Labor group dismayed with ‘win-win solution,’ demands decisive action

Labor group dismayed with ‘win-win solution,’ demands decisive action

Frustrated at the Labor department’s continued non-fulfillment of President Rodrigo Duterte‘s marching orders to abolish all forms of contractualization, socialist labor group Bukluran ng Manggagawang Pilipino (BMP) has taken their advocacy to the footsteps of the president himself.

The group recently sent the Office of the President a letter, signed by labor leader Leody de Guzman, attached with a draft of an Executive Order ordering the abolition of all forms of contractual employment, among others.

In the letter to the president, it read “contractualization is an urgent national policy concern because it economically and socially destroys the lives of millions of our people—not only of our national labor force.”

It added that “due to its nationally-destructive outcome, contractualization is as criminal an enterprise as terrorism and the illegal drugs trade are at the present time.”

The group asked the President to “strongly consider the signing of this EO into law at the soonest time possible” to reflect his government’s “principled commitment to the stopping contractualization in all its forms.”

Pronouncements and proposals by secretaries Silvestre Bello and Ramon Lopez of the labor and trade departments respectively have not sat well with labor groups in the recently concluded consultative meetings it held. BMP along with other labor groups says that the ‘win-win solution’ is a misnomer and there can be no compromise with their demands.

“Our economic well-being as well as our dignity as the country’s ‘primary social economic force’ has been violated for decades now and yet the so-called ‘managers of the economy’ worry more about the projected decline in profits of employers,” said De Guzman.

“Any delays, flip-flopping statements and continued overconsideration for employers are new abrasions to labor’s dignity on top of the already heavily exploitative nature of capitalist-worker relations.”

The draft EO included the implementation and full protection of labor rights and standards as mandated by the 1987 Constitution, the strict prohibition of all forms of contractualization in the public and private sectors, the order to the Secretary of Justice to prosecute of violators and the regularization of all employees through direct-hiring.

The letter also included a recommendation for the president to schedule a meeting and dialogue with a broad delegation of labor groups to discuss labor policy-related issues and concerns at the soonest possible time. “This he owes to those who elected him into office,” De Guzman claimed.

Marcos: Bayani ng Naghaharing Uri, Hindi ng Masang Pilipino

NAKAKASUKLAM ang paglilibing sa pinatalsik na diktador na si Ferdinand Marcos sa Libingan ng mga Bayani. Bagong hibla ito sa matagal nang lubid ng kasinungalingan na si Marcos ay bayani ng lahing kayumanggi na kasing peke na kanyang medalya sa diumano’y kabayanihan noong Ikalawang Digmaang Pandaigdig.

Nakapagdududa din ang biglaan at tila panakaw na paglilibing sa kanya, na tiyak tayong hindi lingid sa kaalaman ni pangulong Duterte. Sa darating na mga araw, asahan na nating sasagot ang butangerong pangulo na ibaon na natin sa limot ang nasabing isyu.

Kung tutuusin, dapat nang ilibing si Marcos na namatay noong 1989 sa Hawaii, USA. Ngunit hindi sa libingan ng bayani kundi sa basurahan ng kasaysayan sapagkat hinusgahan na siya ng pag-aalsang Edsa 1986. Siya ay pasista, diktador, mandarambong, at mamamatay-tao. Hindi siya bayani ng masang Pilipino. Siya ay kriminal na kahihiyan sa kagitingan ng ating lahi.

Si Marcos ay bayani ng naghaharing uri hindi ng masang Pilipino. Sa panahon ng diktadurang Marcos, nalugmok ang bansang Pilipinas sa kumunoy ng kawalang pag-asa at ibayong kahirapan. Hindi ang taumbayan kundi ang mga kroni gaya ni Cojuangco, Lucio Tan, Benedicto, Virata, Romualdez, Cuenco, atbp., at ang kanyang paksyon ng naghaharing uri, laluna ang dayuhang kapitalistang nakinabang sa likas at likhang yaman ng bansa mula noon hanggang ngayon.

