Union to defy employer's back-to-work order, demands factory disinfection and occupational safety before resumption of production

Press Release

May 18, 2020

UNION TO DEFY EMPLOYER'S BACK-TO-WORK ORDER, DEMANDS FACTORY DISINFECTIONS AND OCCUPATIONAL SAFETY BEFORE RESUMPTION OF PRODUCTION

The labor union at Everbright Net and Twine, a rope manufacturer located at Edison Ave., in Sun Valley Paranaque, has resisted the back-to-work order of their employer, citing the need for factory disinfection and occupational safety measures before returning to work.

The union is an affliate of the Bukluran ng Manggagawang Pilipino and Solidarity of Unions in the Philippines for Empowerment and Reform (SUPER) Federation.

The Everbright workers did not receive any amelioration from DOLE-CAMP despite the application of their employer last March.

Teddy Fernandez, president ng Lakas Manggagawa sa Everbright-SUPER said, "Walang manggagawa na nais tumigil sa trabaho lalupa hindi naman pinaghandaan ng gobyerno ang ayuda para sa manggagawa nang biglaan nitong ipatupad ang lockdown. Halos lahat ng pangangailangan namin ay kailangang bilhin, at para magkaroon ng pambili, kailangan naming ibenta ang aming lakas-paggawa kapalit ng sweldo. Subalit kung mapepeligro naman ang manggagawa (kasama ang kanyang pamilya, na maaring mahawa sa kanya dahil sa COVID19) dahil sa kanyang pagtatrabaho, nawawalan ng saysay ang trabaho. Imbes na maging hanapbuhay, ito ay nagiging hanap-patay. Hindi kami magdadalawang-isip na maglunsad ng mass action para sa mass testing".

Fernandez added, "Nagkaisa na ang lahat ng manggagawa. Huwag na munang pumasok ngayon. Sundin muna ang guidelines ng syudad ng Paranaque na dapat sumailalim muna ang lahat ng papasok sa rapid testing sa sakit na COVID19".

BMP and SUPER president Luke Espiritu asserted, "We commmend the LGU of Paranaque for having the political will to impose mandatory mass testing of employees before any resumption of company operations. It is a far-cry from the lame DTI-DOLE guidelines on workplace prevention and control of COVID19, which places the conduct of mass testing by employers as a mere option". Section 7 of the DTI/DOLE guidelines states that "employers may test workers for COVID19".

Espiritu expounded, "But we are not surprised, after all DTI Sec. Ramon Lopez is a dyed-in-the-wool capitalist having served as underboss of RFM CEO and billionaire Joey Concepcion. The trade secretary shares the same elitist breeding with his boss, who now serves as advisor to Duterte and was quoted for saying that the poor are resilient to sickness because of their daily and prolonged exposure to risks".

"For employers like Lopez and Concepcion, precautionary measures for worker protection and safety are an added and unnecessary expense. Yet, it is optional for employers in order to showcase their alleged benevolence as philanthropists," the labor leader explained.

The BMP is pushing for mandatory measures such as mass testing and adequate medical facilities for workers, continued distribution of amelioration and relief packages to the poor (including workers who are permanently and temporarily displaced by the COVID19 quarantine), strict compliance to occupational safety and work standards, hazard pay, quarantine leaves and transportation allowance. The group also called for the setting up near-workplace accommodation for employees to minimize their mobility and possible exposure to the SARS-COV2 virus.

Espiritu furthered, "Local trade union leaders could easily see through the shameless profiteering by abusive employers, who have neither regard nor care for the welfare of their workers, in spite of the life-threatening COVID19 pandemic. The propertied are again playing on the desperation of the toiling and impoverished masses, not for the so-called revival of the economy, but for the unfettered creation of profit, rent, interest, taxes for the entire capitalist class".

"The refusal to work by the Everbright labor union is portent of things to come. Workers may invoke their right to refuse unsafe work in order to prevent the worse case scenario, not only to save their families from the deadlier second wave of COVID19 deaths and transmissions but also to save our medical frontliners and health care. Such noble acts of selflessness are more innate to the working class than to employers who are bred in the dog-eat-dog world of mindless capitalist competition". #

Ang Totoong Kahulugan ng MECQ/GCQ/MGCQ: HANAPBUHAY MAGIGING "HANAP-PATAY" DAHIL SA KAPALPAKAN NI DUTERTE SA COVID-19

BMP-PLM-SANLAKAS Polyeto MAYO 14, 2020

(Maari rin basahin dito: bit.ly/PolyetoMay142020)

Ang Totoong Kahulugan ng MECQ/GCQ/MGCQ:

HANAPBUHAY MAGIGING "HANAP-PATAY" DAHIL SA KAPALPAKAN NI DUTERTE SA COVID-19

DALAWANG buwan nang gutom at bilasa ang mamamayang pwersahang tumigil sa trabaho dahil sa lockdown. Kwarantina na una’y sa Kamaynilaan lamang hanggang sa sumaklaw sa buong Luzon, at kinalauna’y ipinataw sa buong kapuluan.

Ngayon, nag-anunsyo na ang Palasyo na paluluwagin ang mga restriksyon. Mula sa ECQ ay magiging MECQ, GCQ, MGCQ . Marami ang nag-akala makakahinga na sila ng maluwag. Tila sinasabi, “Sa wakas, makapaghahanapbuhay na. Mas mainam ang nagtatrabaho kaysa naghihintay sa walang kasiguruhang ayuda”.

