BMP Statement on Ka Popoy's 10th death anniversary

BUKLURAN NG MANGGAGAWANG PILIPINO (BMP)

PRESS STATEMENT

February 6, 2011

Remembering a Working Class Hero

JUSTICE FOR KA POPOY!

JUSTICE FOR THE WORKING CLASS!

February 6, 2011 marks the 10th death anniversary of our leader and slain comrade Filemon “Ka Popoy” Lagman.

Ten years have passed, but there’s still no justice for Ka Popoy. A working class hero, Ka Popoy was the president of Bukluran ng Manggagawang Pilipino (BMP) from 1995 until he was killed by assassin's bullets on that fateful day in 2001, nearly two weeks after the Edsa Two revolution. But his assassins can’t kill his ideas. They had wiped out his body but not his legacy. We’re still here to pursue Ka Popoy’s dream – our dream – to emancipate the working class from the bondage of capitalist oppression, corruption, poverty and deceit, a dream of a socialist revolution to be led by the working class.

Our dream, like Ka Popoy’s, will continue to inspire us to work hard with the fire in our hearts, carrying our socialist ideals to pursue what Ka Popoy has dreamed - a society where there are no slaves of capital, a socialist revolution to be led by the proletariat, a classless society, a victory for the working class. Ten years since his death, poverty and injustices still continue to plague our nation, continue to cripple the life of the poor, contractualization is rampant, the system of greed that Ka Popoy wants to get rid of still continue to destroy the honor and dignity of the working class.

Ka Popoy was an embodiment of a great socialist revolutionary, a hero of the proletariat, a leader beloved and feared, a great teacher, a fearless activist, a prolific writer, a great agitator. More than any activist of his generation, Ka Popoy is the most conscious about developing the proletarian line. He thought and wrote about Philippine society and the working class revolution through Marxist-Leninist line; and even criticizes the Stalinist-Maoist line that led to the split in the Communist Party of the Philippines in 1991. A Marxist-Leninist through and through, he viewed the working class as the main force of change instead of the peasants, which Joma Sison advocates. Ka Popoy advocated the working class-led revolution that will emancipate all the toiling masses from the claws of capitalism.

We started this day by a wreath-laying activity at Ka Popoy’s monument at Marikina on 7am, then we proceed at Loyola Memorial Park to visit and pay respect to Ka Popoy. After that, hundreds of workers and urban poor marched from Loyola to UP Bahay ng Alumni, where he was gunned down a decade ago. We ended the program there, but we didn’t end our crusade.

As we commemorate this day, we are renewing our vow to continue Ka Popoy’s fight, to pursue his dream for system change, to carry on the fight until socialist victory will be achieved. We will continue to organize the workers and the poor to fulfil our goal of a socialist system that will emancipate us, most especially the working class, from the onslaught of capitalism, from the bondage of greed. Ka Popoy’s spirit lives on.

Justice for Ka Popoy! Justice for the working class!

KPML Statement on Ka Popoy's 10th Death Anniversary

KONGRESO NG PAGKAKAISA NG MGA MARALITA NG LUNGSOD (KPML)

PRESS STATEMENT

Pebrero 6, 2011

Sa ika-10 anibersaryo ng kamatayan ni Ka Popoy

HUSTISYA KAY KA POPOY!

HUSTISYA SA MANGGAGAWA’T MARALITA!

Ang isang kapitalista, lalo na yaong nagpahirap sa mga manggagawa, pag namatay ay tulad lamang ng gaan ng isang kilong bulak. Ngunit ang kamatayan ng isang kasamang matagal na nagsilbi sa uri at sa bayan, at itinuturing na bayani tulad ni Ka Popoy Lagman, ay simbigat ng isang bundok. Hanggang ngayon, isang dekada na ang nakararaan nang siya'y paslangin, nagdurugo pa rin ang puso ng maralita at nanggagalaiti sa galit dahil sa pagpaslang ng estado sa isang magiting na lider ng uri, si Ka Popoy Lagman. Namatay man ang kanyang katawan, ngunit ang kanyang adhikain para sa mga susunod na henerasyon ay mananatili. Nawala man siya ngunit naiwan sa mga lider-maralita ang asim ng kanyang pananalita laban sa mga naghaharing uri at tamis ng kanyang pangungumbinsi sa mga dukha't api.

