PLM Solidarity Message to 8th BMP National Congress

Pagbati sa ika-8 Pambansang Kongreso ng Bukluran ng Manggagawang Pilipino

Isang mainit na pagbati ang ipinaaabot ng PLM (Partido Lakas ng Masa) sa ika-8 Pambansang Kongreso ng BMP na ginaganap ngayon sa lungsod ng Baguio.

Bilang isang sosyalistang partido, ang PLM ay kaisa ninyo sa pagtataguyod at pakikipaglaban para sa kapakanan ng uring manggagawa sa lahat ng antas at larangan – mula sa mga pagawaan, komunidad, kalsada at hanggang parliamento. Bilang sosyalistang partido, layunin namin na iluklok ang uring manggagawa sa gobyerno at sa mga poder ng kapangyarihan. Naniniwala kami na tanging isang gobyerno ng uring manggagawa lamang – na binubuo at pinatatakbo ng uring manggagawa – ang makahahanap ng mga solusyon sa mga problemang kinakaharap ng bayan.

Laban ang PLM sa mga patakarang neoliberal na itinaguyod ng lahat ng nagdaang gobyerno at ngayo’y ipinagpapatuloy ng rehimen ni Rodrigo Roa Duterte. Tumitindig kami para sa pagwawakas ng kontraktwalisasyon, praybitisasyon, at liberalisasyon sa kalakalan.

Tinututulan din namin ang TRAIN o tax reform program ng rehimeng Duterte na bahagi lamang ng kanilang neoliberal na programa. Ang TRAIN ay pagsagasa sa kabuhayan ng milyun-milyong mahihirap at pagnanakaw ng kanilang yaman para ibahagi sa iilan. Pinatataas nito ang buwis sa mga mamimili para lumikom ng salaping magagamit sa programang Build, Build, Build ng gobyernong Duterte – kung saan ang pangunahing makikinabang ay ang mga kasosyo nitong pribadong kontraktor at dayuhang kapitalistang korporasyon. 

Ikinakampanya namin sa kagyat ang isang programa ng sustenableng industrialisasyon na magbibigay ng trabaho sa lahat, magkakaloob ng living wage, at magpapatupad ng ligtas at disenteng kondisyon sa pagtatrabaho.

Ang neoliberalismo ay isang programa ng pagdurog sa unyonismo at sa mga organisasyon ng paggawa. Dahil dito, naninindigan kami sa pagpapawalang-bisa ng lahat ng mga batas na kontra-unyon at kontra-paggawa na pumipigil sa mga manggagawa na mabisang mag-organisa at lumaban.

Tumitindig kami sa pagpapalaki ng ‘social wage’ sa pamamagitan ng pagpapatupad ng universal health care o isang malawakan, de-kalikad at libreng pagkalinga sa kalusugan ng lahat ng mamamayan. Sinusuportahan din namin ang mga batas sa reproductive health care na magpapabuti sa kalusugan at kalagayan ng mga manggagawang kababaihan.

Sinusuportahan namin ang libreng edukasyon sa lahat ng antas, kabilang sa mga kolehiyo at unibersidad.

Nagkakampanya kami para sa isang programa ng pampublikong pabahay na tutugon sa kritikal na pangangailangan sa pabahay ng mga maralitang lunsod at ng uring manggagawa sa pangkalahatan.

Ang PLM ay isang rehistradong partidong pampulitika sa bansa. Magpapatakbo rin kami ng mga manggagawang kandidato sa lahat ng antas sa lokal at pambansang halalan.

Sa buod, sinusuportahan namin ang buong adyenda sa paggawa ng BMP at isusulong namin ang adyenda na ito sa mga komunidad, kalsada, at mga kampanya sa panahon ng halalan.

Ang globalisasyon ay isinusuka na ng uring manggagawa sa buong mundo. Malawakan at matindi nitong inatake ang trabaho, sahod at kalagayan sa paggawa sa bawat bansa. Tinarget nito sa atake ang mga unyon na sa maraming kaso ay tuluyang winasak na. Ang mga komunidad ng uring manggagawa, kabilang ang mga nasa Kanluran at mauunlad na bayan, ay iniwan nitong mga disyerto ng naglahong kaunlaran.