Naiintindihan natin ang desperasyon ng maraming Pilipino. Subalit nagpapayo tayo ng paghuhunos-dili sa ating mga kauri at kababayan: huwag maging kampante at huwag maliitin ang banta ng COVID19.

Tayo ay nagtatrabaho para sa ating mga mahal sa buhay. Para tugunan ang kanilang pangangailangan. Maraming Pilipino - laluna sa sahurang manggagawa - ay ginagawang tiisin ang mababang sweldo, kontraktwalisasyon, at di-makataong kondisyon sa pagtatrabaho. Ito ang desperasyong inaasahan ng rehimeng Duterte at mga kapitalista para diumano’y “paandarin muli ang ekonomya”. Desperasyon para huwag nating pansinin ang peligrong dulot ng pandemyang COVID19, alang-alang sa kakarampot na sweldo habang nililikha natin ang tubo para sa kapitalista, ang interes para sa bangkero, ang renta para sa kapitalistang landlord at maging ang buwis para sa pamahalaan.

Nais nating ipaalala sa manggagawa’t mamamayan na kailangang patuloy na igiit ang "Kaligtasan, Kabuhayan, Kapakanan at Kapangyarihan para sa manggagawa't mamamayan". Kung hindi natin patuloy na ipaglalaban ang sumusunod na kahilingan, ang mangyayari sa atin ay HANAP-PATAY hindi hanapbuhay!

MASS TESTING, REKURSO AT PASILIDAD PANGKALUSUGAN: Nananatiling bulag tayong lahat sa totoong kalagayan sa kontaminasyon ng COVID19. Patuloy ang pagdami ng bilang ng kaso habang 'di maasahan ang datos na inilalathala. Sa kasalukuyan, mahigit 11,000 ang naitalang kaso ng COVID19 kung saan mahigit 2,000 pa lamang ang nakakarecover at 750 na ang namatay. Kinakailangang matukoy kung sino ang mga may-sakit para mabukod sila at mapigilan ang paghawa sa iba pa. Makupad pa ang inilulunsad na “mass testing” sapagkat tatlumpu (30) pa lamang ang DOH-accredited testing center sa bansa. Sa dalawang buwan na lumipas, 0.1% pa lamang ng buong populasyon ang dumaan sa naturang eksaminasyon. Asahan nating tataas pa ang bilang ng mga kaso habang tumataas ang kakayahan sa mass testing at pagluluwag para sa "ekonomya".

Nakakabahala ang magiging second at third wave ng kontaminasyon na maaring magdulot ng pagbagsak sa ating naghihingalo nang health care system. Kulang ang mga pasilidad pang-kwarantina. Nasa mahigit 11,000 lamang ang dedicated hospital beds, tiyak na kulang kung mangyayari ang second wave. Isang libo lamang ang kwarto para sa para sa malubhang mga kaso(ICU). Gayundin ang mechanical ventilator, na kailangang sa paghinga ng may malubhang pulmonya dulot ng COVID19. Napakarami ring ospital ang nagrereklamo sa kakulangan ng suplay sa PPE (personal protective equipment), na lubhang peligroso sa ating mga medical frontliner.

AYUDA SA LAHAT: Mananatili ang mga restriksyon sa ilalim ng MECQ, GCQ at MGCQ. Sa kabila nito, halos lahat ng industriya ay papayagan nang magbukas. Sa MECQ, kalahati (50%) lamang ng mga empleyado ang maaring pumasok sa pabrika, opisina, at iba pang lugar ng pagtatrabaho at di pa rin pahihintulutan ang pampublikong transportayon. Sa GCQ, ito ay nasa tatlo sa bawat apat na empleyado (75%). Sa MGCQ, papayagan ang panunumbalik sa full operation (100%).

Ibig sabihin, sa maraming establisyemento, ang ipapatupad ng mga employer ay rotasyon o pagbabawas ng araw ng trabaho sa isang linggo. May ilang industriya din ang siguradong magtatanggal ng manggagawa o magsasara gamit ang dahilan na pagkalugi.

Sa GCQ at MGCQ, papayagan ang pampublikong transportasyon ngunit limitado lamang ang maaring sumakay sa dahil sa physical distancing na tiyak kabawasan sa kita ng mga tsuper. Dagdag rito, ang mga lumang jeepney na hindi nagpailalim sa mga kooperatiba o korporasyon ay di na papayagang bumiyahe. Ang mga bus na di modernisado ang pagbabayad ay 'di rin makakabyahe. Samakatuwid, daan libong mga tsuper at konduktor ay wala pa ring kikitain. Bagsak din ang kita ng iba pang nasa informal sector - manininda sa bangketa at palengke, maliliit na mangangalakal, atbp., dahil bukod sa marami mananatiling ipagbabawal, ang kanilang kabuhayan ay karugtong ng ekonomikong aktibidad ng mga sumasahod na mababawasan o matatanggal sa trabaho.

