang kompanya ng tatlong truck ng finished products. Sa taya ng unyon ay delaying tactics ang ginagawa ng management, hindi na nila inantay ang nakatakdang concilitation sa Disyembre 08, determinado nilang ipinutok kinagabihan ang welga. Niresolba nila ang kawalan ng kakulangan sa pondo ng unyon, ginamit nila ang adelantadong separation pay na ibinigay ng kompanya.

Sa diwa ng pagkakapatiran, maagap na dumamay sa picket line ang mga unyong kaanib ng BMP sa pangunguna ng Bigkis ng Manggagawa sa Arcya Glass. Paglabas sa trabaho ng mga miyembro ay diretso sa picket line upang makisalamuha’t magbigay ng suportang pisikal at moral. Ang mga naipit na agency workers sa loob ng planta ay nakiisa rin, lumabas sila matapos ang oras ng trabaho. Nabigo rin ang tangka ng management na magpasok ng pagkain at mga bagong agency workers.

Pagsikat ng araw noong Disyembre 7, nagpatawag ang mismong Director ng NCMB ng concilitation meeting. Minarathon nila ang conciliation hanggang sa CBA negotiation na umabot ng madaling-araw ng Disyembre 08. Plantsado na halos ang lahat ng probisyon sa CBA, humirit pa rin ang bagong abogado ng management na ilagay sa kasunduan ang probisyon na “without prejudice” sa nakapending nitong reklamo ukol sa kanselasyon ng union registration.

Agad na napagtanto ng unyon na mangangahulugan ito na mababalewala ang lahat ng kanilang pagsisikap at sakripisyo sakaling kanselahin ng DOLE ang rehistro ng unyon, tulad ng karanasan ng maraming unyon na sa simpleng teknikal na isyu ay nama-magic ang mga disisyon ng DOLE pabor sa kompanya.

Tinindigan ng mga manggagawa na babalik na lamang sila sa picket line kung hindi iaatras ng management ang probisyon ukol sa “without prejudice”. Sa kalauna’y pumayag na rin ang management at mataas ang moral na itiniklop ng mga manggagawa ang picket line.

Mga kapatid sa paggawa, sa kabila ng ipinagbubunyi natin ang mga nakamit na tagumpay, batid nating hindi dapat magkampante, hindi dapat magbaba ng depensa ang mga unyon. Sapagkat hindi maglulubay ang mga kapitalista sa pagpapahina sa pagkakaisa ng mga manggagawa at pag-atake sa karapatang mag-organisa. Sa tindi ng kompetisyon sa mismong hanay ng kapital, pababaan ng labor cost ang sukatan ng kanilang lakas. Mas mababa ang labor cost, mas competitive sa market, mas malaki ang tubo, mas makakaipon ng surplus capital para lamunin ang mga kakumpetensya sa negosyo. Kapitalistang kumpetisyon na walang ibinubunga kundi krisis gaya ng 2009 Global Financial Crisis.

Samakatuwid, walang tigil ang mga hamon na kakaharapin ng uring manggagawa. Patuloy tayong magpalakas, palawakin ang makauring pagkakaisa at pagkakapatiran, mag-aral at magsanay sa sining ng unyonismo. Huwag nating hayaang nakatiwangwang ang mga kapatid na manggagawang hindi pa organisado, lalo na sa hanay ng higit na nakakaraming contractual at agency workers. Ibandila natin sa kanila ang aral ng mga nakamit na tagumpay at ang pag-asang may kinabukasan sa pagiging organisado.

Hindi tayo titigil hangga’t may manggagawang di-organisado. Ang pagkaka-organisa ng mga manggagawa sa bawat kompanya ang landas tungo sa makapangyarihang pagsusulong ng reporma sa mga depekto ng sistemang pang-ekonomiya at pampulitika sa bansa; kawalan ng sapat na empleyo, mababang pasahod, mataas na presyo ng bilihin at serbisyo, kawalan ng hustisya, katiwalian sa gobyerno, kawalan ng desenteng tahanan sa mga maralita, kawalan ng sapat na serbisyong pampubliko, inefficient na labor code at iba pa.

Ito ang mga hamon na kailangang harapin ng kilusang paggawa upang ihanda ang kinabukasan ng susunod na henerasyon ng mga manggagawang Pilipino--- walang iba kundi ang ating mga anak at apo.

Mabuhay ang Kilusang Manggagawa!

- Bukluran ng Manggagawang Pilipino - Timog Katagalugan (BMP-TK)

Workers Denounced TRO For Sale

PRESS RELEASE

December 2, 2010

Bukluran ng Manggagawang Pilipino (BMP)

WORKERS DENOUNCED TRO FOR SALE

Indignant over the granting of a 72-hour temporary restraining order to a supposed Certification of Election of Goldilocks yesterday, members of Goldilocks Union picketed the office of Judge Amor Reyes of Manila’s Regional Trial Court Branch 21.

The decision was a far-out for the Supreme Court has already ruled out a decision with finality to further resolve the dispute through a Certification of Election.

“The unthinkable resolve to grant a TRO by the lower court is a classic example of a tainted institution that would allow its men in robe to act not on the merits of the case but worst, granting a decision that would jeopardize the already in placed rules of court.” Mr. Joel Lachica, Goldilocks Union President asserted in a message during the picket.

“TRO for Sale is not in consonance with the Aquino administrations’ policy to rid of corrupt officials in all branches of the government. We cannot allow the men in robe to practice the power of money at the expense of the poor and helpless people.” Mr. Lachica further elaborated.

The group has found an ally in all of its battery of lawyers. Not even one lawyer condoned with the decision of Judge Amor Reyes. Most of the lawyers have pointed out that such move would constitute an act of contempt of court and should be dealt with.

“We are now contemplating that if the sala of Judge Amor Reyes will issue a permanent injunction, our group will be pursuing an all out campaign for her permanent disbarment. We believe that our move would set a precedent to put a stop the anomalous conduct of some scrupulous judges using the TRO for sale scheme.” (30)

PR - Nov30

Press Release
November 30, 2010
Bukluran ng Manggagawang Pilipino (BMP)

MILITANTS ONCE AGAIN URGED SEC BALDOZ TO RESIGN

On the occasion of the 147th birth anniversary of Gat Andres Bonifacio, hundreds of workers allied to the Bukluran ng Manggagawang Pilipino (BMP), Kongreso ng Pagkakaisa ng Maralitang Lungsod (KPML), Sanlakas and Partido Lakas ng Masa (PLM) trooped to the office of the Department of Labor and Employment to once again reiterate their call for the Secretary of Labor to resign. As a symbolic gesture, the group handed down a piece of paper which they attributed as the resignation letter that Secretary Baldoz should have accomplished and submitted to the P-Noy administration. In the letter, reasons for the resignation were stipulated as follows: 1. For executing a decision that is detrimental to the workers’ job security. 2. A decision that is absolutely anti-worker and unconstitutional and hence will affect P-Noy’s crusade and battlecry to serve his “real boss”, the marginalized sector.

“The sacking of 2,600 PAL workers institutionalizes the current trends of rampant contractualization of labor. Even if a company is suffering from heavy losses, employing various forms of contractualization scheme is deemed as illegal according to the labor code.” Ronnie Luna, BMP-Executive Vice President explained during the program held in front of the DOLE Office.

The group further expounded that a Secretary who is supposed to protect labor but in effect only paying lip service and proved to be pro-capitalist should have no place in the labor portfolio.

“We cannot support a Secretary that is insensitive to the plight of the Filipino workers. Her decision will usher more of similar kind in the near future that will only bolster the interest of the capitalists. In so doing condoning such person would only aggravate and push further misery for the Filipino workers.” Leody De Guzman, BMP President articulated in an interview.

The group together with the members of KONTRA (Koalisyon Kontra Kontraktwalisasyon) proceeded to Liwasang Bonifacio where other members of the broad labor also converged for a unity march towards Mendiola. (30)

BMP’s Solidarity Message on FIND’s 25th Year Anniversary

BMP’s Solidarity Message on FIND’s 25th Year Anniversary

On the occasion of your 25th year Anniversary, we salute and commend the valiant men and women who founded the FIND (Families of Victims of Involuntary Disappearances).

Truly, you have marked your presence in the human rights community through your various programs and services assisting victims of enforced disappearances and their families. Not to mention your own share and contribution to the over-all development of the human rights movement in the country.

We are deeply proud of your continuous struggle and unwavering commitment to serve the Filipino people. In turn, we will not also falter as one of your partners to the upholding and promotion of human rights.

We firmly believe that our crusade will never fade unless real social justice will reign in this nation. We are still witnessing the cries of the poor particularly the workers and the urban poor. We are still confronted with various human rights violations that continue to haunt the Filipino people.

Our mission and vision is yet to be fulfilled, we must work to build a nation where real abundance, peace and justice will prevail.

We are in unison with you and look forward to see a meaningful celebration where everyone is freed from any harm, where not a single abduction will ever be recorded. If that time comes everyday is a celebration for all of us.

In behalf of the working class community, we once again extend our warmest congratulations and solidarity!

Bukluran ng Manggagawang Pilipino (BMP)-National Executive Committee
November 23, 2010

Resolution at the ICLS Conference on PAL Dispute

November 19, 2010

Resolution Calling on President Benigno Aquino III of the Philippines to Reverse the Ruling of his Department of Labor and Employment (DOLE) Secretary on the Philippine Airlines Labor Dispute

We, the participants of the 6th International Center for Labor Solidarity (ICLS) Conference held on November 18-19, 2010 in Taipei, Taiwan, express our strongest solidarity to our embattled worker brothers and sisters from the Philippine Airlines,

We, workers and union activists coming from Australia, Burma, Japan, Korea, New Zealand, Philippines, Taiwan and Thailand, believe that the recent decision of DOLE Secretary Rosalinda Baldoz to allow Philippine Airlines' management to outsource so-called non-core sections of its business and lay-off 2,600 regular employees would set a dangerous trend for capitalists to replace regular jobs with irregular workers,

We believe that such a decision infringes on workers' and union rights,

We believe that such a decision would spell the death of job security in Philippine Airlines and the whole country,

We, therefore, call on President Benigno Aquino III to reverse this anti-worker and anti-union decision in the interest of upholding workers rights and decent jobs,

Be it resolved,

International Center for Labor Solidarity (ICLS)
Taiwan Conference 2010

Introduced by:
Bukluran ng Manggagawang Pilipino (BMP)
Pagkakaisa ng Manggagawa sa Transportasyon (PMT)
Bagong Kapisanan ng Manggagawa - Philippine National Railways (BKM-PNR)

polyeto - call for Nov25 and Nov30 mob

Manggagawa Magkaisa!
Labanan ang Kontrakwalisasyon!
Ipaglaban ang Regular na Trabaho!