Kayat sinisikap ngayon ng kilusang manggagawa na makahanap ng mga solusyon at alternatiba sa mapangwasak na globalisasyong neoliberal. Sa Latin America, nagtatatag ang uring manggagawa ng mga sosyalistang pamahalaan at nagwawagayway ng bandila ng Sosyalismo sa ika-21 Siglo. Sa Europa, sumasambulat ang mga pangkalahatang welga laban sa neoliberal na mga patakaran. Ang mga manggagawang metal sa Alemanya ay nagsasagawa ngayon ng kampanyang protesta para sa 28-oras na trabaho sa isang linggo na may mas mataas na sweldo – bilang solusyon sa kawalan ng trabaho at pagpapataas ng pamantayan at kalidad ng trabaho.

Habang ang awtoritaryanismo at maging ang mga pwersang neo-Nazi ay nagrereorganisa at nagpapapanibagong-bangis, sumusulong rin ang kilusang sosyalismo sa mundo. Sa United States at United Kingdom, kahit pa sa ilalim ng rehimen ni Donald Trump at mga rehimeng konserbatibo at maka-Kanan, ang mga kabataan doon ay maramihang yumayakap sa mga simulain at programa ng sosyalismo.

Pumapanaw na ang lumang kaayusan, habang ang bagong kaayusan ay naghihintay ipanganak. Nasa adyenda na sa buong mundo ang tanging alternatiba sa kapitalismo, ang sosyalismo.

Nagaganap ang Kongreso ng BMP sa isang napakahalaga, bagamat delikadong panahon. Batid naming na magiging makabuluhan at punung-puno ng sigla ang inyong mga deliberasyon sa Kongreso. Inaasahan namin ang patuloy na pagtutulungan at pagkakapatiran ng PLM at BMP sa mga hinaharap nating pakikibaka. 

Mabuhay ang uring manggagawa!

Mabuhay ang BMP!

Sulong, sosyalismo!

Ka Sonny Melencio

Tagapangulo, PLM (Partido Lakas ng Masa)

Enero 27, 2018

Balitang manggagawa sa pahayagang Pilipino Star Ngayon

Balitang manggagawa sa pahayagang Pilipino Star Ngayon, Enero 16, 2018, pahina 2.

Ang raling ito ay sama-samang pagkilos ng grupong SOCIALISTA at ng grupong Bukluran ng Manggagawang Pilipino (BMP) sa Mendiola, Enero 15, 2018, laban sa TRAIN (Tax Reform Acceleration and Inclusion, na anila'y pahirap sa manggagawa dahil sa pagtaas ng presyo ng mga pangunahing bilihin.

Rali ng Manggagawa laban sa TRAIN ni Digong

Pagkilos ng mga manggagawa sa Mendiola sa Maynila, Enero 3, 2018, laban sa TRAIN law, na ang epekto ay pagtataas ng presyo ng batayang mga bilihin na pasakit sa mamamayan. Dumalo sa pagkilos ang mga kasapi ng Bukluran ng Manggagawang Pilipino (BMP), Solidarity of Unions in the Philippines for Empowerment and Reforms (SUPER), Metro East Labor Federation (MELF), Kongreso ng Pagkakaisa ng Maralitang Lungsod (KPML), Partido Lakas ng Masa, at iba't ibang unyon ng mga manggagawa.

Reaction to pro-Duterte “Rev-Gov”: Gat Andres Bonifacio is turning in his grave

BMP Press Release

November 30, 2017

The socialist labor group Bukluran ng Manggagawang Pilipino (BMP) criticized pro-Duterte groups who planned to mobilize today, November 30 to call for a “revolutionary government” that would change the Constitution in favor of federalism and opening up the local economy to compete foreign ownership. 

BMP president Leody de Guzman said, “It is the height of poetic injustice that pro-Duterte groups would commemorate Bonifacio Day by going against ideals that the plebeian hero fought and died for. He would be turning in his grave for such antics that would ultimately serve the interests of foreign monopolies, warlords and political dynasties, and the lust for wealth and power of the pro-Duterte clique of the ruling elite”. 

Charter Change for foreign monopolies

De Guzman added, “The clamor for Chacha by certain factions of the ruling classes has always existed since the Ramos administration. They favor the dismantling the protectionist provisions to fully liberalize the economy in order to entice foreign investments. 