Ang masakit, nabawasan o nawalan man ng kinikita, lahat tayo ay bubulagain ng due date ng mga nabibinbing bayarin dahil matatapos na ang ekstensyon sa pagbabayad ng upa, tubig, kuryente, internet, atbp. Ang masaklap pa, ang mga 'di nakatanggap at nakatanggap ng SAP sa labas ng Kamaynilaan, Cebu City at probinsya ng Laguna, ay di na bibigyan ng ikalawang bugso na malinaw na ipinangako ni Duterte at nakasaad sa kanyang Bayanihan o BAHO Act.

Samakatuwid, ang netong epekto nito ay pangkalahatang pagbagsak sa sahod at kita ng manggagawa, sa formal at informal sector. Makatarungang igiit pa rin “ayuda para salahat”. Hindi lamang dahil obligasyon ng gobyerno ang unahin ang kapakanan ng kanyang mamamayan. Mas lalong higit, ang anumang muling pagpapaandar sa ekonomya ay dapat naikinukunsidera ang paggawa, nasiyang pangunahing panlipunan at pang-ekonomyang pwersa ng ating lipunan.

BALIK TRABAHONG LIGTAS: Sigurado tayong maraming employer ang lalabag sa inutos na mga patakaran para sa “occupational health and safety” ng kanilang mga manggagawa. Dagdag gastos kasi ang turing dito ng mga kapitalista. Kaya naman, krusyal na usapin sa balik-trabaho (hindi balik-probinsya dahil ang kalakhan ng trabaho ay nasa sentrong urban ng Region 3, Region 4A, NCR, Region 7, at iba pa) ay ang responsibilidad ng gobyerno na mapasunod ang mga may-ari ng negosyo sa patakaran at ang karapatan ng manggagawa na magreklamo sa magiging paglabag dito ng mga kapitalista. Subalit sa DO213 ng DOLE, sinuspinde ang lahat ng inspeksyon, hearing sa labor cases, atbp., sa buong panahon ng kwarantina. Dahil anuman sa MECQ, GCQ, o MGCQ ay quarantine areas, hindi makakapagreklamo ang mga manggagawa sa buong bansa!

Mga kauri at kababayan! Manatiling kritikal at mapagmatyag sa mga nangyayari sa lipunan. Huwag hayaang ang panunumbalik sa trabaho o paghahanapbuhay dahil sa MECQ, GCQ, MGCQ ay mauwi sa pangkakanya-kanya at pagsasawalang-kibo. Trilyon-trilyon ang pondo ng gobyerno para tugunan ang COVID19 (mula sa pagkonsentra ng pera sa Executive dulot ng BAHO Act hanggang sa bilyong dolyar na grant at loan na nakuha ng gobyerno sa World Bank (WB) at Asian Development Bank (ADB). Kung tayo ay mananahimik, ang napakalaking pondong ito ay mapapakinabangan ng mga burukrata sa gobyerno. At kahit hindi tayo nakinabang dito, tiyak na kasama ang manggagawa’t mamamayan sa pagbabayad at pagtustos sa naturang pondo sa anyo ng buwis. Ang siste, ginawang rason ang kalusugan ng mamamayan para magkamal ng pondo subalit hindi naman ginamit ang pondo para labanan ang salot na COVID19 na banta sa kalusugan ng mga Pilipino.

Ituloy ang pangangalampag para sa ating kaligtasan, kabuhayan, kapakanan at kapangyarihan. Mag-ingay at singilin ang rehimeng Duterte sa mga kapabayaan, kapalpakan, at karahasan nito sa manggagawa’t mamamayang Pilipino. #

MASS TESTING PAIGTINGIN!

AYUDA PARA SA LAHAT IPAGPATULOY!

BALIK-TRABAHONG LIGTAS PARA SA MANGGAGAWA!

SERBISYONG PANLIPUNAN HINDI PANGGIGIPIT at KARAHASAN!

PANAGUTIN ang REHIMENG DUTERTE!

BMP – PLM – SANLAKAS

Mayo 14, 2020

Modified ECQ is out to save profit margins while sacrificing workers' rights, health and welfare

Press Release

13 May 2020

LABOR GROUP: MODIFIED ECQ IS OUT TO SAVE PROFIT MARGINS WHILE SACRIFICING WORKERS' RIGHTS, HEALTH, AND WELFARE

The Bukluran ng Manggagawang Pilipino (BMP) reproached the Duterte Administration's decision to ease the Enhanced Community Quarantine (ECQ) in most provinces by allowing select industries to resume operations without sufficient mass testing and adequate health facilities.

Presidential Spokesperson Harry Roque announced yesterday that starting May 15 NCR, Laguna Province, and Cebu City would transition to Modified ECQ while several other provinces will be placed under General Community Quarantine (GCQ) and Modified GCQ until May 31.

Under Modified ECQ, aside from essential industries, certain manufacturing and processing industries shall be allowed to resume operations at half capacity, while more businesses will be allowed to reopen at 75% and full capacity under GCQ and Modified GCQ respectively.

BMP President Luke Espiritu said, “President Duterte has yielded to the lobby by capital and technocrats, who have been pushing for the resumption of business since late March. They do not intend to “flatten the curve” of COVID19 transmissions and mortality rates. They are more concerned with the flattening of the GDP growth rate, which at the establishment-level is reflected by flat-lining profit margins”.

The labor leader cited the latest data of DOH, which showed that mass testing has only reached 0.1% of the population. He added, “We are virtually blind to the real extent of contamination to the deadly novel coronavirus. A second wave of transmission, with the resumed mobility of the working population, will deliver the death blow to our already frail and failing health care systems”.