Marami kaming natutunan kay Ka Popoy. Pangunahin dito ang landas ng uri, ang landas na dapat tahakin ng mga inaapi't pinagsasamantalahan ng sistemang ito, ng ganid na lipunang ito. Natutunan namin na dapat pawiin ang pribadong pagmamay-ari ng mga kasangkapan sa produksyon pagkat ito ang ugat ng ating mga pagdurusa't kahirapan. Natutunan namin na may kapalit pa ang sistemang kapitalismong patuloy na yumuyurak sa ating dangal at lumulupig sa ating pagkatao. Natutunan naming dapat ipaglaban ang sosyalismo! Tangan ang gabay ng Marxismo-Leninismo, patuloy kaming magmumulat at makikibaka para sa katarungan, kalayaan at sosyalismo!

Sampung taon na mula nang siya'y paslangin, ngunit ang mga pumaslang sa kanya'y di pa nadadala sa pedestal ng katarungan! Ngayong Pebrero 6 habang ginugunita natin ang ika-10 anibersaryo ng kamatayan ng ating dakilang lider na si Ka Popoy Lagman ay muling nating isumpa na patuloy tayong kikilos para sa pagbabago ng lipunan, at itutuloy natin ang laban ni Ka Popoy, isang magiting na lider, matapang na kasama, at magaling na guro ng uring manggagawa. Walang bibitiw sa laban. Ipapanalo natin ang adhikain ng maralita’t uring manggagawa para sa pagbabago hanggang sa pagtatayo ng sistemang sosyalismo.

Kaya kaming mga maralita sa Kongreso ng Pagkakaisa ng mga Maralita ng Lungsod (KPML), kasama ang Zone One Tondo Organization (ZOTO) at Piglas-Kabataan (PK), ay mahigpit na nakikiisa sa lahat ng manggagawang nakikibaka upang palitan ang kapitalista't elitistang sistema. Ipakita natin sa buong sambayanan na sa paggunita natin sa ating dakilang lider, tayo'y kapitbisig na nagkakaisa laban sa bulok na sistema, sama-sama nating papatirin ang tanikala ng kahirapan at pagsasamantala, at handa nating itayo ang isang lipunang sosyalismo!

Ituloy ang laban ni Ka Popoy Lagman! Halina’t kumilos para sa tagumpay ng sosyalismo!

Hustisya kay Ka Popoy! Hustisya sa Manggagawa't Maralita!

Kamalayan Alumni statement on Ka Popoy's 10th death anniversary

KAMALAYAN ALUMNI

Statement

February 6, 2011

JUSTICE FOR KA POPOY! LET'S CONTINUE HIS DREAM!

ONWARD TO SOCIALIST VICTORY!

The dead cannot cry out for justice; it is a duty of the living to do so for them.

- Lois McMaster Bujold, Diplomatic Immunity, 2002

For us alumni of KAMALAYAN youth organization, we wish for a new system where there will be liberty, equality and fraternity, just like the slogan in the French Revolution. We organize ourselves and join our hands to live an activist life with a dream of a socialist system that will emancipate us, most especially the working class, from the bondage of poverty. We dream what our leader Ka Popoy Lagman has dreamed - a society where there are no slaves of capital.

Some says that Kamalayan died a couple of years ago, but we have proven to those who "killed" this organization that we are still alive. That we continue to live with our socialist aim intact. That we are capable of doing something to continue the revolution waged by Ka Popoy - a socialist revolution with the working class as the main force, a socialist revolution with Marxism-Leninism as our guide. Kamalayan will restore itself as one of the main socialist youth organization in the country, with the honor and dignity as an activist organization. Kamalayan Alumni will continue to organize and guide youth and students, most especially the sons and daughters of the working class, to pursue our socialist aim.