This means the recolonization of our country not through bullets and cannons but through capital and commodities. These business interests now hide behind the cloak of federalism but they know all to well that Duterte’s Cha-cha would not limit itself to changing political provisions of the 1987 Constitution”. 

Federalism for warlords and political dynasties

The labor leader explained, “Pro-duterte rev-group adherents say that by decentralizing the national government into federal states, taxes and public funds collected from the countryside would be benefit the rural poor. This argument is a sham. We know all too well that each province and region are controlled by warlords and political dynasties that rule over their territories with iron gloves without an iota of respect for due processes of law. 

They are the Singsons and the Marcoses, the Enriles and the Dys, the Arroyos and Pinedas, the Duranos and Osmenas, the Dutertes and the Ampatuans, etc. Federalism means a decentralized Philippines under warlords and political dynasties”. 

RevGov is still elite rule, through fascism not liberal demoracy

“A truly revolutionary government means genuine social transformation by dismantling the long-standing rule of the elite. The pro-Duterte “RevGov” is its complete opposite. How can we believe that the people are indeed calling on Duterte to lead a revolutionary government, when these assemblies are organized by the same elite – governors, mayors, representatives of congress, and trapos, who benefit from the present rotting and unjust social order? 

They exploit the desperation of the impoverished majority. They offer positions to lowly barangay officials, aside from free food and allowances to the hungry masses, for their attendance to these pro-RevGov rallies. Duterte’s revolution is a poor copy of the Marcosian ‘revolution from the center’, which ended up in fascism and tyranny,” de Guzman asserted. 

Not in defense of 1987 Constitution

Meanwhile, the BMP clarified that its position against the pro-Duterte Rev-Gov is not tantamount to a mere defense of the 1987 Constitution. “There are groups that call for the defense of the 1987 Constitution but want to create an Edsa Dos scenario with Robredo assuming the presidency via constitutional succession. 

The existing charter is not only teeming with defects. It is inherently defective. It fosters the illusion of equal rights of separate individuals. It does not hold the primacy of the rights and interests of the whole over individuals, of the right to decent lives over property rights, the welfare of the toiling majority over the privileged elite. It is the unity and struggle of the Filipino people, led by the working class, not the elitist “RevGov” – that will change the Charter in accordance to the democratic and just ideals of Andres Bonifacio. #

Manggagawa, pangunahan ang laban! Labanan ang Kontra-mamamayan at Pasistang Rehimeng Duterte Isulong ang Gobyerno ng Masa

NANANAWAGAN tayo sa lahat ng kasapi ng ating Bukluran: FULL MOBILIZATION tayo sa Nobyembre a-trenta. Sa halip na tayo ay magpahinga sa piling ng ating mga mahal sa buhay o mag-obertaym para sa double-pay sa isang pyesta opisyal. 

Mangalsada at magmartsa tayo. Hindi lang upang gunitain ang araw ng dakilang manggagawang si Gat Andres Bonifacio, ang Supremo ng Katipunan na namuno sa anti-kolonyal na pakikibaka laban sa mga Kastila. 

Higit dito, ipakita natin ang pwersa ng mamamayang tumututol sa pakanang “Rev-Gov” na isinusulong ngayon ng mga pwersang maka-Duterte. 

Ano ang isinusulong ng maka-Duterteng Rev-Gov?

Ang “revolutionary government” ay isa sa bagong pauso para ipatupad ang Cha-cha at pederalismo, na diumano’y kongkretong anyo ng islogang “Change is coming” na pinasikat nila noong halalang 2016. 

Ayon sa mga nagsusulong ng “RevGov”, kailangan daw bigyan ng absolutong kapangyarihan ni Duterte dahil hindi raw sapat ang balangkas ng Saligang Batas para masugpo ng pangulo ang kapangyarihan ng “oligarkiya”, “mga trapo”, at ng “narco-politics”. 

Ito ay imitasyon ng “revolution from the center” na katuwiran diktadurang Marcos para diumano’y isalba ang bansa mula sa Kanan (oligarkiya) at Kaliwa (komunistang rebelyon), ngunit nauwi sa pandardambong sa kaban ng bayan at sa ating ekonomya ng pamilya Marcos ang kanilang mga kroni. 