Ilang taon nang namamayagpag ang kontraktwalisasyon sa paggawa hindi lamang sa Pilipinas kundi maging sa buong mundo. Ang kontraktwalisasyon sa paggawa (irregular work ang tawag sa ibang bansa) ay isang anyo ng labor flexibilization scheme; casualization, outsourcing, spin-off, etc. na ipinapatupad ng mga kapitalista sapul ng mauso ang globalisasyon sa buong kapitalistang mundo.

Delubyo ang inabot ng uring manggagawa ngayong malaganap na ang sistemang ito sa pagnenegosyo at pati ang mga matatagal at matitibay na mga unyon ng manggagawa tulad ng PALEA sa Philippine Airlines ay dinudurog ng iskemang ito ng kontraktwalisasyon sa paggawa. Ang mga kumpanya sa ngayon ay nagmementina na lang ng tinatawag nilang core labor na kadalasan ay 10% hanggang 20 % na lamang ng labor force ng isang pabrika, na kadalasan ay mga skilled na manggagawa tulad ng mekaniko at teknisyan na lamang ang nareregular.

Dati-rati ang mga manggagawa ay dumaraan sa kaswal, nagiging probationary at makalipas ang anim na buwan ay isang regular na empleyado ng isang kumpanya na may seguridad sa trabaho mas lalo na kapag ang kanilang unyon ay nagkakaisa at palaban.

Nang marating ng sistemang kapitalismo ang sobra-sobrang produksyon at umapaw ang palengke sa iba’t ibang klase ng kalakal, nagkaroon din ng sobrang kapital na nakatiwangwang, di kumikita at lulutang-lutang sa ispekulasyon ng pandaigdigang komersyo. Kaya’t nang dumausdos ang tantos ng tubo (rate of profit), ang mga kapitalista ay nagpatupad ng iskema para bumawi at ang nasasakripisyo ay ang seguridad sa trabaho at pagpapatindi ng pagpiga ng lakas paggawa sa anyo ng kontrakwal na paggawa, na walang mga benepisyo at seguridad sa trabaho.

Ang mga benepisyo at pakinabang ng uring manggagawa na ibinunga ng paglaban ng mga ninuno nating manggagawa mahigit sandaang taon na ang lumipas ay binawi at ang natitira ay binabawi pa ng mga kapitalista.

Likas sa sistemang kapital ang pagpiga ng tubo at ang lumilikha ng tubong ito ay ang manggagawa lamang, sa pamamagitan ng kanilang lakas paggawa. Sa panahon ng pagtumal ng negosyo, tulad ngayon na nakakaranas ang buong mundo ng mahabang resesyon o pagtumal ng negosyo, walang ibang paraan ang kapitalista kundi ang patindihin ang pagpiga ng lakas paggawa o kaya naman ay maglunsad sila ng digma para sa dominasyon at pagpapasigla ng pag-andar ng produksyon ng kanilang bansa tulad ng nangyari noong 1930’s great depression na nagluwal ng digmaaang pandaigdig na lumutas sa krisis ng sobrang produksyon ng sistemang kapital.

Ang rehimeng Pinoy ay walang pinag-iba sa mga nakaraang administrasyon sa pagtrato sa manggagawa. Ang kanyang kalihim ng DOLE, si Gng Rosalinda Baldoz, ay pumanig sa kapitalistang bilyunaryong si Lucio Tan nang kanyang desisyunan ang kaso ng PALEA, na “management prerogative “ ang outsourcing at pagtatanggal sa 2,600 regular na manggagawa ng PAL na may CBA na nakasaad na bawal mag-outsource kapalit ng regular na trabaho.

Matagal na itong ginagawa sa mga maliliit at malalaking pabrika at kumpanya. Kalakaran ang mga manpower agency na pinagkukuhanan ng mga kontraktwal na manggagawa. Ang SM ni Henry Sy, ang URC ni Gokongwei, ang mga pabrika sa mga export processing zones at industrial subdivisions, lahat na ng mga kapitalista ay nagpapatupad ng 5 buwan na kontraktwal na trabaho.

Hindi na pinapaabot ng anim na buwan ang manggagawa dahil maaring maging regular. At sa ganito ay maiiwasan nila ang pagbibigay ng benepisyo na tinatanggap ng isang regular na manggagawa. Malaki nga naman ang matitipid nila. Ang mga manggagawa naman, pagdating ng “endo” ay hanap uli ng panibagong mapapasukan, mag-aayos na naman ng mga requirements at panibagong gastos tulad ng NBI, police clearance, medical, etc. na lalong nagpapahirap sa buhay bilang manggagawa.

Ang ganitong kalakaran sa paggawa ay lilikha ng henerasyon ng mga kontraktwal na manggagawa. Isang henerasyon ng mga manggawang walang kasiguruhan sa trabaho at walang mga benepisyo na dapat lamang makamit ng isang manggagawang bumilang ng taon sa pagpapaalipin kapalit ng kakarampot na sahod.

Ano ang maasahan ng uring manggagawa sa rehimeng P-Noy? Aasahan nating mga manggagawa ang pagkampi ni P-Noy sa mga iilang kapitalistang lokal at dayuhan kaysa sa milyon-milyong manggagawa na siyang lumilikha ng yaman ng bansa at bumubuhay sa lipunan.

Dahil sa walang maasahan ang uring manggagawa sa gubyernong P-Noy, dapat lamang na magkaisa at kumilos ang uring manggagawa para sa kanyang kinabukasan. Ang ating kapalaran ay nasa ating pagkilos. Ang paglaya ng manggagawa ay nakasalalay sa ating mga kamay.

Manggagawa magkaisa! Labanan ang kontraktwalisasyon!
House Bill 3402 On Security Of Tenure (SOT) Isabatas!
Makibaka para sa Regular na Trabaho para sa Manggagawa!

Panawagan: (Dumalo at Magpadalo)
1. November 25, 3:00pm (Big Rally) sa Ayala, Makati
2. November 30, 8:00am (Full Mobilization) sa Mehan Garden, Manila

Bukluran ng Manggagawang Pilipino (BMP)
SUPER- MELF- PMT- KPML

BMP Statement - ICLS 2010 Taiwan Forum Theme

BMP Statement
On the ICLS 2010 Taiwan Forum Theme

Dismantling Neoliberalism, Ending Capitalism

Workers of the world are now living in interesting times. The economic thinking that has prevailed in the last three decades, what we now call as neoliberalism, is thoroughly being challenged with its failure to prevent or even predict the 2008 global economic crisis, starting from the problems of finance capital, the drop in demand, the destruction of industries, and increasing poverty in the South.

Why is this interesting for workers? To begin with, this is an economic thinking that has been formulated primarily as an assault of labor to capital. When neoliberalism started in the 1980s capital was experiencing what was then assumed to be a productivity problem. In the United States where it all started, corporations’ profits are thought to be declining, budget deficits are ballooning due to erosion of revenues, and inflation seems to be uncontrollable. In the developing world, so-called “inefficient” governments are also experiencing huge budget deficits, leading to debt problems such as those experienced by Latin America and Asian countries. Globally, capital health is declining.

Who did capital blame? They blamed the workers. They blamed the workers for having too high salaries, too many benefits and wage extenders, and bleeding the government coffers too much because of social security and protection. Understanding this is the key to knowing why neoliberalism, as implemented in the past three decades, had been inherently anti-labor.

We have to understand that before 1980s, workers of the world are benefitting from the concessions they gained from capital, with the state disciplining the market and distributing a portion of the gains from growth. It may be too little, but there are concessions. In the United States, strong labor unions pushed President Franklin Delano Roosevelt to enact pro-labor provisions of the “New Deal”, which contributed to Roosevelt’s popularity. In fact, the recruitment line became: “The President wants you to join a union.” This peaked during Lyndon John’s “Great Society” which brought to the US universal healthcare, home guarantee, and a strong social security. Looking fast-forward to Obama’s time, this is what the neoliberal in America had successfully dismantled, and the people are demanding it back.

In Europe, we have seen the rise of “welfare states” and “full employment” policy, created by social democratic parties who thought they can permanently reconcile the interest of labor and capital. Now experiencing financial crisis and fiscal crisis due to ballooning budget deficits – the worst hit of them being Greece – right-wing Europe is now returning to the power, with some anti-immigration, pro-nationalization parties reminiscent of that fascist Italy and Nazi Germany winning the elections.

In the developing world, the situation is a bit more complicated. For countries such as South Korea, Taiwan, Thailand, Singapore, and Malaysia, strong leadership was able to discipline capital from engaging in unproductive ventures and use its gains to reduce poverty and raise wages. We have seen the rise of state-owned public goods – public railways, public transportation, public utilities which kept services accessible to the public and helped the country become more friendly for development. Thus, some of them actually climbed from “Southern” status to “North”, like South Korea and Singapore. Now, pressured as they are by global capital, the governments of the developing world are now dismantling public ownership, says that the move is more necessary so the countries will be more “competitive”. We see Japan privatizing major banks and postal services, South Korea its railways, and we are yet to see the worst for Malaysia and Thailand.

Some countries in the developing world, for example failed to take-off in period of strong state. In the Philippines and Indonesia for example, dictators Marcos and Suharto ushered a period of kleptocratic states, condemning their countries to low-growth path for the years to come. In Latin America, the economic disasters left by Carlos Menem in Argentina and Fernando Henrique Cardoso in Brazil will be very hard to reverse, although they have strong labor pro-leadership under Kirchner in Argentina and PT in Brazil.

In the world over, capital is saying the same thing, the strong interventionist state of the 1940s to 1970s is keeping the market from achieving its so-called “optimal state”, and strong labor which is extracting concessions from capital is driving productivity down. This pronouncement started what came to be the neoliberal attack to labor. Started by Margaret Thatcher in the United Kingdom and Ronald Reagan in the US, “privatization”, “deregulation”, “liberalization” in a period of “globalization” have been the buzzwords of the 80s and the 90s. This means releasing the state chokehold over the market, and chaining labor again to absolute control of capital. In a span of a decade, state-ownership of utilities and basic social protection have been dismantled in favor of privatization, “Build-Operate-Transfer” projects, Health Maintenance Organizations, joint venture of governments with corporations, among others.