Sa panahon ng kadiliman ng Martial Law, naganap ang pandarahas, pagpaslang, pagwasak sa kabuhayan ng maralita, magsasaka, at manggagawa at mga kabataang estudyante at intelektwal na rumurok sa pag-aalsang Edsa, na nagawang ibagsak ang diktadura ngunit para lamang humalili sa poder ang karibal na paksyon ng pamilya Marcos.

Sa isyu ng rekognisyon sa diktador bilang bayani, tiyak tayong magpoprotesta ang paksyon ng naghaharing uri na nakinabang sa pagpapapatalsik kay Marcos at naitsapwersa din sa pag-akyat ni Duterte sa panguluhan. Sabihin mang biktima din sila ng diktadura. Ngunit sila ay mga magnanakaw din na galit sa kapwa magnanakaw!

Nananawagan ang Bukluran ng Manggagawang Pilipino (BMP) sa manggagawa’t mamamayan. Matuto tayo sa aral ng kasaysayan. Huwag bumuntot sa mga naghaharing uri. Isulong ang independyenteng kilusan ng uri at bayan. Kondenahin sa paglilibing ni Marcos sa Libingan ng mga Bayani habang ipinagpapatuloy ang kagyat at ultimong mga kahilingan ng taumbayan para sa panlipunang hustisya at karapatang pantao.

Itinakwil natin ang diktadurang Marcos ngunit mas labanan ang diktadura ng mga kapitalista’t asenderong nagsasamantala sa mamamayan!

Marcos: Hitler, Diktador, Tuta! Marcos is No Hero.

DTI’s ‘win-win solution’: Sugar coating to legitimize workers’ further exploitation

DTI’s ‘win-win solution’: Sugar coating to legitimize workers’ further exploitation

MILITANT labor again slammed the so-called ‘win-win solution’ being lobbied by the trade and industry department to end the menace of contractualization besetting the country’s labor force, claiming that “it would only be a continuance of capitalists’ transgressions and systematic exploitation”.

They likewise challenged President Duterte’s sincerity in fulfilling his campaign promise to end temporary employment; the militants urged him stop his economic managers’ dead on their tracks in promoting their outright anti-labor proposal or suffer political isolation from those who propelled him to power.

The groups Bukluran ng Manggagawang Pilipino (BMP) ang MASO-Pilipinas made this allegation as they ‘gate-crashed’ the 6th annual forum of PALSCON or the Philippine Association of Legitimate Service Contractors which was set to tackle their position on the proposal of the trade and labor departments.

Among the speakers of the forum included Senator Franklin Drilon, secretaries Ramon Lopez and Silvestre Bello III of the trade and labor departments.

Under Lopez’ proposed set-up, workers will be hired by the service providers and manpower agencies as regular employees, receiving various benefits such as leave credits, 13th month pay as well as retirement, social security and health insurance plans, among others.

The militants called the proposal “baseless and dismissive” of Article 280 of the Labor Code, which states that regular employees are those who perform “usually necessary or desirable” in the normal operations of a business.

“For more than two decades now, workers have been severely burdened by the wanton denial of our rights, forcibly shoving us further below poverty line. No amount sugar-coating from capitalist agents, will dupe us into taking their bait,” said Leody de Guzman, president of the socialist BMP.

The groups insisted the proposal would only mean that Articles 106 to 109 of the Labor Code and Department Order 18-A, “legal instruments used to circumvent constitutionally-guaranteed rights” shall remain intact.

De Guzman articulated that Articles 106 to 109 provided the loophole for capitalists in these trilateral agreements to use contractors and subcontractors that provide cheaper workers to carry out work that should be performed by their regular employees.

These provisions, he claimed, “were only meant to obfuscate employee-employer relationships. More so, it reinforces the capitalist blackmail of ‘work or starve’, under constant threat of unemployment by simply terminating their employment contracts”.

The groups say that there shall be no compromise in their call for the abolition of all forms of contractual employment and will continue to hound conferences of capitalists and anti-labor government officials.