Ano ang layunin ng Cha-cha ni Duterte?

Ang pang-ekonomikong layunin ng Cha-cha ay ang paglalansag sa mga proteksyunistang probisyon na nagtitiyak na ang ekonomya ng bansa ay nagsisilbi sa mga Pilipino, imbes na sa mga dayuhan. Ilan dito ay ang limitasyong 40% ng dayuhang pag-aari sa anumang korporasyon na magnenegosyo sa bansa. Ito rin ang limitasyon sa pag-aari sa likas-yaman ng bansa. 

Ang Cha-cha ni Duterte ay ekonomya ng Pilipinas para sa dayuhan. Matagal na itong adyenda ng mga kapitalista para lalupang hikayatin ang dayuhang pamumuhunan – mula pa sa rehimen ni Ramos, Erap, GMA, at Noynoy Aquino.

Tinututulan natin ang ganitong disenyo ng pag-unlad. Sapagkat nangangahulugan ito ng “muling pananakop o rekolonyalisasyon” ng mga dayuhan sa ating bansa, ngunit hindi sa pamamagitan ng bala at kanyon kundi sa paraan ng kapital at kalalakal. Ang iskemang ito ng kaunlaran ay sumusunod sa interes ng mga transnasyunal na monopolyo. 

Ang pampulitikang layunin ng Cha-cha ay ang paglalansag sa sentralisadong gobyerno tungo sa pagpapalakas ng kapangyarihan ng mga warlord at dinastiyang pulitikal sa kanya-kanyang mga “kaharian”. 

Sa pederalismo, sinasabing mas makikinabang na ang mga mamamayan, laluna sa mga probinsya, mula sa pondo ng gobyerno dahil ito ay hindi na isesentralisa sa pambansang gobyerno. 

Kalokohan! Sino ang makikinabang dito? Ang mga gaya ni Singson at Marcos sa Ilocos, ang mga Pineda at Arroyo ng Pampanga, ang mga Dy ng Isabela, ang mga Enrile ng Cagayan, ang mga Romualdez ng Leyte, ang mga Durano ng Cebu, ang mga Duterte ng Davao, atbp., atbp. 

Ang mga warlord sa kanayunan ang pinakareaksyonaryo sa hanay ng mga naghaharing uri sa bansa. Naghahari sa bawat teritoryo na tulad ng mga pyudal na monarkiya. Umaasa sa dahas at walang pakundangan kung lumabag sa mga “due process” ng batas. Ang mga angkang ito ang may track record sa pagtatakbo o pagbibigay-proteksyon ng jueteng, droga, malakihang sugal, atbp. sa kanya-kanyang mga lugar. 

Ang tanging interes nila ay ang habambuhay na paghahari ng kanilang mga angkan nang walang hinahangad na “pambansang pag-unlad”, na makauring interes sana ng lokal na burgesya, kung nanatili itong independyente sa dominasyon at kontrol ng imperyalismo. Kung gayon, ang Cha-cha ni Duterte ay Pilipinas para sa mga pamulitikang angkan.

Paano nila babaguhin ang Konstitusyon? 

May dalawa nang nakahain. Una ay ang Constituent Assembly o CON-ASS. Sa paraang ito, ang lehislatura (senado’t kongreso) ang bibigyan ng kapangyarihan bilang mga kinatawan ng mamamayan. Sinumang may tapat sa sarili at tumitindig sa tama at totoo ay mapapasinungalingan ito. Ang mga bulwagang ito ay pinamumugaran ng mga representante ng mga bilyonaryo’t milyonaryo. Sila ay mga parasitikong hindi kalahok sa paglikha ng yaman ngunit nagpapasya kung paano mapunta sa kanilang mga bulsa ang kaban ng bayan! Kung sila ang magpapasya sa Cha-cha, maisasalaksak sa lalamunan ng taumbayan ang klase ng pagbabago sa Konstitusyon na nagsisilbi sa dayuhang kapital at mga pampulitikang angkan. 

Dahil ang Con-Ass ay halatadong palspikadong porma ng pagbabago ng Konstitusyon dahil ang mga magdedesisyon dito ay pawang mga representante ng kapitalista’t asendero, nagpauso si Duterte ng tinawag niyang Constitutional Commission, isang panel ng mga “eksperto” at mga kinatawan mula sa iba’t ibang sektor ng lipunan na appointed ni Duterte. Subalit ito ay “consultative” lamang at walang kapangyarihan kundi magpayo lang sa Con-Ass ng mga trapo.