In 1993, the League of Filipino Students - National Capital Region (LFS-NCR) chapter broke away from LFS-National and formed the KAMALAYAN (Kalipunan ng Malayang Kabataan). KAMALAYAN was conceived on November 30, 1993. Kamalayan was born together with different mass organizations who declared their autonomy from their national leadership, when the leading mass movements in the country were marred by debates and disputes in the early '90s. Throughout its actions and activities, KAMALAYAN adopted the Marxist-Leninist ideology, and debunked its former national democratic ideas and its Stalinist-Maoist venom. They broke away from their national democratic groupings to get rid of their Sisonite heritage. From Kalipunan ng Malayang Kabataan as our acronym in 1993 to Kalipunan ng mga Anak ng Manggagawa, the KAMALAYAN, together with our sister organization, the National Federation of Student Councils (NFSC), pursue and organized students from different schools, to enlighten them that the system of greed can be abolished and a new system is possible. Ka Popoy Lagman as one of the leaders of the working class group Bukluran ng Manggagawang Pilipino (BMP) earnestly supported Kamalayan in its ideological direction.

In this commemoration of Ka Popoy's 10th death anniversary, we wish that Ka Popoy's legacy will continue to fire our hearts and mind to achieve our socialist aim. We also wish that Ka Popoy's assassins be brought to justice. We will continue pursuing his dream - our dream - for a socialist revolution until the old system of capitalism, corruption, egotism, elitism, false honor, love of money, vanity, insolence, tyranny, intrigue, miserable life, and poverty will vanish in the face of the earth. We will fight with passion, with Marxism-Leninism as our guidance, with the working class as our main force, with our socialist vision as our guide to action.

Continuing Ka Popoy's dream until socialist victory is achieved is one of the greatest gift that we can give this nation, the working class, the children of today and the next generation. Kamalayan, alive as it was, will continue working and fighting to achieve socialist victory, a victory of the working class, a victory that will not end our revolution, but will theoretically continue to its next step, the transition from capitalism to socialism.

Dignidad ng Narses, Karapatang Pangkalusugan ng Mamamayan

DIGNIDAD NG NARSES, KARAPATANG

PANGKALUSUGAN NG MAMAMAYAN

Nakakapanindig-balahibo ang paglalahad ng ilang mga registered nurse sa telebisyon, radyo at iba’t-ibang pahayagan sa sinasapit ng libu-libo nilang mga kabaro o kapwa mga rehistradong narses. Ito ay ang talamak na pagpapatupad ng forced volunteerism sa mga hospital pribado man o pampubliko.

Ang forced volunteerism ay isang kalakaran kung saan ang mga propesyunal nating mga narses ay nagbabayad (ng pera) sa mga ospital upang maging volunteer nurse at makapagbigay ng serbisyo alinsunod sa kanilang propesyon sa mga ospital at mga pasyente nito ng libre.

Sa halip na tratuhin na mga empleyado dahil gumagampan sila ng lahat ng mga gawain ng isang regular na narses ay tumatanggi ang mga tagapamahala ng ospital na kilalanin ang obligasyon bilang employer tulad ng tamang suweldo at benipisyo sa tamang trabahong ibinibigay ng mga narses.

Dahil sa kawalan ng employee-employer relation hindi lamang ang kawalan ng sweldo ang problema kungdi ang kawalan din ng proteksyon sa panahong malagay ang mga narses sa iba’t-ibang panganib sa kanilang buhay at kalusugan. Sa mga kaso ng mga banta sa kalusugan mag-isang haharapin ng mga narses ang pagpapabakuna bilang proteksyon at pagbili ng mga kagamitan para pangalagaan ang kanyang kalusugan. Sa panahong sila ay dapuan ng sakit solo nila (o kanilang mga magulang) ang gastusin sa pagpapagamot ng kanilang sarili.

Sakaling maharap sa kasong legal o ma-demanda sa paggampan ng kanilang “sinumpaang tungkulin” bahala ang nars sa sarili na humanap ng sariling manananggol o abogado. Hindi obligasyon ng may-ari o tagapamahala ng ospital ang magbigay proteksyon dahil hindi sila mga empleyado.

Nangyayari ang talamak na kalakarang ito ng forced volunteerism dahil sa paniwalang sa pagtatrabaho bilang volunteer ay mabibigyan sila ng certificate o katibayan ng paglilingkod sa ospital na maari nilang magamit upang makapag-trabaho sa ibang bansa. Siyempre pa ay wala namang bisa ang makukuhang certificate dahil hindi naman certificate of employment ang ibinibigay sa kanila na siyang hinihingi ng mga employer sa ibang bansa.