Labor clearly suffered. Minimum wages have been abolished in favor of “competitive” and “market-set” wages. Pensions have been cut, mandatory retirement age has been raised, and social security has been reduced. Flexi-labor has been started, and labor unions which refused saw their jobs being outsourced offshore or contracted in China or India. Government kept wages down by increasing unemployment – forcing workers to be satisfied with decreasing salary by surrounding them with unemployed citizens. “At least I have a job” is now the new mantra. Developing countries are worse off. Labor there are not just repressed, they are thoroughly oppressed through contractualization, lack of tenure, inhumane living and working conditions, and state violence directed to union leaders.

As has been said by many people, systems, including neoliberalism, breed its own death. What has been the cause of neoliberalism’s decline? The so-called “wage repression” decreased effective demand – the demand over goods and services sold in the market. We have to put this in a context. During the 1940s, the central problem of capitalism was how to create demand. Goods are not being sold, in fact, they are being destroyed. Export markets are already saturated. The capitalist solution is increase demand by increasing labor income. And because of strong pressure from the unions, capital has no other choice but to do so. Government increased spending, government enacted wage standard. And thus the era from 1940s to 1970s.

With neoliberalism, demand decreased. How can you buy more when you have less to spend? In the developing world, this meant increase in absolute poverty. And with the government now reduced by neoliberalism to merely “regulation”, it is disempowered to resolve this problem. In the developed countries, the solution to decreased demand has been to increase credit. You can’t buy it? Use your credit card. You can’t own your home? Here is subprime loan. We know that debt is unsustainable if not coupled by rising income, and we see the whole house tumbling down during 2008 US financial crisis – the start of a worldwide capitalist crisis spreading to Greece, China, and even Latin America.

Neoliberals and the capitalists who believe them are now discredited. We see this in the Philippines by the repudiation of Arroyo who gained the reputation as the most debt and privatization-dependent President. We see this in US with a white population voting an African-American to power with the promise of change, which turned out to be false, but that is another matter. We see this with the G8, the club of rich countries, threatened by global pressure, quickly convening the G20 just to save themselves. There are many more examples.

At this point, workers of the world have two choices. Either we go back to merely capital control and labor concessions, which of course will lead to better labor welfare but will nonetheless bring about again the conditions that brought neoliberalism, or abolish capitalism altogether. Either we turn back the time a bit to better times, or make things permanently better by ushering a new system. Either we end neoliberalism only, or end capitalism itself.

And it is not as if there are no inspirations for us. Venezuela, for example, gaining victories from US-backed Venezuelan elite, is on a transitional process towards what it calls as “21st century socialism”. Brazil is now lead by woman ex-guerilla Dilma Roussef. The rest of Latin America is now catching the epidemic of anti-capitalism. Nepal voted left-wing candidates into power. The left also gained grounds in Japan with the defeat of the long-standing LDP, and in Thailand with the recent Bangkok siege.

The lesson here, as it had been the lesson in the 1940s and 1970s, is that labor must be organized not just as a company union or industry power. It must become a political power. Labor must be organized not just to obtain collective bargaining agreements, which is in fact good, but not enough. Labor must not just act to obtain industry-wide wage standards, or even increases in minimum wage. Labor must be organized and capacitated for the eventual seizure of state power. This has been the important lesson that Vladimir Lenin, then fighting against a Russian monarchy, had taught us workers. In the end, workers have nothing to lose but their chains. We must overthrow capitalism and not just end neoliberalism.

But of course, in the tactical period to come, we have to expect an intensification of the neoliberal project, so we should not be complacent. While on its death bed, neoliberalism must still be defeated by labor so we can effectively prop-up an alternative to capitalism. We have to frustrate capital’s move to privatize public utilities, railways, social security, water, and healthcare. We have to build people’s confidence on the capacity of labor to govern by leading them in struggles of the “here and now”. Neoliberalism will not die by itself; labor must dismantle it. Doing so will put labor in a position of strength as it dismantles capitalism itself.

And to quote from a Marxist thinker and Italian revolutionary Antonio Gramsci, he said, that “the challenge of modernity is to live without illusions and without becoming disillusioned.” Workers of the world should not have an illusion that ending capitalism will be easy, but it should also not think that it will be here forever.

Published at the ICLS blog http://icls.or.kr/bbs/view.php?id=en_reports&page=1&sn1=&divpage=1&sn=off&ss=on&sc=on&select_arrange=headnum&desc=asc&no=195

Militants urged Secretary Baldoz to step down

Press Release
Bukluran ng Manggagawang Pilipino (BMP)
November 11, 2010

Militants urged Secretary Baldoz to step down

In a bid to support the beleaguered workers of PALEA, members of the Bukluran ng Manggagawang Pilipino held a lighting rally in front of the PAL ticketing office located at Cubao Ali-Mall. The group launched their opening salvo calling the DoLE Secretary to immediately resign.

Armed with placards and an enlarged poster, the group paraded and shouted slogans expressing their grave concern on the decision attributed to the death of job security.

“If we were not mistaken, it was during the time of President Cory Aquino that DoLE Secretary Augusto “Bobbit” Sanchez made an honorable exit when he was faulted for a decision that was judged as anti-worker. This time around, Secretary Baldoz came up with a decision that is not only anti-worker but also unconstitutional. All the more that she need not think twice. She is not worthy of being the Secretary of a supposed to be pro-worker government institution and should vacate her post.” Leody De Guzman, BMP President in an interview.

The group vowed to step up their campaign to pressure Secretary Baldoz to resign and registered their all out support to the workers of Philippines Airlines.

“We will not only support the planned strike of PAL workers in the next few days but we will go all the way even to the legal arena of battle. We firmly believe that the decision will pave the way for more exploitation and hardships for the Filipino workers for such scenario would signal and trigger new trends in the labor sector. Similar situation arose in 1998 when a 10-year CBA moratorium was imposed to the PALEA workers that became a national nightmare”. De Guzman added.

The group will also participate in the planned motorcade tomorrow, November 12 to dramatize the filing of omnibus motion to question the legality of Secretary Baldoz decision at the court of appeals. (30)

Pahayag ng BMP ukol sa isyu ng PAL

Pahayag ng BMP ukol sa isyu ng PAL

Ang paggamit ni DOLE Sec. Rosalinda Dimapilis-Baldoz sa Management Prerogative para sang-ayunan ang Contractualization/Outsourcing ng PAL management sa mga regular Job in Nature nito at pagtatanggal sa 2,600 mga regular na empleyadong nakatalaga dito ay malinaw na Anti-Labor, Anti- Productivity and Progress, Pro-Capitalist at Unconstitutional.

1. Maliwanag na sinasaad sa ating 1987 Phils. (Peoples Power) Constitution ang proteksyon sa paggawa. “The State shall afford full protection to labor, local and overseas, organize and un-organize, and promote full employment and equality of employment opportunities for all.” “It shall guarantee the rights of all workers to: Self Organization, Collective Bargaining and Negotiations, Peaceful Concerted Activities, including the right to Strike in accordance with law. “They shall be entitled to: Security of Tenure, Human Conditions of Work and a Living Wage."

2. Malinaw din na sinasaad sa ating batas paggawa na Kapag Karaniwan, Natatangi at Kinakailangan sa arawang negosyo ng kompanya ang uri ng trabahong ginagampanan ng isang empleyado, siya ay Regular na Empleyado. xxx an employment shall be deemed to be regular where the employees has been engaged to perform activities which are usually necessary or desirable in the usual business or trade of the employer xxx Art. 280 Labor Code.

3. Malinaw ding sinasaad sa ating batas paggawa na ang Management Prerogative ng Employer ay may limitasyon sa pagpapatupad nito: Ipinatutupad ito ng goodfaith, may pagsasaalang alang sa seguridad sa trabaho (SOT) at iba pang karapatan ng mga manggagawa. The exercise of management prerogative is not Abuse, Dispotic, Absolute and Boundless.

4. Maliwanag din na nakatadhana sa International Labor Organization (ILO) na: Ang Decent Work Agenda na binalangkas ng International Labor Organization noong 1999. Ayon kay Juan Somavia, Director General ng ILO, “Ang pangunahing layunin ng ILO ay isulong ang oportunidad ng mga kababaihan at kalalakihan na makamit ang desente at produktibong paggawa sa kondisyong may kalayaan, pagkakapantay-pantay, seguridad at makataong dignidad”.

“The primary goal of the ILO today is to promote opportunities for women and men to obtain decent and productive work, in conditions of freedom, equity, security and human dignity.” Juan Somavia, ILO Director-General. In the final outcome statement of the UN World Summit in September 2005, 150 global leaders agreed to place full and productive employment and decent work as a central objective of relevant national and international policies.

5. Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, tahasang binalewala at sinalaula ni DOLE Sec. Rosalinda Dimapilis-Baldoz ang karapatan ng mga manggagawa. Mapagbigyan lamang ang mga kapritso at kasakiman sa tubo ni Lucio Tan at mga kapitalista. Lumalabas, hindi baleng mangamatay sa trabaho at gutom ang mga manggagawang Pilipino, matiyak lamang at maprotektahan ang pagkakamal ng limpak limpak na tubo ng mga kapitalista.

6. Nakapagtataka, na kung kailan naabot ang prosperidad ng kaunlaran, siya namang paglaganap ng kagutuman, kahirapan at kamangmangan ng mayoryang populasyon ng ating lipunan. Napakasakit isipin na manggagawa ang lumilikha ng pagkain, gamot, kasuotan, naglalakihang gusali at lahat ng pangangailangan ng lipunan, ngunit sila pa ang salat sa pagkain, kasuotan, gamot, walang matirahan at hindi makapag-aral ang mga anak.

7. Kami ay naniniwala na ang order ni DOLE Sec. Rosalinda Dimapilis-Baldoz na sang-ayunan ang Contractualization/Outsourcing ng PAL management sa mga regular Job in Nature nito at pagtatanggal sa 2,600 mga regular na empleyadong nakatalaga dito ay malinaw na sabwatan ng mga kapitalista at mga ahente nito sa loob ng pamahalaan. Matatandaan na si Ex-DOLE Sec. Benny Laguesma ang siyang Law Firm ng PAL ngayon at ang kasalukuyang DOLE Sec. ay tauhan (NCMB Head) noon ni Laguesma.