Sa ngayon, ang bagong paraan ng pagbabago ng Constitution ay sa pamamagitan ng “RevGov” at magmumula sa mga asembliya ng organisadong taumbayan. Mainam sana kung ito ay wastong-wasto at totoong totoo. Pero hindi! Nagsisimula na itong magtipon sa iba’t ibang lugar sa bansa. Sino ang nagpapatawag ng pulong? Ang mga pulitiko – mga gubernador, mayor, atbp. – gamit ang makinarya ng mga barangay (na naghahabol ng pwesto sa tinaguriang “RevGov”! 

Paano ito magiging rebolusyonaryong gobyerno kung ang nagsusulong nito ay ang mismong nakikinabang sa umiiral na bulok na kaayusan at humahadlang sa tunay at totoong pagbabagong panlipunan? Isang panlalansi! Hindi kailanman magpapaloko ang taumbayan sa disenyong ito ng ganap na panunumbalik na diktadura at paggawad ng absolutong kapangyarihan sa iisang tao. Sawa na tayo sa dilim at lagim ng Batas Militar! 

Ipinagtatanggol ba natin ang 1987 Constitution? 

Hindi. Ang kasalukuyang konstitusyon ay depektibo. Umaasa ang mga pwersa ng mga Dilaw sa pagtatanggol nito dahil ang hinahangad nilang maulit ang senaryong Edsa Dos, nang magsalubong ang pangangalsada ng taumbayan – kalakhan ay pwersa ng panggitnang-uri – at ang pagbaliktad ng pulis at militar, at nauwi sa panunumpa ng dating bise-presidente na si Gloria bilang “constitutional successor”. Nais nilang maulit ang ganitong senaryo sa katauhan ni VP Leni Robredo. 

Subalit, higit dito, ang tuwirang depekto ng 1987 Constitution ay ang ilusyon ng “pantay na karapatan” ng burges na demokrasya. 

Pinagpantay ang karapatan ng nagsasamantala at pinagsasamantala sa lipunan, bilang hiwa-hiwalay na mga indibidwal. Halimbawa, ang iilang kapitalista ay may property rights na salalayan ng kanyang “management prerogative”; ang masang manggagawa ay may karapatan sa paggawa (labor rights). 

Dahil ito ay “pantay” lamang sa papel, ang nagaganap ay ang pagsandig ng estado sa minoryang nagsasamantala sa mayoryang walang yaman at kapangyarihan, imbes na hayagang ideklara nito ang kanyang pagkampi sa mahihirap sa ngalan ng hustisyang panlipunan.

Ano ang konsepto natin ng karapatan? Ang interes ng indibidwal ay nakapailalim sa interes ng kabuuan. Ang interes ng nakararami ay mas higit sa interes ng iilan. Ang karapatang mabuhay ng disente’t marangal ng masang anakpawis ay higit sa karapatan sa pag-aari ng mga kapitalista. Sa ganitong balangkas natin nais na ipundar ang bagong konstitusyon, na maisasabatas lamang ng isang matagumpay na rebolusyon ng masang Pilipino sa pangunguna ng uring manggagawa. 

Kung gayon, nananawagan tayo sa ating Bukluran na simulan ngayong Nobyembre hanggang sa 2018 ang pagpapatawag ng mga pagpupulong ng taumbayan – hanggang sa antas-pabrika at komunidad – para ilahad ang ating tindig laban sa Cha-cha at pederalismo, na isinusulong ngayon sa paraan ng “Rev-Gov”. 

Ibulgar na ang Cha-cha at pederalismo ni Duterte ay hindi kalutasan sa mga problemang kinahaharap ng manggagawa’t mamamayan sa kanilang pang araw-araw na hirap na pamumuhay – ang kontraktwal na empleyo, ang kawalan at kakulangan sa trabaho, ang kawalan ng serbisyo sa mura at dekalidad na pabahay, edukasyon at kalusugan, ang sumisirit na presyo ng bilihin. 