The BMP revealed that renewed outbreaks in South Korea, China, and Germany - countries that were praised earlier for their handling of the pandemic - should make the government more cautious rather than eager to ease quarantine.

“Most workers may actually support the easing of the quarantine restrictions without regard to their own personal safety. We appeal to the toiling majority to exercise caution and to refrain from reckless abandon. Capital is again playing on the desperation of the propertyless masses. Our mostly unorganized and non-unionized labor force is willing to endure starvation wages, contractualization and unsafe working conditions to provide for the basic needs of their families before the onslaught of COVID19. Now, capitalists are banking on the amplified misery and distress of a quarantined population, who now seek employment without regard to their own safety and welfare,” Espiritu clarified.

He added, “With the easing of the restrictions without sufficient mass testing and adequate health and safety protocols, workers would be sacrificial lambs to the altars of profit. After all, they could easily be replaced by the unemployed millions - the reserve labor force - who could easily be called upon for active yet contractual economic service, at lower wages. To them, falling profit margins are more alarming than rising mortality rates”.

SUSPENDING WORKERS' RIGHTS AND DISPENSE OF LABOR JUSTICE

In a previous statement, the BMP criticized the return-to-work guidelines issued by the DOLE and DTI for not instituting active monitoring and corresponding penalties to employers who do not ensure the safety of their employees.

Further, the BMP warned against the recent D.O. 213, issued by Labor Secretary Bello last May 5, which suspended all labor inspections, hearings, labor standards cases, and other legal proceedings until the lifting of the quarantine period. Espiritu asserted, “It is tantamount to not only to the virtual abolition of the workers’ right to complain against employers who would violate the return-to work guidelines, it would likewise undermine the dispense of justice to workers who are disadvantaged by prolonged and protracted legal battles”.

The socialist labor group also reacted to a statement by Malacanang spokesperson Harry Roque, who said that only families living in areas that remain under ECQ will receive the second tranche of cash aid.

Espiritu concluded, "The unfavorable odds are stacked against Filipino workers. They are stripped of the right to compel their employers to follow health protocols and labor standards. Half are being compelled to return to work without mass testing, sufficient medical resources, and hazard pay. The other half has been disqualified from receiving any economic relief from government. Now, with the reckless reopening of businesses, we are facing the mass murder of the Filipino working class under the guise of saving workers’ incomes but, in truth, is no other than the salvaging of falling rates of profit”!

Solidarity with the 11,000 displaced workers of ABS-CBN

Bukluran ng Manggagawang Pilipino

Press Statement

SOLIDARITY WITH THE 11,000 DISPLACED WORKERS OF ABS-CBN

The BMP expresses solidarity with the 11,000 displaced workers of ABS-CBN, who are victims to the infighting of the elite - Duterte and the Lopezes - not just for political but for economic interests.

Eleven thousand working class families were driven to starvation and uncertainty, in a time of pandemic, with an incompetent government that could not provide for the basic needs of a hungry and quarantined population. The BMP stands in solidarity with the thousands of ABS-CBN workers and their families. You are kapamilya. We are kauri.

Much has been said about the obvious. The failure of Congress to renew the ABS-CBN franchise was clearly driven by political motives. It is an attempt by the dominant faction of the elite to forcefully control the country’s largest media outfit, an institution that has influenced electoral politics in the country in the post-EDSA 1986 period.

Duterte and his gang clearly has an aversion to the prim-and-proper rules of liberal bourgeois democracy. The attack on the Lopezes is a signal to all private media outfits to toe the line of the administration, in this sense, it is an offensive against so-called press freedom.

The shrewd politician in Rodrigo Duterte knows that the chances of his faction to remain in power lies in the maintaining the illusion that they created in the 2016 elections. The previously uncontested popularity of Duterte has waned due to his too blatant display of incompetence and stupidity in the government response to the COVID19 pandemic.

Other than naked political contest, what drives this attack on the Lopezes is unashamed economic gain. Despite the lockdown, which has halted nearly all economic activity aside from consumption, advertising money kept pouring in to the Lopezes and ABS-CBN.

Driven by greed and envy, the ruling elite faction pushed to through with their plans against the renewal of the ABS-CBN franchise - without care or regard to the need to keep the public informed as we face the COVID19 global health crisis. Cronies will now play highest bidder on who would take over the market space that was left by the Lopezes.

This heightened appetite of the Duterte faction for plunder and absolute power, even with a ravaging pandemic, also points to one thing. Time is almost up and it would cash in on anything and everything; unfortunately for the Filipino people that includes the trillions for the COVID19 response, in the form of collected taxes, of discretionary budget to the executive, and of grants and loans from financial institutions.#

Pahayag ng BMP sa Mayo Uno

BMP STATEMENT MAYO 1, 2020

(Mababasa rin dito: bit.ly/mayouno2020)

KALUSUGAN, KABUHAYAN, KAPAKANAN, AT KAPANGYARIHAN SA MASANG MANGGAGAWA

Sa Araw ng Paggawa ngayong taon - sa gitna ng pananalasa sa maraming bansa ng sakit na COVID19 at sa malawakang kagutuman ng milyon-milyong Pilipinong hindi makapaghanapbuhay dahil sa kwarantina, tahasan nating idinedeklara na:

Makakamit lamang ng masang manggagawa ang malusog na katawan at isipan, regular na hanapbuhay na may sapat na kita, at panatag na buhay na may maalwang na kinabukasang maipamamana sa susunod na henerasyon - kapag nakamit na ng uring manggagawa, ang totoong mayorya sa lipunan, ang kapangyarihang pampulitika para distrungkahin ang kasalukuyang bulok na kaayusang nakabatay sa tubo at sa pribadong pag-aari ng iilan.