8. Dahil dito, kami ay nanawagan kay P-Noy na isalba sa panganib ang seguridad sa regular na trabaho ng mga manggagawang Pilipino. Alisin sa kanyang gabinete si DOLE Sec. Rosalinda Dimapilis-Baldoz. Bago pa masagasaan ng kanyang programang BALDOZ-ZER ang natitira pang mga regular na manggagawa, mga unyon at CBA nito.

9. Kasabay nito, umaapela kami sa Labor Committee ng 15th Congress, na kagyat na pag-usapan ang pagsasabatas ng panukalang batas ni DIWA Party-List Congresswoman Emmeline Aglipay ukol sa Security Of Tenure (SOT) ng mga manggagawa laban sa laganap na contratualization of employment.

P-NOY, PROTECT REGULAR JOB OF THE FILIPINO WORKERS!
DOLE SEC. ROSALINDA DIMAPILIS-BALDOZ, RESIGN!
REGULAR NA TRABAHO, HINDI TANGGALAN AT KONTRAKTWALISASYON!

10 November, 2010

ps - Workers Report Card: Zero rating delivered to Pnoys’ first 100 days

BMP Press Release
October 8, 2010

Workers Report Card: Zero rating delivered to Pnoys’ first 100 days

Hundreds of militants belonging to BMP and its allied organizations marched down to Mendiola to deliver Pnoy’s zero rating Report Card on labor.

The group assailed various issues that supposedly contained the subjects where Pnoy should have performed on the labor front. Pnoy failed miserably and was given a zero rating by the workers as a fitting symbol to non performance at all.

Issues on the Hacienda Luisita, PAL workers dispute, employment opportunities, High prices and toll/MRT/LRT fares were some of the subjects with zero rating grade that were prominently displayed in a huge tarpaulin carried by the rallyists to dramatize their disgust with the Pnoy administration.

“The first one hundred days of Pnoy is the payback time for him. He was so consistent with his pronouncements since day one of his office, giving rewards to his benefactor last elections. Concessions were enjoyed by those who contributed much to his campaign kitties. This is a glaring reality that the masses should know very well that Pnoy is deliberately not keen on serving their needs but totally hostage to landlords and capitalists and clearly is engrossed to paying his political debts. This is the very reason why we are rating him a big O in the workers sector.” Ronnie Luna, BMP Executive Vice President asserted in his speech during the program at the rally.

The first 100 days of Pnoy is the unmasking of an administration that is subscribing to the whims and caprices of the greedy landlords and capitalists. No paradigm shift in his policies but enhanced more the clout of big businesses. Public Private Partnerships (PPP) is nothing but a rehashed of an improved privatization where nothing significant changes are being done to benefit the masses but instead favouring the capitalists at its peak. (#30)

Isabatas ang RH Bill! - BMP-K

Isabatas ang RH Bill!
Isang Hakbang Tungo sa Kaligtasan ng Buhay ng Kababaihan!

CIVIL DISOBEDIENCE ang banta ng CBCP upang pigilan ang pagsasabatas ng Reproductive Health Bill (RH Bill) sa Kongreso. Isang malinaw na manipestasyon na ang Simbahan ay hindi kumakalinga sa mga kababaihan.

Matagal nang nakikipaglaban ang kababaihan sa mga karapatan at kalayaan. Isa na rito ang pagsasabatas ng Reproductive Health Bill na mangangalaga sa reproduktibong kalusugan ng mga kababaihan.

Sa datos ng World Health Organization (WHO), ang Pilipinas ang isa sa may pinakamalaking bilang ng kababaihang namamatay dahil sa panganganak at pagbubuntis. At nang taong 2008, sa Pilipinas, dalawang libo at isang daan (2,100) kababaihan ang namatay, samantalang sa kalapit bansa natin sa Asya tulad ng Thailand ay 470, Malaysia, 170, Korea, 81, Singapore, 3 na kababaihan ang namatay. Ito ay pagpapapatunay lamang na ang gobyerno ng Pilipinas ay walang programa upang pangalagaan at tiyakin ang kaligtasan at kalusugan ng kababaihan bilang unibersal na karapatan nito.

Ang RH Bill na panukala ngayon sa Kongreso, na naglalayon na makapagbigay ng sapat na serbisyo at edukasyon sa paggamit ng mga contraceptives, tulad ng pills at condom, fertility awareness, teen pregnancy, ligtas na pagtatalik, kaalaman ukol sa mga sexually transmitted diseases o STD, at pagbibigay ng kalayaan sa babae na pumili ng pamamaraan na naaayon sa kanyang gusto bilang siya ang may-ari ng kanyang katawan, ang mahigpit na tinutulan ng CBCP gamit ang katuwiran ng moralidad at paglabag sa utos ng Diyos.

Ngunit sa lumolobong bilang ng mga babae na namamatay kabilang na ang mga sanggol dahil sa kawalan ng sapat na serbisyo at kaalaman ukol sa reproduktibong kalusugan, kaninong buhay kung gayon ang pinapahalagahan?

Dito sa Pilipinas, 11 babae ang namamatay araw araw dahil sa panganganak at pagbubuntis na maiiwasan sana ang walang saysay na pagkamatay kung mayroong modernong reproductive health care program ang pamahalaan. Ang usaping ito ay hindi tungkol sa moralidad, kundi reproduktibong karapatan at kalusugan. Kung moralidad ang pag-uusapan, hindi ba dapat lang na maisalba sa kamatayan ang malaking bilang ng kababaihang namamatay araw araw?

At kung patuloy na igigiit ng simbahan ang kanilang pagtangi sa pagsasabatas sa RH Bill sa kabila ng mataas na survey na nagnanais ng modernong paraan ng family planning, nangangahulugan lamang ito na isa ang simbahan sa dapat sisihin sa mga walang saysay na kamatayan ng kababaihan dulot ng kawalan ng ganap na serbisyo at pangangalaga sa kalusugan nila.

Kaligtasan ng buhay ng maraming kababaihan ang higit na dapat bigyan ng pansin. Ang pagkilala at pagrespeto sa kalayaan ng babae na pumili ng naaayon sa kanyang gusto sa pagtiyak ng kanyang kalusugan at kaligtasan ang tunay na batayan ng makataong lipunan.

SUPORTAHAN AT IPAGLABAN ANG RH BILL!!
IPAGLABAN ANG KALAYAANG MAGPASYA SA SARILING KATAWAN!

BMP-Kababaihan
October 7, 2010

polyeto - P-Noy 100 araw

MAY KINABUKASAN BA KAY P-NOY

ANG MANGGAGAWA AT MASANG PILIPINO?

“Puwede na muling mangarap. Tayo nang tumungo sa katuparan ng ating mga pinangarap.” Ito ang pangwakas na pangungusap ni P-Noy sa kanyang kauna-unahang SONA, kung saa’y inilahad niya ang ilang suliraning minana sa nakaraang administrasyon at ang mga hakbang na kaniyang gagawin upang lutasin ang mga ito.

Tinawag niyang kasuklam-suklam at krimen ang maluhong kalakaran at pagwawaldas ng bilyun-bilyong pondo ng gobyerno sa mga proyektong may kulay pulitika at hindi ukol sa kapakanan ng taumbayan. Gaya ng pag-angkat ng sobra-sobrang bigas na hinayaang mabulok sa bodega ng NFA, sa kabila ng apat na milyong Pilipino ang hindi kumakain ng tatlong beses sa isang araw.

Magtatapos sa ika-8 ng Oktubre ang kabanata ng unang 100-araw ni P-Noy sa Malacañang, may nasisilip ba tayong pag-asa patungo sa ating mga pinapangarap na pagbabago?

Ipinaalala pa ni P-Noy na ang una sa kaniyang plataporma ay ang paglikha ng mga trabaho at ang pagtugon sa mga serbisyong panlipunan gaya ng edukasyon, imprastraktura, pangkalusugan, pabahay, kaayusan at kapayapaan at iba pang usapin.

Ano ang kanyang solusyon o programa para dito? Public-Private Partnerships (PPP)!

Sa pamamagitan diumano ng PPP ay lalago ang ekonomya. Aakitin ang mga mamumuhunan sa “maginhawang” pagnenegosyo sa bansa upang lumago ang mga industriya na magluluwal ng trabaho. Sa gayun, makakalikom ang gobyerno ng pondo upang matustusan ang mga serbisyong panlipunan.

Ipinabatid din niya na ngayon ay panahon ng sakripisyo. Sakripisyong puhunan para sa ating kinabukasan. Subalit bakit ang mga batayang konstitusyunal (karapatan sa seguridad sa trabaho at karapatang mag-unyon) ang isasakripisyo para lamang bigyang daan ang pagkakamal ng limpak-limpak na TUBO ng mga kapitalista?

Ang kasagutan ba dito ay makikita natin sa likod ng mga tampok na isyu’t pangyayari kamakailan at ilang kondisyong umiiral, gaya ng mga sumusunod:

Una, ang pahayag ni P-Noy na babala laban sa mga manggagawa ng PAL na nagbabantang mag-aklas upang tutulan ang plano ng management na magtanggal ng 2,600 na empleyado, magbawas ng benepisyo at diskriminasyon sa mga flight attendants.

Ikalawa, ang demolisyon ng komunidad sa New Manila at North Triangle upang ipagamit ang lupa sa mga negosyante, nang walang pagsasaalang-alang sa dislokasyon ng kabuhayan ng libu-libong naninirahan.

Ikatlo, ang pahayag ni Senador Santiago na ibayong paglaganap ng jueteng sa bansa at pagkakasangkot ng pangalan ni DILG U-Sec. Puno at Tony Boy Cojuangco sa operasyon; kamag-anak na nag-ambag ng P100 milyon sa kampanya ni P-Noy sa eleksyon. Wika nga ni Bishop Cruz, dumarami ang mga “Anak ng Jueteng”!

Ikaapat, ang pagbabawas ng budget sa edukasyon at iba pang serbisyo at sa kabilang banda, ang pagpapalaki ng budget sa military at pork barrel ng Malacañang.

Ikalima, ang napaulat na pagtataas ng toll fees sa NLEX at SLEX at pagtaas nang pasahe sa LRT/MRT na ang higit na tatamaan ay ang mga manggagawa at estudyante.

Ikaanim, ang pananahimik ni P-Noy sa isyu ng laganap na kontraktwalisasyon ng trabaho, reporma sa agrikultura, pribatisasyon ng mga naka-mortgage na pabahay at bayarin sa foreign debt.

Kung nanghihinayang si P-Noy sa bilyong pisong winaldas ng administrasyong Arroyo sa halip na pinakinabangan ng taumbayan; ika nga niya’y pera na naging bato pa, uunahin ba niya ang pagbabayad ng mga maanomalyang utang panlabas keysa tustusan ang serbisyong panlipunan?

