ni Ramon B. Miranda
Mayo
Uno – Ang Pandaigdigang Araw ng mga Manggagawa sa buong mundo. Sa
tuwing sasapit ang araw na ito, milyun-milyong manggagawa sa buong
daigdig ang naglulunsad ng mga iba't ibang aktibidades upang ipagdiwang
ang araw na ito. Ilan sa mga ito ay ang pagsasagawa ng rali,
kilos-protesta, dayalog at marami pang iba.
Bakit
nga ba ipinagdiriwang ang araw na ito? Ayon sa pananaliksik ng mga
eksperto sa paggawa, ginugunita sa araw na ito ang mga sakripisyo ng mga
martir na manggagawang namatay sa Haymarket Square sa Chicago nang
magsagawa sila ng isang sama-samang pagkilos noong Mayo 1886 para
ipaglaban ang pagsasabatas ng walong oras na paggawa.
Naging
inspirasyon ng mga manggagawa sa buong daigdig ang pagkilos na iyon
upang mapababa sa walo ang oras paggawa na dati-rati’y umaabot ng
labingdalawa (12) o mahigit pa noong nakaraang mga panahon.
Dito
sa Pilipinas, pinangunahan ng Union Obrera Democratica de Filipinas ang
unang pagdiriwang ng Mayo Uno na nilahukan ng 100,000 manggagawang
Pilipino mula sa iba’t ibang pagawaan.
Sa
ating mga kaguruan, nararapat din bang makiisa tayo sa pagdiriwang ng
Araw ng Paggawa? Maraming mga guro ang nagsasabing hindi naman daw sila
manggagawa, bakit sila makikiisa sa pagdiriwang ng Araw ng Paggawa? Ayon
pa sa kanila, may sariling laban ang guro na kaiba sa laban ng mga
manggagawa. Ilan lamang ito sa mga kadahilanan kung bakit ang ilang mga
guro ay napakakunat ng paglahok sa pakikibaka ng uring manggagawa.
Bilang
mga guro, nararapat lamang tayong lumahok sa pagdiriwang ng Araw ng
Paggawa sapagkat tayong mga guro ay nabibilang din sa uring manggagawa.
Bilang paglilinaw, ang mga manggagawa ay walang pribadong pag-aari sa
kasangkapan sa produksyon upang makalikha ng iba’t ibang produkto na
kailangan niya at ng sangkatauhan. Wala siyang pag-aari kundi ang
kanyang sariling lakas na ibinebenta upang magtrabaho sa mga nagkalat na
pagawaan. Sa pamamagitan ng pagbebenta ng kanyang pag-aaring
lakas-paggawa, binibigyan naman siya ng kapitalista ng bayad na kung
tawagin ay sahod na siyang ginagamit niya sa kanyang pang-araw-araw na
pangangailangan upang mabuhay.
Katulad
ng mga manggagawa, ang mga guro ay walang pribadong pag-aari tulad ng
paaralan o iba't ibang institusyon na may kinalaman sa edukasyon. Ang
tanging pag-aari natin ay ang ating kaalaman sa pagtururo upang humubog
ng mga mag-aaral para maging mabuting mamamayan sa hinaharap. Ang
kaalamang ito ang ating ibinibenta sa mga naglipanang may-ari ng mga
paaralan o pamantasan sa ating bansa. Ang tanging hinihingi nating
kapalit sa pagbebenta ng kaalaman ay ang tinatawag na sahod. Ano ngayon
ang kaibahan natin sa manggagawa? Hindi ba’t kabilang din tayo sa uring
manggagawa?
Ang
mga manggagawa at mga guro ay nagpapagod at nagpapawis upang mabuhay
bilang tao. Kung ikaw ay may-ari ng isang pagawaan, hindi ka na
manggagawa, ang tawag na sa iyo ay kapitalista. Kung ikaw ay isang guro
na nagmamay-ari ng isang paaralan o pamantasan, ang tawag rin sa iyo ay
kapitalista. Maaring mabibilang lang sa daliri ang mga kapitalisang
edukador na nagtuturo sa paaralan o pamantasan sa dahilang ang tanging
layunin ng kapitalista ay paghahangad na lumaki ang kanyang tubo.
Ngunit
lagi’t lagi nating tatandaan, “Mawawala ang kapitalista pero ang
manggagawa kailanma’y hindi mawawala. Mawawala ang mga kapitalistang
edukador ngunit ang mga guro ay mananatili.”
Tayong
mga guro ay may kaparehong laban sa katulad nang nangyayari sa hanay ng
mga manggagawa. Kung inyong matatandaan, naipanalo nating mga guro ang
laban sa 6 Hours Teaching Load na dati-rati’y umaabot sa 8 oras at
umaabot pa ng 12 hanggang 16 na oras, lalo na ang mga nagtuturo sa mga
probinsiya. Manipestasyon lamang ito na hindi tayo hiwalay sa laban ng
manggagawa dahil aminin man natin o hindi, tayo ay nabibilang sa “Uring
Manggagawa”.
*
Si Ginoong Ramon B. Miranda ay guro, makata at manunulat. Siya ay guro
sa Arellano High School sa Doroteo Jose St., sa Sta. Cruz, Maynila. Isa
rin siya sa mga opisyal ng pambansang grupong Teachers Dignity Coalition
(TDC), at isa sa mga haligi ng AtingGuro Partylist.