Sapagkat ang ating paglaya ay wala sa mga elitistang manunubos gaya ni Duterte kundi nasa ating mga kamay. Nasa pagkakaisa’t pakikibaka ng manggagawa’t mamamayan. At iyan ang makasaysayang aral mula sa buhay ng isang Gat Andres Bonifacio. # 

Pahayag sa Sentenaryo ng Rebolusyong Oktubre 1917

Sa Sentenaryo ng Rebolusyong Oktubre 1917 sa Rusya:

IPAGBUNYI ANG SENTENARYO NG TAGUMPAY NG REBOLUSYONG 1917 AT ANG PAGTATAYO NG SOSYALISTANG REPUBLIKA NG URING MANGGAGAWA!

Ipinagdiriwang ng manggagawang Pilipino, kasama ang uring manggagawa ng buong daigdig, ang sentenaryo o ika-100 taon ng matagumpay na pag-aalsa ng manggagawa na nagbagsak sa kapitalistang estado at nagtatag ng gobyerno ng manggagawa sa Rusya.

Tinagurian itong “rebolusyong sobyet” dahil sa pagtatayo ng mga konseho (soviet) ng mga kinatawan ng mga manggagawa, mahirap na magsasaka, at mga sundalo, na siyang pundasyon ng pampulitikang kapangyarihan na hindi lamang nagtatakda kundi nagpapatupad din ng batas. Ito ang pagkakaorganisa ng manggagawa bilang naghaharing uri.

Ang Rebolusyong 1917 ang ikalawang matagumpay na pagtatangkang itayo ang gobyerno ng manggagawa. Ang una ang ang Paris Commune, na itinatag ng mga manggagawang Pranses sa sentrong lungsod ng kanilang bansa subalit tumagal lamang ito ng dalawa’t kalahating buwan noong Marso hanggang Mayo 1871.

Malaki ang naging papel ng kababaihan dahil sila ang nagsindi ng mitsa upang maging matagumpay ang Rebolusyong Oktubre. Naglunsad ng malawakang pag-aaklas at pagkilos ang mga manggagawang kababaihan noong Marso 8, 1917 (Gregorian Calendar) o Pebrero 23, 1917 sa lumang kalendaryo. Hiniling nila noon ang Kapayapaan at Tinapay (Peace and Bread). Kumalat sa iba’t ibang pabrika ang kilusang welga at sumiklab bilang Rebolusyong Pebrero at napatalsik ang Tsar at mga kaalyado nito, at itinayo ang isang probisyonal na gobyerno o pansamantalang pamahalaan.Isa itong malawakang proseso na tumungo sa Rebolusyong Oktubre 1917 nang pinamunuan na ang pag-aalsang ito ni Vladimir Lenin at ng mga Bolshevik (salitang Ruso sa “majority”), pinatalsik ang probisyunal na gobyerno, itinayo ang unyon ng mga konseho (soviet) at nagpabago sa kalagayan ng mamamayan. Nagsimula ang matagumpay na pag-aalsang ito noong Oktubre 25, 1917 (Julian Calendar) o Nobyembre 7, 1917 (sa kasalukuyang Gregorian Calendar). 

Sa unang pagkakataon sa kasaysayan, ang lipunan ay pinamahalaan para sa benepisyo ng lahat, para sa lahat ng manggagawa, ng mga maralita at inaapi. Ang prosesong ito ng pagkakamit ng rebolusyon ang siyang naglatag din ng daan upang unti-unting kilalanin ang karapatang pantao, at magkaroon ng pagkakapantay-pantay sa lipunan. Sa gabi ng tagumpay ng Dakilang Sosyalistang Rebolusyon ng Oktubre at pagkakatatag ng gobyernong Sobyet, agad na ipinatupad nina Lenin ang pagwawakas ng paglahok sa daigdigang digmaan, pagkumpiska ng mga lupain mula sa mga panginoong maylupa, at pamumuno sa mga pabrika.

Isang inspirasyon sapagkat itinuturo nito sa mga manggagawa ng daigdig ang kakayahan ng uring manggagawa na mamuno at pangasiwaan ang isang pamahalaan. Kaya niyang ibagsak ang kapitalistang estado. Kaya niyang itatag ang sarili niyang gobyerno. Inspirasyon ang Dakilang Rebolusyong Oktubre ng 1917 sa manggagawa at uring api na nagnanais kumawala sa gapos ng mapagsamantalang sistemang kapitalismo.