Concretely, the groups are urging President Duterte to a) issue an Executive Order to declare DO18-A void and the revision of the BMBE law; b) certify as urgent congressional bills nullifying Articles 106 to 109 and the prohibition of contracting of ‘usually necessary or desirable’ work, pursuant to Article 280 of the Labor Code. The criminalization of labor-only contracting and deputize labor union leaders as labor inspectors to check and report violation of labor standards.

“It will simply take President Duterte an issuance of an Executive Order to scrap contractualization for good. To ordain such would lift millions of families from the yoke of dearth and misery,” de Guzman concluded.

A ringing endorsement of dictatorship

A ringing endorsement of dictatorship

The Bukluran ng Manggagawang Pilipino, a socialist labor group, joins Filipinos in denouncing the Supreme Court’s decision to authorize President Rodrigo Duterte’s plan to bury the late dictator Ferdinand Marcos at the Libingan ng mga Bayani.



Ferdinand Marcos is no hero: He was responsible for killing and torturing thousands of people—including many workers. He looted the public treasury. And he created the conditions that made the lives of millions of Filipinos miserable.

To bury him at the Libingan ng mga Bayani is to glorify rather than condemn mass murder, torture, and plunder.

Duterte’s determination to bury Marcos at the Libingan ng mga Bayani is certainly payback for the Marcoses’ support for his candidacy. While he has so far failed to fulfill his campaign promises to workers, he has demonstrated a steely sense of purpose in fulfilling his promise to the Marcos family.

More than just repaying debts, however, Duterte’s determination to glorify Marcos is also an expression of his support for dictatorship and his contempt for democratic rights. 

All previous regimes, and all those whose interests they protected, deserve part of the blame for making dictatorship seem to many like a better alternative than our current system.

The Aquino, Ramos, Estrada, GMA, and Aquino II administrations not only failed to deliver justice to Marcos’ victims; they also all failed to carry out the social reforms that would have prevented people from believing that a return to out-and-out authoritarianism can solve their problems. 

But let us not gloss over the fact that the Supreme Court would not have made the ignoble stand they made today if not for President Duterte’s insistence that a hated dictator be glorified as a hero.



Both President Duterte—as well as the nine Justices who voted in support of his plan—are spitting on the memory of all those who suffered during, and as a consequence of, the Marcos dictatorship.


They are also reinforcing the climate of impunity reigning in the country and emboldening ruling warlords and political dynasties to shun all democratic pretenses and rule with iron fists.

But even if they use the laws to deodorize and legitimize dictatorship, they will never succeed in turning a villain into a hero.



We call on all Filipinos to join us in denouncing this travesty of justice, and we support all protests and direct actions against the dictator’s burial at the Libingan ng mga Bayani.

Pagpupugay kay Ka Ronnie Luna

Pagpupugay kay Ka Ronnie Luna: Magiting na Organisador ng Pakikibaka ng Manggagawa

KUKULANGIN ang mga salita para ipahayag ang pagdadalamhati ng pamunuan at kasapian ng BMP sa paglisan ni kasamang Ka Ronnie Luna. Kapos din ang anumang letra para iparating sa kanyang mga naulila ang aming lubos na simpatya at pakikiramay. Kayo man ay naagawan ng tatay, tiyuhin, pinsan, o kabiyak sa kanyang biglaang pagpanaw. Kami rin – ang kilusang itinuring niyang “pangalawang pamilya” – ay nawalan ng isang magiting na lider, kaibigan, at kasama. 

Sa darating na mga araw, lubos na mararamdaman ng Bukluran, ng kabuuang kilusang paggawa, at pangkalahatang kilusang bayan – ang kawalan ng isang magiting, masigasig at mapangahas na organisador ng pakikibaka ng masang anakpawis. Ang buhay ni Ka Ronnie ay kasaysayan ng mga pakikibaka sa iba’t ibang antas – mula sa pabrika, rehiyon, pambansa, maging sa kanyang komunidad sa Sitio Malipay, kung saan siya huling nanirahan.