Kung kukunsintihin ni P-Noy ang mga nabanggit na isyu, saan patungo ang sinasabi niyang matuwid na landas?

Mga kababayan, salubungin natin ang ika-100 araw ni P-Noy ng malawakang rally upang ipamalas sa kanya na hindi tayo bulag, pipi at bingi sa mga problema ng bansa. Hindi tayo hanggang reklamo lang. Ihahatid natin sa pintuan ng Malacañang ang mga kongretong panukala para sa kaunlaran ng mga maliliit na sektor; manggagawa, magsasaka, maralita, informal sectors, pampublikong transportasyon, vendors, guro, estudyante, maliliit na negosyante at iba pa.

Hinimok niya ang taumbayan sa kanyang SONA na tutukan ang mga halal na opisyal ng gobyerno at humakbang mula sa pakikialam tungo sa pakikilahok at pakikibahagi sa solusyon. Kung kaya’t sa Oktubre 8, makilahok tayong lahat. Ihahapag natin kay P-Noy ang mga sumusuod na kahilingan:

1. Makataong Pabahay bilang Batayang Karapatan. Itigil ang Demolisyon hangga’t Walang Makatao at Ligtas na Relokasyon! (Magpatayo ng Medium at High Rise Condo bilang Permanenteng Relokasyon). Serbisyong Pabahay, Hindi Negosyo!

2. Trabahong Regular, hindi kontraktwal at tanggalan! Isabatas ang kriminalisasyon laban sa Labor-Only Contracting!

3. P91.40 wage recovery! Nationwide, across-the-board Wage Increase at no exemptions!

4. Tax Relief (Exemption) sa lahat ng manggagawang sumasahod ng P800.00 pababa bawat araw!

5. Isabatas ang unemployment insurance at mandatory trust fund sa retirement/gratuity at separation pay benefits!

6. Subsidyo ng gobyerno sa pagkain, pabahay, kuryente, tubig, pangkalusugan at edukasyon!

7. Alisin ang Oil Deregulation Law at EPIRA Law!

8. Isabatas ang Magna Carta for Transport Workers!

9. I-repeal ang Automatic Appropriation Law sa debt service!

10. Ipwesto sa sentro ng programa ng pamahalaan ang Decent Work Agenda ng ILO!

Kung hindi pakikinggan ni P-Noy ang mga kahilingang ito, kung tulad ni GMA na haharangan tayo ng mga anti-riot sa Mendiola, sino kung gayun ang tinutukoy niyang “Boss” sa kaniyang inaugural speech? At kung magkagayun, bistado na ang nasa likod ng kanyang panawagan na magsakripisyo para sa kinabukasan ay ang isuko at ihandog ang mga konstitusyunal na karapatan at kalayaan para sa kaginhawaan ng mga pribadong ka-partner ng gobyerno. Kung gayun, nararapat lamang na singilin si P-Noy sa kanayng mga pangako!

Lumalabas, mga Kapitalista, Asendero’t Elitista ang Boss ni P-Noy! Hindi ang Masang Pilipino!

Dumalo at magpadalo sa ika-100 Araw ni P-Noy sa October 8, 2010, 9:00A.M. Martsa mula FEU, Morayta patungong Mendiola.

BMP-SUPER-MELF-ADFW-KPML-PMT
Ika-3 ng Oktubre, 2010

Manggagawa - ni Jose Corazon de Jesus

Pahayag sa Petition ng TUCP sa RWB-4-A

BUKLURAN NG MANGGAGAWANG PILIPINO
Southern Tagalog
Unit 3 Groyon Apartment, Rizal Park Subd., Real, Calamba City
Telefax no. (049) 834-26-04 / email: bukluran_st@yahoo.com

Pahayag sa Petition ng TUCP sa RWB-4-A

Ang Bukluran ng Manggagawang Pilipino–Southern Tagalog o Calabarzon ay sumusuporta sa Petition ng TUCP sa RWB na hilingin ang umentong P75.00/per day sa minimum na pasahod sa buong Calabarzon Area.

Gayunpaman, aming idinidiin na ang P75.00 kahilingan (Petition ng TUCP) para sa dagdag na sahod ay hindi ito dagdag na sahod. Kung tutuusin ay kulang pa ang halagang P75.00 para marecover/mabawi ang nawalang sahod ng mga manggagawa magbuhat noong 1989. Ito'y matapos maipasa ng 8th Congress at ipatupad ang Republic Act 6727 (RA 6727) na nagresulta ng pagkakaiba-iba ng sahod ng mga manggagawa sa bawat rehiyon, lalawigan at bayan.

Total Wage Adjustment: P78.10 - Wage Adjustment on Peso Purchasing Power recovery since 1989 to February 2010, R.A. # 6727 P 13.30 - Worker’s Share on CALABARZON’s GRDP Growth, average in 5 yrs. period [2004-2008]; 3.74% [276.85 + 78.10] P91.40 Total.

Nais naming amyendahan ang Petition ng TUCP ng sumusunod:
1. Ang P75.00 na ipapatong sa minimum wage ay dapat Across the Board at walang Ceiling at exemption.
2. Ang P75.00 na ipapatong sa Minimum Wage ay Non-Taxable.
3. Nais naming hilingin sa RWB na alisin na ang Growth Corridor Area, Emerging Growth Area, Resource Base Area (Classification at Category) sa pasahod sa Region 4-A, na nagresulta ng pagkakaiba-iba ng sahod sa bawat bayan mismo dito sa Region 4-A. Sa kabila na iisa lang naman ang uri ng kumpanyang pinapasukan, tama na ang Non-Agricultural, Argicultural; Plantation, Non-Plantation, Cottage at Establishment Employing not less than 10 employees Category and Classification ng RA 6727.
4. Itakda sa P2,500.00 ang minimum na pasahod sa mga kasambahay (Katulong) sa saklaw ng Region 4-A CALABARZON.

Kung hindi lamang din ito magagawa ng Regional Wage Board ay mabuti pang makiisa na lamang sila sa matagal ng kahilingan ng mga manggagawa na ibalik sa Congress ang kapangyarihan sa pagtatakda ng pasahod na pambansa ang katangian at across the board without ceiling at exemption. Para maituwid na ang mga baluktot na batas, upang mabigyang daan ang panawagan ni P-Noy na wakasan na ang baluktot na daan, dumito na tayo sa matuwid na daan!.

Sapat na ang 21 taon (1989-2010) karanasan na ang mga Wage Order ng mga RWB ay salamangka, hindi lamang layuning bawasan o pababain ang minimum wage ng mga manggagawa sa iba’t-ibang rehiyon, kundi pag-away-awayin ang mga manggagawa at ilagay sa panganib ang seguridad sa trabaho at karapatang mag-unyon at makipag-CBA ng mga manggagawa.

Dahil sa RA 6727, naiingganyo ang mga kapitalista na magpalipat-lipat ng planta at operasyon kung saang rehiyon/lalawigan at bayan mas mababa ang minimum wage. Kasabay na palitan ang mga regular nilang empleyado ng mga kontraktwal, para pababain ang sweldo, wasakin ang mga unyon at bawiin ang mga naipanalo ng CBA ng mga manggagawa. Dahil sa RA 6727 at Kambal nitong RA 6715, nauso at lumala na ang mga Labor Only Contracting (LOC) at Kontraktwalisasyon o 555 sa paggawa.

Regional Executive Committee
September 16, 2010

Apela sa mga Myembro ng PCA

APPEAL TO PCA MEMBERS!

Mahal naming kabalikat sa progreso at kapayapaan,

Ang liham pong ito ay sama-sama naming sulat apela sa lahat ng kasapi o membership ng Philippine Columbian Association. Kami ang inyong mga empleyado sa club, na sa kasalukuyan ay naka-welga. Siguro ay hindi lingid sa inyong kaalaman kung bakit kami ngayon ay nasa labas, nagtitiis ng gutom, init ng araw at lamig sa gabi.

Gayunpaman, nais namin ibukas sa inyo at sa publiko ang aming nararamdaman sa kasalukuyan kung bakit kami ngayon ay nasa labas ng club.

Siguro ay hindi lingid sa inyo ang naganap na “KUDETA” sa pamunuan o BOARD ng PCA. Ang patuloy na agawan sa pamunuan ng club at ang mala-sindikatong mga mani-obra ng ilan sa bumubuo ng BOARD.

Kung tutuusin, wala naman sana kaming pakialam sa awayan at mala-sindikatong mga maniobra ng ilan sa bumubuo ng BOARD ng PCA. Subalit, kaming mga manggagawa ang nalagay sa alanganin at nawalan ng kabuhayan. Bakit kaming mga manggagawa ang tinaggal sa trabaho? Sadya bang ganito? Dahil sa personal na interes ng ilan sa bumubuo ng BOARD, isinasakripisyo ang kabuhayan naming mga manggagawa, sampu ng aming mga pamilya!

Alam namin na hindi nalulugi ang PCA. Katunayan, kumikita ito ng halagang P500,000.00 - P700,000.00 kada buwan. Ito’y netong kita sa Lanai Restaurant pa lamang. Hindi pa kabilang dito ang kita ng clubhouse sa swimming pool at mga function rooms.

Alam namin na ang pagbitaw sa Lanai Restaurant, pagkuha ng Concessioner at pagtanggal sa 56 naming kasamahan na nakapwesto dito ay kagagawan lamang ito ng ilang tiwaling Board ng PCA. Alam namin na lingid ito sa kaalaman ng buong kasapian o membership ng club.

Batid din namin na, alam mismo ng mga tiwaling Board ng Club na iligal o labag sa batas ang kanilang ginawang pagtanggal sa amin. Alam namin na ginawa nila ito - ang mala-sindikatong hakbang na ito, para sa kanilang personal na interes.

Kung kaya, kami ay umaapela sa lahat ng kasapian o membership ng PCA na imbistigahan natin ang nagaganap na mala-sindikatong hakbang ng pinagkatiwalaan nating pamunuan o Board ng club. Imbistigahan natin kung bakit kami ay tinanggal sa trabaho. Kung bakit isinara ang Lanai Restaurant at kumuha ng concessionaire ang Board. Kung sino ang nasa likod ng pakanang ito at tunay na nagmamay-ari ng Week Days Foods Express, Inc. na pumalit sa Lanai.