Hangga’t ang may hawak sa kapangyarihan ay ang mga kinatawan ng interes ng kapital, na organisadong pwersa ng dahas at panunupil ng iilan sa nakararami, ang batas na kanilang babalangkasin at ipapatupad ay maglalagay sa panganib sa buong sambayanan.

Ang patunay ng peligrong hatid ng paghahari ng minorya sa mayorya ay makikita kung ano ang nilalaman at paano ipinapatupad ang lockdown o kwarantina, na kanilang ipinataw sa sambayanang Pilipino.

KALUSUGAN NG MASA: ISINAKRIPISYO SA NGALAN NG TUBO

Bago pa man ang pandemyang COVID19, naghihingalo na ang health care system ng bansa. Mayroon lang tayong 101,688 hospital beds, na nakakalat sa 1,223 ospital sa buong bansa. 75% ng ospital ay pribado.

Ang ideyal na bilang ay 44 health care workers (doktor, nars, medtech) sa bawat 1,000 Pilipino. Sa ngayon, mayroon lamang tayong 19 health care workers sa bawat 10,000 katao. Ang bilang ng ventilator (na kailangan ng pasyente ng COVID) sa bansa ay nasa 1,572 lamang, kung saan 423 ang nasa Metro Manila.

Taon-taon may 26,000 nars ang nakakapasa ng board exam mula 2012 hanggang 2016. Subalit sa panahon ding ito, 18,500 nars kada taon ang lumilikas para maging OFW. Tinayang may kakulangan ng 23,000 nars sa buong bansa. Samantala, nasa 150,000 nars ang kasalukuyang nagtatrabaho sa Estados Unidos.

Kung ang transmisyon ng COVID19 ay nasa 10% sa 107 milyong populasyon, at kung 10% ng magkakasakit ang mangangailangan ng ospitalisasyon, ito ay nasa 1.07 milyon pasyente na (ibig sabihin nito, isa sa bawat sampung maoospital sa COVID19 ay walang hospital bed!).

Subalit hindi naman lahat ng nagkakasakit ay nagpapaospital, ayon sa datos, 6 sa bawat 10 Pilipino ang namamatay nang hindi nagpapakonsulta sa doktor. Lagpas kalahati (56%) kasi ang dumudukot sa sariling bulsa (own-pocket) kapag naoospital. At marami (kahit mga may-kaya) ay lumalabas sa ospital nang naghihikahos. Sabi nga ni manong taxi driver, na nainterbyu, sa simula pa lang ng lockdown, “Mahirap maging mahirap”.

Ito ay sa usapin pa lamang ng health care system, na nakatuon sa pagpapagaling ng may-sakit. Paano naman ang prebensyon ng sakit? Kailangan ay may maayos na nutrisyon at malinis na tubig.

Ang problema sa kakulungan sa nutrisyon ay ramdam sa mga kabataan. Sa bawat araw, 95 bata ang namamatay sa malnutrisyon. 27 sa bawat 1,000 bata ang hindi umaabot sa ika-limang taon. Isa sa bawat tatlong bata ang maliit kumpara sa kanyang edad. Ang dalawang taong pagkaantala sa nutrisyon ay maaring maging permanente, di na kayang maihabol pa, o nakamamatay.

Ibang usapin pa ang kawalan ng malinis na tubig, hindi lang dahil ito ay batayang pangangailangan ng katawan ng tao. Bukod dito, ang paghuhugas ng kamay sa minimum na 20 segundo ang isa sa pinakamabisang paraan para labanan ang pagkalat ng COVID19. At ayon sa World Bank, 10% (10 milyong Pilipino) ang walang akses sa malinis na tubig!

Pinalala ng COVID19 ang matagal nang mga banta sa kalusugan ng mamamayang Pilipino. Kulang sa medikal na personel. Kulang sa ospital. Kulang sa malinis na tubig. Kulang sa nutrisyon.

Bakit ganito ang nangyari? Dahil sa patakaran ng pribatisasyon. Ito ang patakaran ng pagsasapribado ng mga batayang serbisyo na dapat ay binibigay ng mura o libre ng gobyerno sa kanyang mamamayan. Tubig. Kuryente. Ospital. Paaralan. At oo, maging internet. Kapalit ng buwis na kanyang kinakaltas sa mamamayan, lalong higit sa mayayaman (na kung tutuusin, ay mas maraming ligal na paraan para makaiwas sa kanilng obligasyon sa gobyerno).

Ang pandemyang COVID19 ang pinakamatibay na argumento laban sa pribatisasyon ng mga serbisyong pangkalusugan (at iba pang batayang pangangailangan). Simula sa Mayo Uno 2020, dapat mamulat ang kilusang paggawa na tumugon ito sa panlipunang usapin - gaya ng pangkalahatang kalusugan ng mamamayan, bukod pa sa pagtitiyak sa mga probisyon sa CBA ng mga unyon ukol sa occupational health and safety, medical insurance (bukod sa Philhealth), atbp.