Itinuturo rin na dahilan ay ang tinatawag na over supply ng mga narses sa bansa kung kaya’t pinag-aagawan ang anumang oportunidad na “makapagtrabaho” makakuha lang ng experience. Sa konserbatibong taya ay nasa 280,000 na ang bilang ng mga walang hanap buhay na narses at madaragdagan pa ito ng humigit-kumulang 42,000 ngayong parating na buwan resulta ng nursing board exam.

Sobra na! Tama na! Wakasan na!

Panahon ng wakasan ang karumal-dumal na gawaing ito ng pagpapatupad ng forced volunteerism sa mga ospital mapa-publiko man o pribado. Hindi katuwiran na dahil sa sobrang dami na ng mga narses ay maari na silang tratuhing mga alipin at aabusuhin. Hindi lamang mga narses ang nagdurusa sa ganitong tiwaling kalakaran. Kung nasalaula na ang dignidad ng kanilang propesyon, kung nayurakan na ang kanilang mga dangal at dignidad – pinagkaitan na rin tayong mga mamamayan ng pagkakataong mapangalagaan ang ating kalusugan.

Kung ipatutupad lamang ng gobyerno ang pamantayang nurses to patient ratio (npr) na 1 is to 7 (isang nars sa bawat pitong pasyente) sa mga pampublikong ospital ay mababawasan o maiibsan ang sinasabing over supply ng mga narses sa bansa. Sa pag-aaral ng isang grupo may mga ospital na ang npr ay 1 is to 100. Isang nars ang nangagalaga sa buhay ng isandaang pasyente, isang nars na sasagupa sa ngit-ngit ng nag-aalburutong isandaang kaanak na hindi matanggap na hindi mapangalagaang mabuti ang kanilang kaanak na pasyente dahil sa dami ng kailangang asikasuhin ng kawawang nars.

Marami sa atin ang naiinis sa mga narses sa mga pampublikong ospital at kadalasang hindi na naghahangad ng medikal na atensyon dahil sa ganitong kalagayan sa mga pampublikong pagamutan. Karaniwan na kung ganun na maraming Pilipino ang namamatay ng hindi man lang nakakakita ng nars gayung may sinasabing may “over supply” ng nars sa bansa.

Nitong mga nagdaang araw ay umingay sa midya ang anunsyo ng Department of Health na ipatigil ang forced volunteerism kasabay ito ng pagtangging nagaganap ang forced volunteerism sa lahat ng klase ng ospital. Nag-alok din ito ng 10,000 trabaho sa lahat ng mga rehistradong narses sa ilalim ng programang RN HEALS na umani rin ng maraming batikos dahil sa kakapusan o limitasyon ng programang ito na tugunan ang problema ng unemployment ng mga narses.

Mga Kababayan, unawain natin na klarong hindi lamang problema ng mga narses ang forced volunteerism. Apektado tayo ng problemang ito ng patakaran ng gobyerno kaugnay ng pondo para sa kalusugan nating mamamayan. Ang pang-aabuso sa mga narses sa mga pribado at pampublikong ospital ay katumbas ng pagbabalewala ng pamahalaan sa karapatan ng mamamayan sa kanyang kalusugan.

Samahan natin ang mga narses na ibangon ang dignidad ng kanilang propesyon, ang maibalik ang dangal nila bilang tao at tamasahin ang karapatang mabigyan tayo ng kaukulang medikal na pangangalaga mula sa mapagkalingang kamay ng isa sa pinakamagagaling na tagapag-aruga sa buong mundo - ang mga Pilipinong narses.

Sumama tayo sa inilulunsad na SIGNATURE CAMPAIGN AGAINST FORCED VOLUNTEERISM sa layuning makakalap na isang milyon o higit pang lagda na ihahatid natin sa Malakanyang o sa ating pangulo Benigno C. Aquino III upang ipag-utos ang kagyat at totohanang pagpapatigil ng forced volunteerism kasabay ng pag-repaso ng mga polisiya ng gobyerno sa naghihingalong patakarang pangkalusugan ng bansa.

FORCED VOLUNTEERISM, ITIGIL!

TAMANG TRABAHO, TAMANG SUWELDO, TAMANG SOLUSYON!

BUKLURAN NG MANGGAGAWANG PILIPINO (BMP)

February 5, 2011