Higit sa lahat, hinihiling naming kagyat na masawata ang sindikato sa loob ng Board ng Philippine Columbian Association. Hinihiling naming kagyat kaming ibalik sa trabaho. Dahil alam naman nating lahat na iligal ang pagtatanggal sa amin ng mga tiwali at sindikato sa Board ng PCA.

WAKASAN ANG BALUKTOT NA DAAN!
KATIWALIAN AT SINDIKATO SA CLUB WAKASAN NA!

KAGYAT AT WALANG PASUBALING IBALIK SA TRABAHO ANG MGA MANGGAGAWANG TINANGGAL!

TRABAHONG REGULAR! HINDI TANGGALAN AT KONTRAKTWAL!

PCALU
(PHILIPPINE COLUMBIAN ASSOCIATION LABOR UNION)

SUPER
(SOLIDARITY OF UNIONS IN THE PHILIPPINES FOR EMPOWERMENT AND REFORMS)

BMP
(BUKLURAN NG MANGGAGAWANG PILIPINO)
Setyembre 10, 2010

Manggagawa ng Phil. Columbian, Nagwelga Na!

MANGGAGAWA NG PHIL. COLUMBIAN, NAGWELGA NA!

Alas-kwatro ng madaling araw ng Setyembre 6, 2010, ipinutok ng mga manggagawa at kasapi ng Philippine Columbian Association Labor Union (PCALU) ang kanilang welga upang iprotesta ang ginawang pagtanggal sa limampu't anim (56) na regular na manggagawa ng Philippine Columbian, isang kilalang sports club na nasa Plaza Dilao, sa may Paco, Maynila.

Nagwelga ang mga manggagawa upang iprotesta ang nagaganap na union busting upang tanggalin ang mga regular. Nag-ugat ang pagkilos na ito nang magpalabas ng memorandum at individual notice ang managemant noong Hulyo 30, 2010 hinggil sa abolisyon ng LANAI Restaurant na matagal nang nanilbihan sa mga myembro ng Phil. Columbian upang parentahan sa Week Days Food Express Inc. na isang concessionaire. Hulyo 31, 2010, hindi na pinapasok sa trabaho ang limampu't anim na manggagawa. Ayon umano sa management, babayaran nito ang mga manggagawa ng 100% para sa kanilang separation pay at ito'y magmumula sa Assessment na Php4,000.00 kada myembro ng Phil. Columbian, ngunit ayon sa mga manggagawa, paano makapagbabayad ang management gayong maraming mga manggagawa na ang nag-resign at nagretiro na sa PCA na hanggang ngayon ay hindi pa nababayaran sa separation pay / retirement pay, pinababalik-balik lamang sila at pinangangakuan.

Noong Agosto 20, 2010, nagsadya ang PCALU sa tanggapan ng Bureau of Permits sa Maynila upang alamin kung may kaukulang business permit, maging BIR, ang Week Days Food Express Inc. Batay sa inilabas na sertipikasyon ng Bureau of Permits at BIR, wala itong permit at wala ring rehistro ng Integrated Tax System (ITS) sa BIR. Bukod pa rito'y resibo mismo ng PCA ang ginagamit ng Week Days Food Express Inc. Kaya maliwanag na ilegal ang operasyon ng concessionaire, kaya mas lalong ilegal ang ginawang pagtanggal sa mga manggagawa. Bukod pa rito, gustong takasan ng nakaupong Board of Director ng PCA ang mga obligasyon nito, tulad ng mga kasong nakabinbin sa DOLE kung saan halos matalo sa kaso ang PCA, pera ng manggagawa mula sa canteen na nagkakahalaga ng P305,000.00 na ayaw ibigay ng management kahit na may desisyon ang labor arbiter, gross violation ng CBA partikular sa wage increase mula 2004 hanggang kasalukuyan na nakabinbin pa sa voluntary arbitration, pagtanggal sa mga regular na manggagawa pero pagkuha naman ng agency workers, at marami pang iregularidad.

Maging ang negosasyon sa CBA ay hindi hinarap ng Board, gayong iniulat nila sa General Assembly ng PCA na tapos na ang CBA negotiation sa pagitan ng unyon at ng management ng PCA. Nakalathala rin ito sa Columbian News. Para sa mga manggagawang nagwelga, UNION BUSTING ang motibo at layunin ng nakaupong Board. Ipinanawagan ng PCALU sa polyetong inilabas nito, "Higit sa lahat, hinihiling naming kagyat na masawata ang sindikato sa loob ng Board ng Philippine Columbian Club. Hinihiling naming kagyat kaming ibalik sa trabaho. Dahil alam naman nating lahat na ilegal ang pagtatanggal sa amin ng mga tiwali at sindikato sa Board ng PCA Columbian Club."

Makasaysayan ang lugar na ito. Itinatag ang PCA noong Disyembre 1907 ng mga estudyanteng Pilipinong nakapag-aral sa Amerika. Noong 1923, naitayo ang club na ito sa isang 3,000 metro kwadradong lupa sa Taft Avenue. Naging sentro rin ang club na ito sa kampanya para sa pambansang kasarinlan sa ilalim ni dating Pangulong Manuel L. Quezon. Naging headquarters rin ito ng Kongreso para sa Pambansang Kasarinlan noong 1934. Noong panahon ng Hapon, pinatanggal ang pangalang Columbian na maka-Amerikano at napalitan ito ng Philippine Association. Nasira ang lugar na ito noong WWII at naitayong muli noong 1953. Noong 1977 nailipat ito sa lugar kung saan ito nakatayo ngayon, sa Plaza Dilao sa Paco, Maynila. Pormal na pinasinayaan ang club na ito noong 1979 at si dating Pangulong Marcos pa ang naging guest of honor at tagapagsalita. Sa ngayon ang PCA ay may social hall, function room, library, dining roon, bar, pasilidad para sa tennis, swimming, bowling at iba pang sports. Meron ding weekly public affairs luncheon forum dito. Noong 1981 lamang nagsimulang tumanggap ng kababaihan ang nasabing club.

Makasaysayan ang lugar na ito. Katunayan, sa marker ng 25,180.5 metro kwadradong PCA club complex ay nakasulat ito: “Sanctuary of Filipino Nationalism”, ngunit ang nagaganap na union busting ay di pagtupad ng Board ng PCA sa marangal na adhikaing ito. (Ulat ni Greg Bituin Jr.)

Ang Lipunang Makatao sa BMP Hymn

ANG LIPUNANG MAKATAO SA BMP HYMN

ni Gregorio V. Bituin Jr.

Sa orihinal na kopya ng BMP Hymn, na nalathala sa Maypagasa magazine ng Sanlakas, nakasulat sa ikatlong taludtod, "lipunang makatao" imbes na "daigdig na makatao". Ngunit mas popular na inaawit ngayon ang "daigdig na makatao", habang ang nakalathala naman sa magasing Maypagasa ay "lipunang makatao". Alin ang tama sa dalawa?

Mapapansing ang pagkakasulat ng buong awit ay patula, lalo na't susuriin natin ang tugma at sukat nito. Nakakaunawa ng paraan ng pagtulang may tugma't sukat ang kumatha nito, kaya may palagay akong isa ring makata ang nag-akda ng awit.

Ngunit bago ito, dapat maunawaan ng mambabasa kung ano ba itong tinatawag nating pantig (syllable), taludtod (line), saknong (stanza), tugma (rhyme) at sukat (meter). Ang taludtod ang bawat linya ng tula. Ang saknong ay binubuo ng ilang taludtod, na kung baga sa sanaysay, ito ang talata na binubuo ng ilang pangungusap. Ang tugma naman ay ang pagkakapareho ng tono sa dulo ng dalawa o higit pang taludtod. Ang sukat ang siyang bilang ng pantig o pagbuka ng bibig sa bawat taludtod. Binilang ko ang pantigan ng tatlong saknong ng BMP Hymn, labing-apat ang pantig sa una at ikalawang saknong, habang ang ikatlong saknong naman o ang koro ay labindalawang pantig lahat.

BMP Hymn

Nalathala sa magasing Maypagasa ng Sanlakas

Setyembre 1998, pahina 23

Ating mga karanasan, pinanday, hinubog (14)

Nitong pakikibakang sa atin ay huminog (14)

Kaya't tumindig, patuloy sa pagbabantayog (14)

Ng pag-asa at liwanag na nais ihandog. (14)

Koda:

Hayo na't iguhit sa dahon ng kasaysayan (14)

Sagisag ng uri't ganap nating kalayaan (14)

Nasa pagbubuklod natin ang kapangyarihan (14)

Na kamtin ang pagbabagong ating inaasam. (14)

Koro:

Bukluran ng Manggagawang Pilipino (12)

Ang siyang tatambuli sa buong mundo (12)

Tungo sa isang lipunang makatao (12)

Ito'ng tunay na diwa ng sosyalismo. (12)

(Ulitin ang koda)

(Ulitin ang koro 3x)

Kaya kung ang inaawit ngayon sa koro ay "daigdig na makatao" imbes na "lipunang makatao" na nasa orihinal, inconsistent na ito sa pantigan, dahil magiging labintatlo na ang pantig ng ikatlong taludtod ng koro. Kaya ganito ang mangyayari:

Koro:

Bukluran ng Manggagawang Pilipino (12)

Ang siyang tatambuli sa buong mundo (12)

Tungo sa isang daigdig na makatao (13)

Ito'ng tunay na diwa ng sosyalismo. (12)

Paano nga ba nangyaring nabago ang taludtod na ito? Ginusto ba ito ng mga umaawit nito, o pinalitan mismo ito ng Teatro Pabrika sa pag-aakalang ito ang mas tama? Tila ang nagbago nito'y di nauunawaan ang tugma't sukat sa pagtula na dapat na una niyang pinansin kung babaguhin niya ang tulawit (tulang paawit) na ito. Marahil kung malalaman ng orihinal na nagsulat ng kanta na binago ito ay agad itong magpoprotesta.

Mas angkop pa at hindi kapansin-pansin ang pagbabago kung halimbawa’y ganito ang ginawang pagbabago sa ikatlong taludtod ng Koro:

Patungo sa daigdig na makatao (12 pa rin)

Kaya magiging ganito na ang Koro:

Koro:
Bukluran ng Manggagawang Pilipino (12)
Ang siyang tatambuli sa buong mundo (12)
Patungo sa daigdig na makatao (12)
Ito'ng tunay na diwa ng sosyalismo. (12)

Gayunman, mahalagang suriin natin ang mismong nilalaman ng koro, at ito ang pagtuunan natin ng pansin. "Daigdig na makatao" nga ba o "lipunang makatao"? Magandang suriin muna natin kung ano ang kahulugan ng "daigdig" at "lipunan".