Isang inspirasyon ang Rebolusyong Oktubre upang kumilos at magkapitbisig ang mga manggagawang Pilipino at mga manggagawa sa ibang bansa at isulong ang pakikibaka upang maitayo ang kanilang sariling pamahalaan - o gobyerno ng uring manggagawa, hanggang sa ganap na maitayo ang lipunang sosyalismo.

Iminarka ng Rebolusyong Oktubre ang tagumpay ng mga Bolshevik sa pagtatatag ng gobyerno ng manggagawa, sosyalistang konstruksyon, kolektibisasyon at mekanisasyon ng agrikultura, pag-unlad ng edukasyon at kultura ng anakpawis. Ang tagumpay na ito ang nagdala sa Rusya (na sa kalaunan ay naging USSR o Unyong Sobyet ng mga Sosyalistang Republika) sa rurok ng sosyalistang pag-unlad noong unang bahagi ng ikadalawampung siglo. Bagamat ganap na nawasak ang Unyong Sobyet noong taong 1991, ang Rebolusyong Oktubre ng 1917 ay nananatili at nagsisilbing aral at inspirasyon sa uring manggagawa sa kasalukuyan na naghahangad ng pagbabago at paglaya mula sa pagsasamantala ng kapitalismo, at sa mga nagmimithing maitatag ang lipunang sosyalismo at mawakasan na ang pagsasamantala.

Ang karanasan ng uring manggagawa sa Rusya ay tanglaw sa mga manggagawang Pilipino at sa buong sangkatauhan upang lumaya sa pagsasamantala. Ang masusing pagsusuri at pag-aaral ng tagumpay na ito ay gabay sa praktikal na pagkilos ng mga manggagawa upang lumaya mula sa kahirapan at pagsasamantala ng tao sa tao. 

Gawin nating pagkakataon ang selebrasyon ng sentenaryo ng Rebolusyong Oktubre upang palalimin at ipalaganap ang mga aral ng kasaysayan, at ilunsad ng malawakang pakikipag-ugnayan sa lahat ng manggagawa. Magpunyagi tayo at panghawakan ang mga aral at mga karanasan mula sa Rebolusyong Oktubre! 

Salubungin natin at ipagdiwang ang diwa ng Rebolusyong 1917! Mabuhay ang pakikibaka ng uring manggagawa sa lahat ng bansa! Mabuhay ang Dakilang Rebolusyong Oktubre 1917! 

Nobyembre 7, 2017

All Resist Movement of the Workers (ARM the Workers)

THE power balance is shifting. The previous advantaged position enjoyed by the popular Duterte regime is in peril. 

The War on Drugs with its patent wanton disregard for due process has taken its toll on the public. Thousands, with some estimates having a running balance of 13,000, have been killed; nearly all of them poor and underprivileged. The slaughter of the innocents, which was highlighted by the celebrated murder of 17-year old Kian delos Santos, has put into question the “kill, kill, kill” pronouncements of Malacanang, along with its P6.85 million bounty, in 2016, for the police in pursuit of alleged pushers and users of illegal drugs. 

More revolting is the gall and arrogance of Duterte’s rubber stamp in Batasan; for previously awarding a measly budget of P1,000 for the human rights commission before it backtracked, and has railroaded controversial anti-worker and anti-poor measures such as the excise taxes on petroleum products and sugar sweetened beverages, and is now toying with the impeachment of a co-equal branch of the state in the persona of Chief Justice Sereno. 

The Martial Law in Mindanao is dangled like a sword over the entire archipelago, a not-so-veiled threat against legitimate dissent and human rights, even as the city of Marawi is smashed to smithereens not to crush a handful of terrorists but to provide the backdrop for a historic land grab by property development firms of oligarchs such as the Sys, the Gokongweis, the Ayalas, etc. 

The oligarchy, which was subject to verbal attacks by the Duterte, was not alarmed. The neoliberal policies of liberalization, deregulation, privatization, and labor flexibilization – which reaped in billions of profits for them and concentrated social wealth in the hands of the richest 40 families – remains fully in force. 