KABUHAYANG ITINIGIL NG KWARANTINA

Milyon-milyon ang itinulak sa kawalang trabaho at kagutuman ng biglaang pagkwarantina sa buong bansa. Mayorya kasi ng lipunan ay mga manggagawa. Walang pag-aari kundi ang lakas-paggawa. Halos lahat ng pangangailangan ay kailangang bilhin. Magkakapera lamang kung magbabanat ng buto kapalit ng sweldo.

Hindi tayo kinonsidera ng gobyerno nang ipataw nito ang kautusang mag-“stay at home”. Noong una’y nakiusap lamang ito sa mga employer na ipagamit ang ating mga sick leave at vacation leave. Suhestiyon daw na magkawanggawa sila para sa atin.

Subalit nang maobliga nang bumunot mula sa pondo ng gobyerno, maglalaan daw ng 5K para sa sahurang empleyado ang DOLE sa pamamagitan ng programang CAMP (Covid Adjustment Measures Program). Nga-nga! Employer kasi ang mag-iinisyatiba para maghain sa kanilang manggagawa. Kailan pa kinalinga ng mga kapitalista ang kapakanan ng kanilang manggagawa? Hindi nga sila nakokonsensya na magbigay ng kararampot na sweldong hindi makakapagbigay ng disente’t marangal na buhay sa ating mga pamilya! Lalo pa sa panahong hindi tayo nagtatrabaho, hindi umaandar ang kanilang negosyo, at higit sa lahat, hindi natin nililikha ang kanilang tutubuin at ating seswelduhin!

Ang masakit, nang dumagsa na ang hinain ng mga employer, sinabi ng DOLE na ubos na ang kanilang pondong P1.6 bilyon. Subalit huwag daw tayong mag-aalala. Dahil naihanda diumano ni Sonny Dominguez ng Department of Finance ang P256 bilyon para sa medium-small-microenterprises (MSMEs) na bibigyan ng wage subsidy para may ipapasweldo sa kanilang manggagawa.

Nga-nga ulit, mga kamanggagawa! Paano ang milyon-milyong sumesweldo sa mga kumpanyang hindi itinuturing na MSME ng gobyerno? Paano tayo na inabot na ng mahigit isang buwan ngunit hindi naman nakinabang sa naunang DOLE-CAMP (at hindi naman papasok sa kategoryang “poorest of the poor” para sa 4Ps program ng DSWD)?

Ganyan rin ang nangyari sa social amelioration program (SAP) ng DSWD. Makalipas ang anim na linggo, 22% pa lamang ng target ang nabahaginan ng SAP dahil sa burukratikong proseso para ma-avail nito tulad ng validation ng beneficiaries. Dagdag mo pa kung paano namamanipula ng mga pultiko ang ayudang ito. Ganito tayo suklian ng gobyerno (matapos ang mahabang panahong ang ating pagtatrabaho ang siyang pinagmumulan ng industriyal na tubo, renta sa lupang inookupa ng ating employer, interes sa kanilang utang, at buwis sa sahod at tubo! Gagawin tayong mga pulubi. Nawalan ng dangal ang paggawang lumlikha ng pangangailangan at bumubuhay sa tao!

Wala naman talagang pakialam sa ating pagtatrabaho ang nasa gobyerno.

Hindi ba’t agad nitong inutos ang pagtigil sa pampublikong transportasyon - kahit pinahintulutan ang pagtatrabaho ng tinaguriang mga magigiting ng “frontliner”? Ano ang nangyari! Ang nars, at iba pang nagtatrabaho sa mga ospital (bukod sa mga duktor na karaniwang naka-kotse) ay naglalakad para pumasok sa trabaho!?! Walang pakialam ang pala-utos na gobyerno. Kaya nga’t hindi pinaghandaan ang pagkuha ng mga kasangkapan sa kanilang proteksyon (face mask/shield, personal protective equipment, atbp.) para sa mga medical frontliner!

Ang lockdown ay nangangahulugan ng ibayong gutom para sa masang manggagawa. Kaya naman, marami ang papabor sa pag-aalis ng mga restriksyon upang pahintulutang makapagtrabahong muli ang mga tao. May mga employer nang nagpanukala nito sa dulong linggo ng Marso. Pinahinto kasi ang produksyon at distribusyon. Tumigil kasi ang sirkulasyon ng kalakal at kapital. Hindi na lumilikha ng bagong halaga ang manggagawa. At kapag walang nabebentang kalakal, hindi nila nalalasap ang tubo sa anyo ng pera.

Hindi pwedeng isakripisyo ang manggagawa sa altar ng tubo. Alam nating mas makikipagsapalaran ang manggagawa sa posibleng kontaminasyon sa COVID19 kaysa sa tiyak na gutom sa kanyang pamilya. Subalit, kailangang ilagay lahat ng proteksyon para tiyak na hindi mahawa ng manggagawa ang myembro ng kanyang tahanan kung sakaling makontamina siya ng COVID19 dahil sa pag-alis ng bahay upang makapagtrabaho.