Ayon sa unang kabanata ng librong "Puhunan at Paggawa" ni Ka Popoy Lagman, "Ang lipunan ay kung paano nabubuhay ang tao. Ito ang sistema ng ating kabuhayan. Ibig sabihin, ang lipunan ay ang sistema ng ekonomya. Ang paraan ng produksyon ng isang bansa. Kung ang lipunan ay “asosasyon ng tao”, ito’y isang “asosasyon” para sa kabuhayan ng mga myembro nito."

Ano naman ang "daigdig"? Ang daigdig naman ay isang planeta sa pisikal na kaanyuan nito, at hindi isang sistema ng kabuhayan. Ayon sa Tagalog na Wikipedia, ang malayang ensiklopedya, at sa WikiFilipino: "Ang planetang Daigdig ay ang pangatlong planeta mula sa Araw. Ito ang pinakamalaking planetang terestriyal ng sistemang solar. Kumpirmado ng makabagong agham na ang Daigdig lamang ang katawang pamplaneta kung saan maaaring tumira ang mga buhay na organismo tulad ng mga hayop at halaman."

Agad naresolba ang munting problemang ito kung pagbabatayan ang ikaapat na taludtod ng koro na "Ito'ng tunay na diwa ng sosyalismo", kaya ang ikatlong taludtod ng koro ay tumutukoy sa "lipunang makatao" at hindi sa "daigdig na makatao".

Pagkat ang sosyalismo ay sistema ng lipunang ipapalit natin sa lipunang kapitalismo. Tulad ng ating binabanggit sa ating mga pag-aaral ng lipunan sa daigdig na ito mula primitibo komunal, lipunang alipin, lipunang pyudal, ang kasalukuyang lipunang kapitalismo, at ang ipapalit natin ditong lipunang sosyalismo. Bagamat sinasabi nating pandaigdigan ang pagbabagong dapat maganap dahil pandaigdigan ang salot na kapitalismo, na dapat nating palitan ng pandaigdigang sosyalismo, ang mas tinutukoy nating babaguhin ay ang sistema ng lipunan, at di pa ang mismong daigdig. Dagdag pa rito, nabanggit na sa ikalawang taludtod ng koro ang salitang "mundo" na singkahulugan ng "daigdig".

Kaya para sa consistency sa bilang ng pantig, sa lohika, sa kahulugan at sa ideyolohiya, mas angkop at wastong gamitin ang "lipunang makatao" kaysa "daigdig na makatao" sa koro ng awit. Mungkahing ito ang ating gamitin sa pag-awit ng BMP Hymn.

Sa kabuuan, maganda ang mensahe ng sosyalistang awitin ng BMP dahil makatindig-balahibo at nakapagpapaapoy ng damdamin kung uunawaing mabuti ang mensahe ng awit, sadyang kumakapit sa kaibuturan ng ating diwa't pagkatao.

Militants held simultaneous pickets at DoLE offices

Press Release

Bukluran ng Manggagawang Pilipino (BMP)-PMT (Pagkakaisa ng Manggagawa sa Transportasyon)
August 17, 2010

Militants held simultaneous pickets at DoLE offices

Coinciding with the scheduled preventive mediation hearing, workers belonging to the militant labor organization, BMP (Bukluran ng Manggagawang Pilipino) and PMT (Pagkakaisa ng Manggagawa sa Tranportasyon (PMT) trooped in front of the office of the Department of Labor and Employment and held a picket in support to the beleaguered workers from FASAP (Flight Attendants and Stewards Association of the Philippines).

FASAP, a union mostly composed of flight attendants and stewards has threatened to go on strike last month and is set to file a notice of strike with the Department of Labor and Employment. The preventive mediation hearing was meant to conciliate with the workers to avert the looming strike. Issues on job security were laid down as the basis of why FASAP is keen on pursuing such drastic move.

Leody De Guzman, BMP President pointed out in his speech during the picket rally that “Today’s labor dispute at PAL is reminiscent of the 1998 debacle where the Management pursued a 10-year CBA moratorium. For three years now, FASAP is indeed negotiating of what they believed as a threat to their job security as contained in their CBA, the lowering of retirement age of 40 from the mandated law requirement age of 60. Even if stipulated in the CBA, the workers can still question what has agreed upon for as long as such agreement clearly violates the rule of law and at the expense of the workers’ rights and welfare”.

The workers firmly believed that the issue is beyond job security and that the PAL Management is not only keen on implementing the policy of contractualization but a conscious effort to ultimately destroy the unionized workers at PAL. The plan to retrench 2,600 ground crew workers was part of such grand design.

Dante Lagman, PMT Secretary General for his part articulated that “The government should be made responsible in case the issues of the workers will be left untouched. We cannot think of possible government takeover, not even the perceived change of management to resolve the on-going labor dispute for as long as the workers’ rights are indeed being violated. The government must intervene to ensure that the workers truly enjoy full protection of law.”

In a related development, Goldilocks workers castigated corrupt officials in a picket held in front of the office of the DoLE-NCR for what they described as truly unthinkable move of the department. Despite the order from the court to hold a certification of election, these officials are deliberately delaying the process. For two weeks now, they kept on saying that they have already sent communication to the parties concerned but until now the workers is yet to receive the said document. The workers were totally dismayed of the wrongdoings of these officials, an irony to what P-Noy stood for in his crusade to cleanse the government of corrupt officials.

“P-noy may have stopped the “Wangwangs” but not the many “Kalawangs” that dwell in the Department of Labor and Employment.” Joel Lachica, Goldilocks Union President stressed during the picket.

The group vowed to step up its campaign against the crooks and corrupt officials in the labor department and is set to hold series of mass mobilizations and actions. (30)

Bakit Dapat Kasama Tayo sa Laban ng Manggagawa ng PAL?

BAKIT DAPAT KASAMA TAYO

SA LABAN NG MANGGAGAWA NG PAL?

Agosto 6, 2010

Mga kamanggagawa at kababayan,

SA IKALAWANG pagkakataon, inaatake ni Lucio Tan ang manggagawa ng PAL. Gagawing kalahati ang sweldo! Gagawing kontraktwal ang mga empleyado!

Ang mga piloto na sumusweldo ng P150,000 kada buwan sa PAL ay ililipat sa Air Philippines, na pag-aari rin ni Lucio, at pasasahurin ng P75,000. Dahilan para lumipat sa ibang bansa ang ilan na sa mga piloto. P400,000 kada buwan ang average salary ng piloto sa ibang bansa. 26 na ang umalis at may 50 pa ang nagbabalak umalis na piloto.

Ang mga ground crew [nag-aasikaso ng bagahe ng PAL], maintenance [mekaniko sa lahat ng eroplanong lalapag sa NAIA] at catering [nagsusuplay ng pagkain at inumin sa mga eroplano ng PAL] regular employees na sumusweldo ng P20,000 ay pasasahurin ng P10,000 bilang kontraktwal na empleyado matapos ihiwalay ang mga departamentong ito sa kumpanyang PAL. Pag-aari rin ni Lucio ang mga bagong kumpanya ng ground crew, maintenance at catering. Kamakailan lang ay pinahintulutan ng DOLE si Lucio na tanggalin ang 2,600 na manggagawa sa pamamagitan ng pagbabaklas ng departamento ng ground crew, maintenance at catering mula sa PAL upang bigyang-daan ang kontaktwal na relasyon ng mga dating permanenteng manggagawa sa bagong kumpanyang itatayo ni Lucio sa mababang sweldo at benepisyo.

Ang mga flight attendants at stewardesses ay 3 taon ng di tumataas ang sweldo at benepisyo dahil sadyang pinatatagal ng kumpanya ang negosasyon. Negosasyong karaniwang tumatagal lang ng 3-6 na buwan. Bargaining in bad faith ito na labag sa Labor Code. Dagdag pa, ipinilit ng kumpanya ang patakaran nitong mandatory retirement age na 40-45 anyos sa mga babae. Samantalang ang kapwa nila empleyado sa PAL sa lahat ng departamento ay 60 anyos ang retirement age.

Ang ginagawang ito ni Lucio ay walang katulad sa Pilipinas at sa buong mundo!

Minsan na niyang ginawa ito sa PAL noong 1998. Sinuspindi niya ng 10 taon ang CBA o collective bargaining agreement – walang wage at benefit increases — ng Philippine Airlines Employees Association o PALEA. Ito ang unyon ng ground crew, maintenance, catering at ticketing. Maramihan niyang tinanggal ang mga piloto at opisyales ng Airline Pilots Association of the Philippines o ALPAP, flight attendants/stewardesses/ at ilang opisyales ng Flight Attendants and Stewardess Association of the Philippines o FASAP at ground crew/ maintenance.

Nagawa ito ni Lucio noon katulong ang gubyerno ni Erap at mga ahente ng kapital sa masmidya, kasama na rito ang napanood natin sa TV na male-maletang pera na nagkakahalaga ng 50 milyong pisong ibinayad ni Lucio sa ilang opisyal ng unyon sa PAL. Naitulak nilang pansamantalang sumuko noon ang mga manggagawa ng PAL dahil ginamitan nila ng blackmail ang mga manggagawa: 10-year CBA moratorium o isasara ang PAL.

Pero ang epekto ay di lang sa PAL employees. Ang ginawa ni Lucio at ng gubyerno noon sa PAL ay naging huwaran sa ibang kapitalista. Nauso ang moratoryum sa mga CBA negotiations sa maraming kumpanya. Nagkakapirmahan sa mga CBA na walang lamang wage increase! Sinisertipikahan ang mga CBA ng Department of Labor kahit alam na ang mga ito ay “sweethearts contracts” na labag sa Labor Code! Kaya naman marami ang di umaabot ang sweldo sa minimum wage. Hanggang ngayon, ito ang trend sa relasyong manggagawa-kapitalista.

Ngayon, makalipas ang 12 taong pagyurak sa karapatan ng mga manggagawa sa PAL at pagholdap sa kanilang dagdag na sweldo at benepisyo, pumangalawa na si Lucio Tan kay Henry Sy sa pinakamayamang tao sa ating bansa. 12 taong walang CBA. 12 taong nakatipid ng labor cost si Lucio Tan!

Mga kamanggagawa at kababayan.