The oligarchs know that they would cash in from the “build, build, build” thrust of Duterte-nomics, not only through their construction firms but also with their private banks that would lend capital to the planned infrastructure projects. Furthermore, these urban landlords expect to profit from the rise of land values in sprawling megacities with the development of transport and communication networks. 

Even though the previous Noynoy Aquino administration is constantly subject to presidential ridicule, the economic policies of the current regime have not changed. As such, global capital and transnational capital remain confident in the so-called “economic fundamentals”, followed to the letter by the Duterte government. 

Despite the harsh anti-US rhetoric by Duterte, diplomatic ties with the American government are not severed. The military treaties that traditionally bind the country to the interests of the United States – the Mutual Defense Treaty of 1951, the Visiting Forces Agreement (VFA), the 2002 Mutual Logistics Support Agreement (MLSA), the 2014 Enhanced Defense Cooperation Agreement – are untouched. In the continuing assault against the miniscule Maute group, American troops have even joined Filipino soldiers in the “War on Terror” in Malacanang. 

These agreements inevitably pushes the country in the middle of the brewing conflict between the United States and China – the world’s fastest growing economy – for economic hegemony and global dominance.  

Amidst the local and international turmoil, the Filipino people have spoken in the 2016 national elections. They want change. Lamentably, 16 million were fooled into believing that the warlord-thug who now sits in Malacanang is their champion. But they grasped an iota of truth in their wholesale rejection of the Yellow forces, whose dominance since Edsa 1986 has only led to a three-decade disappointment under the Liberal elite. 

The imperative is to build an alternative that is not only different from the stalwarts of elite democracy but also dissimilar in programmatic content for meaningful and sweeping reforms to ultimately change society and the state. 

Such alternative could only be proposed, with credibility and integrity, by the workers movement. The working class – more than any class in Philippine society – is most oppressed by the lack of democratic rights and by perpetual economic want. They form the majority in plantations, factories, offices, and workplaces. Yet, “majority rule” is non-existent. What prevails is the dictatorship of the owning few in the guise of “management prerogative”. It is the prevalence of property rights of the minority over the right to decent lives of the toiling majority. 

The working class not only comprises the majority in Philippine society. They are also the most organized. Out of more than a hundred million Filipinos, almost 23 million are wage and salaried workers. They are dwarfed only by the millions of informal workers in a backward capitalist economy. But all in all, their collective toil form the assembly line and distribution network for the production and distribution of goods and services, linked with the global economy. Organized across Philippine society as a profit-making machine but whose collective will remain as a disorganized mass of individual dreams and aspirations. 

Despite such formlessness, in terms of self-organization, the workers are among the most organized sectors in the country. The trade union movement is at almost 2 million, decimated by economic restructuring brought by globalization, but remaining as a formidable force, but only if the unionists would transcend craft and factory-level concerns by learning how to link these experiences with how society and the state are organized to favor the propertied few. 

The time has come for the working class to awaken from its slumbers. Its combined strength that now moves the levers of the economy must become a self-conscious force to change society. The powerful only appear high and mighty when one is on its knees. Arise!

Let every Filipino – who truly desires genuine and meaningful change, particularly those who marched against the arrogant impunity of the powerful as they trample upon the human rights of the poor on this fateful anniversary of the declaration of Martial Law – take as duty and responsibility the critical task of awakening the potential of the working class. Go among the workers; go to the toilers! Expose as a false prophet this murderous thug who serves the capitalist class! Join them in the immediate struggles against contractual labor, low wages, high prices, new taxes, lack of social services, etc. Teach them the inextricable link of these gut issues to ‘politics’ and the ‘state question’, on which class controls the state apparatus. 

In 1975, the deafening silence at the height of Martial Law was shattered by the La Tondena strike. It was soon followed not only by a strike wave in other factories but by a resurgent parliament of the streets. “Sobra na, tama na, welga na!” was the precursor of the “sobra na, tama na, palitan na”, which reverberated across the country during the revolutionary tide of 1983 to 1986. 

Now, in the face of an aspiring dictator, the imperative is for a resistance movement of the working class – the embryo of a plebeian-led upheaval that should be the culmination of the failures of the elite-led Edsa revolts. ARM the Workers! #

National Executive Committee, Bukluran ng Manggagawang Pilipino (BMP)

September 21, 2017