Mula sa Samar tungo sa Maynila. Nagmula si Ka Ronnie sa isang mahirap na pamilya sa Northern Samar. Isinilang noong Disyembre 1, 1958. Dahil sa hirap ng buhay, napagtapos lamang siya ng Grade 4. Isang bagay na kamanghamangha. Sapagkat sa darating na mga panahon, siya ay papandayin ng kilusan para sa isang bihasang tactician ng mga lokal na pakikibaka, laluna ng mga ligal at ekstra-ligal na pakikibakang unyon kaya’t madalas siyang akalain bilang isang abogado. 

Edad labing-anim nang siya’y magtrabaho sa isang trosohan. At sa unang bahagi ng dekada ’70, sa paghahangad ng mas maayos na buhay, ay palihim na umangkas sa barko at lumuwas ng Maynila para maghanap ng trabaho. Palipat-lipat na namamasukan bago naempleyo sa Philippine Blooming Mills o PBM – isa sa pinakamalaking pabrika ng bakal sa buong Asya noong panahong iyon. Ang PBM, na may 2,000 manggagawa, ay naging bukal ng maraming kadre’t kasapi ng kilusang anti-diktadura. Dito nabuo ang unyon na isa sa naging kasaping tagapagtatag ng Kilusang Mayo Uno (KMU), kung saan si Ka Ronnie ay naging chief shop steward. 

Sa pamamagitan ng pag-uunyon, napanday siya sa bisa ng sama-samang pagkilos sa pagmumulat at pag-oorganisa ng manggagawa. Nang magsara ang PBM noong 1980 (hindi dahil sa labor dispute kundi sa internal na problema ng kompanya), nanatili ang kanyang pagiging aktibista at nagpasyang magpultaym sa kilusan – mula noong hanggang sa kanyang pagpanaw, nanatili ang kanyang tuloy-tuloy na pagkilos sa hanay ng masang anakpawis. Sa panahong ito, kahit sa kawalan ng regular na hanapbuhay, ginawa ni Ka Ronnie ang pagbebenta ng puto kasabay ng pamamahagi ng mga polyeto.

Welga sa Fortune Tobacco. Sa unang mga taon ng dekada 80, si Ka Ronnie ay naging bahagi ng grupo para organisahin ang Fortune Tobacco, na noo’y may 4,000 manggagawa. Sa tuloy-tuloy na pag-oorganisa, nagawang agawin ang unyon mula sa mga “dilawan” at maka-management na pamunuan. Disyembre 1984 nang magtagumpay ang “tunay na unyonismo” sa naturang pabrika, naagaw ang pamunuan. Agad nilang paghandaan ang laban para sa collective bargaining agreement (CBA) na magsisimula sa Oktubre 1985. Inilarga nila ang malawakang pagpapaaral ng GTU (Genuine Trade Unionism course), PAMA (Panimulang Aralin ng Manggagawa). 

Sinimulan din ang iba’t ibang porma ng sama-samang pagkilos sa loob at labas ng kumpanya. Bilang ganting reaksyon kinasuhan ng management ang mga opisyales ng unyon. Sinulsulan din nila ang pagbubuo ng bagong unyong lalaban sa certification election habang sapilitang pinagreresign ang mga manggagawa sa Plant C/D at Redrying, na diumano’y ibebenta sa Trans Union Corporation at Premium Tobacco. Sa pamumuno ni Ka Ronnie at iba pang mga kasama, nagpasya silang paigtingin ang mga pagkilos dahil sa tangkang pagdurog sa unyon (union busting). Oktubre 17 hanggang 20, pumutok ang welga. Pinagharap ng Ministry on Labor and Employment (MOLE) ang dalawang panig. Kung saan, nagpakaisahang mag-“back to work” ang mga empleyado nang walang ganti ang management. Lumakas ang kumpanyansa ng manggagawa sa sama-samang pagkilos. 