Ang ginagawa ni Lucio Tan ay gyera laban sa mga manggagawa ng bansa. Gerang walang fixed battle lines. Kumikilos ito nang marahan. Minsa’y bumibigwas nang biglaan. Di mawari ang pinanggagalingan. Lagpas sa mga batas, kumbensyon at kalakaran.

Bagong pakana itong ginagawa ni Lucio. Nagseset ito ng bagong trend. Kakalahatiin ang sweldo! At gagawing kontraktwal ang lahat ng empleyado! Wala ng regular. Wala ng permanente.

Kagaya ng nauna, gagayahin din ito ng ibang kapitalista. Kagaya ng nauna, kakampihan din ito ng gubyerno! Kagaya ng nauna, ito ang magiging BAGONG kalakaran!

KUNG hahayaan nating ang ALPAP, PALEA at FASAP lang ang lalaban. Kung iisipin nating problema lang nila yan at di natin problema. Kung amor propio ng sariling organisasyon ang ating mas pahahalagahan kaysa kapakanan ng buong uring manggagawa.

MAGSAMA-SAMA TAYONG LAHAT para kondenahin at puspusang labanan ang pakana ni Lucio Tan. Hindi lang ito para sa mga empleyado ng PAL. Para rin ito sa ating lahat. Para ito sa lahat ng mga namamasukan o mga mamamasukan sa hinaharap sa alinmang kumpanya. Kapag tuluyang nagtagumpay ang eksperimento ni Lucio Tan sa kanyang kumpanya, lalaganap yan sa lahat ng employer sa buong bansa.

Gusto ba nating bukas makalawa ay kakalahati na lang ang sweldo at puro kontraktwal na ang empleyado sa lahat ng kumpanya?

Bukluran ng Manggagawang Pilipino (BMP)

Tunay na Boss ni P-Noy: Kapitalista, Trapo at Elitista

KAPITALISTA, TRAPO AT ELITISTA
ANG BOSS NI P-NOY HINDI ANG MASA!

Kompleto na ang ating batayan para magbigay ng kongklusyon kung ano ang kahihinatnan nating mga manggagawa sa administrasyon ni Noynoy Aquino. Tapos na ang SONA, ang huling okasyong ating hinihintay upang alamin ang opisyal nyang plano para sa mga manggagawa at sa masa ng sambayanan.

Walang plano para sa masa! Ipagpag mo man ng sampung beses ang walong pahinang speech ni Noynoy Aquino noong sona, wala kang makikitang kongkretong programa para pabutihin ang kalagayan ng mga manggagawa at ng iba pang naghihirap nating kababayan.

Inubos ang oras sa pagbubulgar ng katiwalian at kurapsyon ng nagdaang administrasyon at sa waldas na pamumuhay ng mga opisyal ng pamahalaan at manager ng mga korporasyong pag-aari ng gobyerno. Popular ang naging presentasyon para sa masa, subalit hindi lang ang paglaban sa katawalian at korapsyon ang solusyon sa ating problema bukod pa sa katotohanang hindi kailan man mawawala ang korapsyon sa ilalim ng kapitalistang sistema.

Hindi totoong kung walang kurap ay walang mahirap. Mali at mapanlinlang ang linyang ito ng katwiran. Pero, kahit ipagpalagay nang walang kurap sa loob ng gobyerno, kung walang trabaho ang marami sa ating mga manggagawa ay magpapatuloy ang kahirapan. Kahit walang kurap, kung kinukunsinte ng gobyerno ang mga kapitalista na kontraktwal ang sistema ng pagtatrabaho, mababa ang sweldo at pagkalipas ng limang buwan ay tapos na ang kontrata sa trabaho ay siguradong may mahirap pa rin. Kahit walang kurap kung di naman mapipigilan ang mga kapitalista sa pagtataas ng presyo ng bilihin at serbisyo ay patuloy na lalaganap pa rin ang kahirapan.

Ang kanyang pagbubulgar ay ginawa lamang upang ipuslit ang kanyang planong ipagpatuloy ang patakarang pribatisasyon (Hal. MWSS, North Luzon HighWay at Navy HQ) at hingin ang pang-unawa ng masa dahil inubos na ng kampo ni Gloria ang pondo.

Bakit pagpapaubaya na naman sa pribado ng mga pag-aari ng gobyerno ang solusyon sa kawalan ng pondo? Bakit hindi ang gawin ay ang matagal na nating panawagang huwag munang magbayad ng utang? Kung magagawa ito, humigit kumulang P500 bilyon agad ang matitipid na pondo sa loob ng isang taon lamang. Bakit ayaw bawasan ang kikitain ng mga kapitalista at bakit patuloy pang bibiyayaan?

Hindi tuwid na daan ang landas ni P-Noy para sa Masa. Ang tuwid na daan ay para sa mga kapitalista. Ang mga kapitalistang lokal at dayuhan ang patuloy na mamamayagpag sa administrasyon ni P-Noy. Walang banta sa kanilang hanay na katulad ng banta sa mga kurap na opisyal ng pamahalaan. Business as usual para sa kanila, tuloy ang ligaya.

Ipinwesto na sa mga importanteng posisyon sa loob ng Gobyerno ang mga kinatawan ng mga malalaking korporasyon sa bansa tulad ng CEO ng SM ni Henry Sy, CEO ng Maynilad, CEO ng Manila Water, President ng Makati Business Club at si Purisima na tagapagtaguyod ng interes ng mga kapitalista.

Higit dito, ipagpapatuloy ang patakarang Pribatisasyon,Deregulasyon, Liberalisasyon, at Labor Flexibilization. Mga patakarang pang-ekonomiya na ipinatupad ng mga nagdaang administrasyon. Patakarang nagbigay ng laya kina Henry Sy ng SM, Gokongwei ng URC and Comp., Lucio Tan, Pangilinan, Ayala at Lopez na magkamal ng limpak-limpak na tubo kapalit ng labis na pagdarahop ng masang Pilipino.

Pansinin na lang ang parang malalaking kabuting nagsusulputang SM Mall sa halos lahat ng lugar, ang tripleng tinubo ni Gokongwei noong 2009 at ang P38B na kinita ng PLDT ni Pangilinan noon ding 2009 mula sa P27B noong mga nagdaang taon.

Masama ang privatization dahil kapag napasakamay na ng mga kapitalista ang ano mang pag-aari ng gobyerno para sa serbisyo, ito ay natatransporma bilang negosyo. Pinagtutubuan at dahil may deregulasyon sa pagpepresyo, walang hanggang pagpapatong ng tubo ang ginagawa ng mga kapitalista. Katulad ng bayarin sa tubig, langis, kuryente, bahay, iskwela, hospital, toll fee at pamasahe. Tumaas ito mula 600% (Tuition Fee) hanggang 2,500%. (Toll fee sa NLEX)

Masama rin ang Deregulation. Dahil nagbunga ito ng walang habas na pagsasamantala ng mga kapitalista sa pagpepresyo ng produkto at serbisyo. Tulad halimbawa ng deregulation sa pagpepresyo ng produktong petrolyo. Dahil deregulated, walang Kontrol ang Gobyerno, sinasamantala ng mga kapitalista at walang tigil sa pagpapataas kayat halos 3 doble na ang itinaas nito kaysa sa dati.

Ang liberalisasyon naman ay masama dahil nagbubunga ito ng monopolyo ng mga malalaking kapitalista at sa huli ay ang wala ring tigil na pagtaas ng presyo ng likhang produkto at serbisyo.

Kaya dahil sa patakarang Pribatisasyon, Deregulasyon at Liberalisasyon, mabilis at legal na napunta sa kamay ng iilang negosyante ang yamang likha at pinagpaguran ng mamamayan. Higit na napalaki pa ang kinamal na kita dahil naman sa patakarang Labor Flexibilization, na wala namang ibang ibig sabihin kundi ang transpormasyon ng mga regular na manggagawa tunggo sa pagiging kontraktwal. Mababa ang sahod at walang karapatang magreklamo o lumaban dahil hirap na sumali o magbuo ng unyon.

Resulta: sa gitna ng kasaganaan ng iilan, nalublob sa matinding krisis ang buhay ng masa. Dumami ang bilang ng pamilyang nakakaranas matulog ng di naghahapunan at nagkakasakit nang di nadadala sa hospital.

Mapagpahirap at mapang-api ang mga patakarang ito. Mga patakarang dikta ng mga malalaking kapitalista at institusyon sa mundo na ipinatupad nina Cory, Ramos, Erap at Gloria Arroyo.

Ang masama ngayon ito pa rin ang riles ng pang-ekonomiyang patakaran ni Noynoy Aquino.

Hindi rin tayo ang totoong Boss ni P-Noy. Ang totoong Boss nya ay ang mga kapitalista, ang Liberal Party na kanyang partido at ang mga elitista. Kaya ang boses at ang kagustuhan ng mga kapitalista, mga elitista at trapo ang masusunod at hindi tayo.

Wala syang ipinagkaloob sa hanay ng masa. Walang lider ng kilusang masa ang ipinasok at pinahawak ng importanteng posisyon sa loob ng gobyerno. Wala ring ibinigay sa mga kahilingang ipinaabot ng iba't ibang grupo at kilusan ng masa sa kanya noong panahon ng kampanya at nitong siya ay pangulo na.

Hindi pinakinggan ang ating mga kahilingang:

1. Itigil ang kontraktwalisasyon at ang Marahas na demolisyon!

2. I-repeal ang Oil Deregulation at Automatic Appropriation Law.

3. Isabatas ang Nationwide Accross the Board Wage Increase at ang pagbubuwag sa Wage Board!

4. Ang pagsasabatas ng Unemployment Insurance at ang Mandatory Trust Fund ng Manggagawa.

5. Ang Pagtatapos ng Repormang Agraryo at Pagpapalaya sa mga Bilanggong Pulitikal.

Hindi totoong ang pagresolba sa kahirapan at kaapihan ng masa ang programang bitbit ni P-Noy kundi ang pag-iistabilisa at pagpapatuloy ng paghahari ng mga kapitalista, trapo at elitista sa ating bayan. Wala tayong maasahang pagbabago kay P-noy sa kabuhayan at kaapihan ng masang Pilipino.

Kaya't sa ngayon ay di na natin dapat pag-usapan pa kung ano ang magagawa sa atin ni P-Noy dahil wala syang magagawa para sa masa ng sambayanan. Ang mas mainam na pag-usapan ay kung ano ang magagawa natin para obligahin ang administrasyon ni P-Noy na gumawa para sa atin!

Kaya palakasin natin ang ating kilusan, palakasin natin ang ating partido!

BMP August 2010