Proteksyon sa paggawa! Ipatupad ang social distancing sa trabaho. Gastusan ng employer ang face mask/shield, o PPE kung kinakailangan. Regular na paglilinis (disinfection) sa mga sasakyan. Shuttle bus para ihatid ang mga manggagawa. At higit sa lahat, bilang pagkilala sa risko na kanilang pinapasok sa pagtatrabaho, doble o tripleng sahod bilang hazard pay!

Sa kabilang banda, may positibong ipinamalas ang lockdown sa usapin ng paggawa. Ang pansamantalang pagtigil sa pang-ekonomikong aktibidad ay nakabubuti sa kalikasan at ekolohiya. Subalit higit dito, sobra-sobra na ang nalikha ng tao kaya’t maari nang tumigil sa pagtatrabaho. Ang problema sa kagutuman at kahirapan ay hindi ang kakapusan sa produksyon ng pangangailangan; kundi nasa distribusyon nito, dahil ang mga ito ay kalakal na kailangan munang bilhin ng tao bago makatugon sa anumang pangangailangan.

Ano ang ibig sabihin nito? Sa inabot na produktibidad ng tao, may kapasidad na tayong bawasan ang oras ng pagtatrabaho sa isang araw (working day) at araw ng pagtatrabaho sa isang linggo (workweek) - nang walang kabawasan sa sahod ng manggagawa. Mula sa pandemyang COVID19, isisilang ang bagong kilusan para sa pagbabawas ng oras at araw ng pagtatrabaho. Ito ang isa sa mga kilusang maghuhubog sa tinaguriang “new normal”, sa isang post-COVID na pandaigdigang ekonomya.

KAPAKANANG HINDI PRINAYORIDAD NG ELITISTANG GOBYERNO

Ang pamamahagi ng pagkain sa populasyong gutom at nakakwarantina ang unang sukatan kung totoo ngang kinakalinga ng gobyerno ang kanyang mamamayan. Wala nang singlinaw pa sa pahayag ni Dra. Rowena Mangubat. Aniya, “Nauubos din ang mga doctors. Ipamahagi niyo ang mga pagkain para hindi lumabas ang mga tao. Kung hindi, mauubos tayong lahat”.

Ang tagumpay ng ipinapatupad ng lockdown ay nakasalalay sa pamimigay ng pagkain sa mamamamayan. Hindi ito simpleng usapin ng kawalan ng disiplina. Kahit sinong magulang, gaano man kadisiplinado, ay lalabas ng bahay at gagawa ng anumang paraan, mapatigil lamang ang kumakalam na sikmura ng kanyang mga anak.

Ang problema sa distribusyon ng ayuda ay nasa bulok na pulitika na namamayani sa ating bansa. Nakuha na ng Malakanyang ang hinangad niyang pagkonsentra ng pondo sa executive branch. Pinadaloy ito sa mga LGU o local government units (kahit pa alam ng lahat na ang mismong makinaryang ito ay tadtad ng korapsyon). Ang standard-operating-procedure (SOP) sa pamahalaang lokal ay ang paggamit sa rekurso at pondo ng gobyerno para mapanatili sa poder ang mga naghaharing pampulitikang angkan.

Sa ayuda sa panahon ng kwarantina, nag-anyo ito hindi lamang sa pagtatatak sa mukha ng pulitiko sa binibigay na relief goods. Mas masahol dito ay ang pagtitiyak ng mga makinarya ng pulitiko na mabiyayaan muna ang kanilang mga pamilya (mula sa konsehal hanggang sa ward leader ng mga barangay). Ang masakit, ang sahurang manggagawa, na hindi naman aktibo sa mga pulitika sa barangay dahil abala sa paghahanapbuhay at kapag hindi naman nabibilang sa malaking pamilyang sinusuyo ang boto tuwing eleksyon - ay siguradong hindi na mabibiyayaan ng ayuda mula sa LGU. Kahit pa ang kanyang pagtatrabaho ang pinagmulan ng sahod at tubo, na pinagkukunan ng buwis ng kapitalistang estado!

Dahil dito, ang manggagawa ang dapat manguna sa pagigiit ng audit sa lingguhang ulat na dapat na gawin ni Duterte sa taumbayan. Saan napunta ang trilyon-trilyon pisong pondo para sa COVID19? Hindi lamang ang pondo mula sa badyet ng 2020 kundi ang utang at ayuda sa mga pinansyal na institusyon gaya ng World Bank (WB) at Asian Development Bank (ADB).

May karapatan ang manggagawa sa usaping ng pampublikong utang. Una, dahil dapat siyang makinabang dito. Ikalawa, dahil kasama siya sa pagbabayad nito! Kung gayon, kaisa rin siya ng sambayanang Pilipino na kahilingang huwag nang bayaran ang nauna nang utang ng gobyerno. Bayad na ito nang higit sa prinsipal. Kalabisan nang ibayad pa dito ang pondo lubos na kailangan ngayon para iahon sa gutom at kahirapan ang sambayanang Pilipino.

Nagdulot man ng paghihikahos ang ipinataw na kwarantina. Ang ginagawa ngayong “grow your own food” ng mamamayan ay sumisilip sa mga kahinaan ng kasalukuyang “import dependent, export oriented economy”. Tayo ay isang tropikal na bansang pinagyaman ng matabang lupa at maayos na klima. Kabalintunaang umaasa tayo sa importasyon ng pagkain, laluna ng bigas. Kailangang ayusin ang plano sa paggamit ng lupa upang iprayoridad ang agrikultura kaysa sa komersyo, na pinakikinabangan lamang ng mga negosyanteng landlord at mga nagpipinansya sa kanila. Balangkasin ang panibagong ekonomyang pangunahing nakatuon sa pangangailangan ng mga Pilipino hindi sa mga dayuhang monopolyo korporasyon.