Nagsimula ang negosasyon para sa collective bargaining agreement (CBA) noong Nobyembre. Gumanti ang kapitalista sa pagsuspinde, noong nakaraang buwan ay kaso lang, sa 52 opisyales ng unyon dahil sa “illegal strike” noong Oktubre. Sinundan ito ng pagtatanggal sa mahigit isang daan (125) pang mga aktibong kasapi noong Disyembre. Sinagot itong muli ng welga. Nagpasya ang pamunuan ng KMU na i-angat ang laban bilang “rehiyonal na pakikibaka”, kasabay ng iba’t ibang mga welga tulad ng Cosmos sa Valenzuela. Sa naganap na negosasyon noong Disyembre 1985, umatras ang management para ibalik ang 125 na kasapi ngunit mananatiling tanggal ang 52 lider. Pumalag ang unyon. 

Subalit matapos ang dalawang buwan sa piketlayn, nakaranas na ng demoralisasyon ang mga welgista. Naagaw kasi ng pinagsamang pwersa ng management, eskirol, at pulisya (PC-INP) ang dalawang istratehikong piketlayn (Plant A at Trans Union). Nahahati na ang pwersa sa pagitan ng Fortune Tobacco Labor Union (FTLU) at Fortune Tobacco Independent Workers Union (FTIWU). Pebrero nang pumasok sa kompromiso ang unyon. Subalit tiniyak na kilalanin ng management ang “caretaker committee” ng unyon – pitong kasapi mula sa FTLU at FTIWU, sa pamumuno ng pederasyong NAFLU – upang hindi madurog ang pagkakaorganisa ng manggagawa. Ang panukalang ito ay inihapag ni Ka Lando Olalia ng pederasyon. Si Renato Magtubo ang tumayong pinuno ng naturang komite. 

Ang welga sa Fortune ang isa sa mayor na pangyayaring lumikha ng isang Ka Ronnie Luna. Dito siya natuto – hindi lamang sa bisa ng kolektibong pakikibaka kundi maging sa mga taktikang kaakibat nito kapag hindi na pumapabor ang kalagayan, gaya ng kompromiso, pag-atras, pagpihit, atbp. Ang mga aral sa pakikibakang ito ang tatanganan niya sa pamumuno ng iba’t ibang laban ng manggagawa na kanyang oorganisahin.

Organisador ng Manggagawa at Mamamayan. Matapos ang kanyang karanasan sa welga ng Fortune, bumigat ang responsibilidad na inaatang kay Ka Ronnie at siya ay naitakdang maging susing organisador sa Marikina, Mandaluyong at San Juan. Tinutukan niya ang mga unyonista ng Nissan Mandaluyong, Benguet Management Corporation, at iba pang mga empresa. Sa Marikina naman, naging instrumental ang papel ni Ka Ronnie sa konsolidasyon ng mga unyon sa ARMSCOR, Manila Bay Spinning Mills, Goya, atbp. 

Sa lahat ng nadapuan ni Ka Ronnie, umiigting ang labanan ng mga uri. Inaangat niya ang mga porma ng sama-samang pagkilos – hanggang sa humantong ito sa welga, ang pinakamatalas na sandata ng manggagawa sa pang-ekonomikong pakikibaka. Sa mga pakikibakang ito, napanday ang isang Ka Ronnie. Hindi umasa sa mga pederasyon para sa mga ligal na tulong. Sa halip – sa kabila ng hindi pagtatapos ng elementarya – natutong aralin ang mga prosesong ligal. Batid niya kasing ang bisa ng mga polyeto’t pag-aaral sa pagmumulat ng manggagawa ay isandaang beses na tumitindi kung ang manggagawa ay lumalahok sa laban. 