KAPANGYARIHAN SA IILAN: "SUMUNOD NA LANG KAYO" PARA SA NAKARARAMI

Gaya nang ating nabanggit sa simula, ang kailangan ng manggagawa ay pampulitikang kapangyarihan upang tiyakin ang kanyang kalusugan, kabuhayan at kapakanan - na sumasaglit sa isip ng gobyerno kung kailangan ito para lumikha ng tubo sa kapital. Malusog para magtrabaho. Sumesweldo para bumalik sa trabaho sa susunod na araw. Pinaiiwas sa sakit o delubyo para manatiling produktibo sa paglikha ng tubo, buwis, at renta para sa iilang naghahari at nagmamay-ari sa lipunan.

Teka. Iyan ay mistulang isang diktadura?! Hindi ba’t nasa ilalim tayo ng diumano’y demokrasya? Oo. May kapangyarihan ang manggagawa - bilang magkakahiwalay na botante - na pumili tuwing eleksyon kung sino ang susunod na magsasamantala at manloloko sa atin.

Sa pagitan ng mga halalan, tayo ay pinepwersang maging maamong tupa. Sinasabihan na “sumunod na lang kayo”. Kinakastigo dahil kulang daw sa “disiplina”. Ang trabaho ng mga manggagawa bilang mabuting mga indibidwal na mamamayan ay sumunod, kahit inaabuso ng mga nasa kapangyarihan, kahit binabataan ng dahas o kamatayan sa mga checkpoint, kahit binabaril ng mga abusadong pulis (gaya ng nangyari sa ex-army na si Winston Ragos).

Narito ang kahinaan ng mga ginagawa ng rehimeng Duterte laban sa COVID19. Ang taumbayan ay hindi kasali. Taliwas sa ginawa ng sosyalistang bansang Vietnam, na kahit mas maliit ang ekonomya kumpara sa Pilipinas, ay nagawang maimobilisa ang gobyerno at ang taumbayan para pigilan ang pagkalat ng pandemya. Sa Vietnam, umasa ang gobyerno hindi pasibong sa pagpapasunod sa taumbayan kundi sa kanilang aktibong partisipasyon sa mga hakbang para labanan ang pandemya.

Nakakamit lamang ng manggagawa ang ganitong kapangyarihan, kung sila ay organisado. Ito ang unang aral na natututunan ng manggagawa sa pag-uunyon. Mag-isip at kumilos para sa kapakanan ng kabuuan. Hindi sa watak-watak at kanya-kanyang indibidwal na interes. Armado ng kaisipang lahat ng manggagawa ay magkakapatid bilang uri. At dahil organisado ay may kapangyarihan at lakas para baguhin ang kanilang kalagayan.

Ang ganitong mulat na disiplina ang nagpanday sa mamamayan ng Vietnam para tugunan ang salot na COVID19, na siya ring ginawa ng kanilang mga ninuno nang talunin sa digmaan ang Estados Unidos na pinakamakapangarihang bansa sa daigdig. Ito rin ang klase ng disiplinang bakal na kinatatakutan ng mga naghaharing uri sa Pilipinas at sa buong daigdig.

Dalawang pwersa ang kailangang magsanib para iligtas ang sangkatauhan sa COVID19: (a) syensya para sa kabutihan ng lahat at (b) pagkakapatiran ng sangkatuhan. Iisa ang banta laban dito - ang interes ng mga kapitalista, ang kapangyarihan ng pribadong pag-aari. Sapagkat ang matutuklasang bakuna ay pipilitin ng mga korporasyong medikal na magiging kalakal imbes na maging serbisyo sa sangkatauhan. At magagawa nila ito, kung mananatili ang pagkakanya-kanya ng mga tao, na gagawing magkakumpetensya bilang buyer sa merkado ng naturang bakuna. Ang tanging uri na maaring lumagpas sa ganitong makitid na pag-iiisip ay ang uring manggagawa.

Kung gayon, sa okasyong ito ng Mayo Uno - at sa darating na mga araw na pagtatalunan ang mga patakaran sa ilalim ng “new normal” sa isang pandaigdigang ekonomyang sinasalanta ng COVID19, isulong natin ang mga kagyat at pangmatagalang mga kahilingang mag-oorganisa sa kapangyarihan ng masang manggagawa at magtuturo sa istorikal na direksyon ng ating pakikibaka.

Tungo sa lipunang totoong kumakalinga sa interes ng lahat ng myembro ng lipunan, hindi lamang para sa iilang may-kapital. Isang lipunang totoong asosasyon, hindi separasyon, ng mga tao. Isang lipunan ng pagkakapatiran at kooperasyon, hindi kompetisyon, sa pagitan ng mga tao. Isang sosyalistang lipunang ipupundar ng kilusang paggawa at magbabagsak sa paghahari ng kapital.

Itaguyod ang kalusugan, kabuhayan, kapakanan ng mamamayan. Kapangyarihan sa masang manggagawa! #