Sapagkat ang tunggalian ay paaralan ng manggagawa, katulad niyang hinubog ng tunggalian ng ideya at sama-samang pagkilos. Ang kanyang pagkilos sa Marikina ay kinatampukan ng pagbubuo ng “Marikina People’s Council” o MPC, kung saan natipon ang mga demokratikong pwersa sa naturang munisipyo. Dahil dito, nagawa ng kilusan na makapagpaupo ng manggagawa ng Fortune Tobacco bilang konsehal ng pamahalaang lokal (Larry Punzalan). Napabilang din sa inisyatibang ito sina Bayani Fernando at Ome Candazo, na kinalauna’y naging mga opisyal ng gobyerno.

Lider ng Bukluran. Sa pagputok ng tunggalian sa loob ng kilusang Kaliwa sa bansa, tumindig si Ka Ronnie sa “bagong linya”. Itinakwil niya ang lumang linya ng pangmatagalang digmang bayan na umaasa sa magsasaka bilang pangunahing pwersa. Tumindig siya sa pamumuno ng manggagawa sa laban ng bayan upang magtuloy-tuloy ang pakikibaka ng masang anakpawis patungong sosyalismo. 

Taong 1995, nang siya ang naging pinuno sa elektoral na kampanya ni Sonny Rivera ng SANLAKAS sa pagkakongresista ng Pasig. Hinawakan niya ang ikalawang distrito nito. Taong 1996-1998, nang mapabilang siya sa tinaguriang “National Pool of Organizers” (NPO) ng BMP. Una niyang hinawakan ang teritoryo ng Bulacan, kung saan, pumutok ng kaliwa’t kanan ang mga pakikibaka – mula sa grievance hanggang sa welga – sa mga pabrika ng McRyan, Standard Aluminum, Banson Lumber, Ingasco, atbp. Kasama din siya sa pag-oorganisa ng Indophil (pabrika ng sinulid) sa Marilao, na may libo-libong mga manggagawa. Kinalauna’y tinagurian siyang “borderless” bilang organisador. Gamit ang tsapang “Office of the Secretary-General” at “Lagman Law Office”, hindi na nahahangganan ng isang munisipyo o probinsya ang kanyang pag-oorganisa. 

Mula sa paglilipat ng Pacific Glass (Paglamaco) sa San Juan tungo sa ARCYA Laguna hanggang sa pag-agaw ng unyon sa Novelty Philippines na nasa may 3,000 manggagawa at maging sa mga kagilagilalas na aksyon sa Hopewell sa Pagbilao, Quezon at Philippine Geothermal sa Tiwi, Albay. Masipag at walang kinakatakutan. Tumutubo saan man maitanim. ‘Yan ang naging marka ni Ka Ronnie bilang organisador. Taong 1999 nang mahalal siya bilang bahagi ng BMP Central Committee, kung saan, itinalaga siya upang maging organisador ng balangay nito sa Southern Tagalog. Naging tanyag, hindi lamang ang BMP kundi si Ka Ronnie, sa naturang erya. Kasabay ng pagtatayo noong ng mga export processing zones at mga technopark, sumabay din sa pag-oorganisa ang mga unyon at buklod ng BMP, laluna sa Laguna. 

Lumatag din ang impluwensya ng BMP sa pagkakabuo ng Kapatiran ng mga Pangulo ng Unyon (KPUP), kung saan naugnayan ang malalaking mga unyon gaya ng Alaska, Kimberly Clark, Anglo Watson, Unilonseal, atbp. Sa panahon ding ito, naging komon na pulang bandera ang BMP sa mga pabrikang nagpiket o nagwelga sa Calabarzon. Nabasag ang “no strike, no union” sa mga subdivision ng mga eksporter (welga sa GNF, Canlubang Spinning Mills, atbp). 

Hindi rin nakaligtas ang naglalakihang mga pader ng mga industriyal na erya sa mga panawagan at paninindigan ng BMP. Umabot ang saklaw ng pag-oorganisa – sa tulong ng mga kasamang ikinatuwang niya sa mga gawain – maging sa mga probinsyang karatig ng Laguna – hanggang sa Quezon (Peter Paul, mga subcon ng Gelmart, tricycle drivers ng POKTODA, atbp.), at Cavite (RIL, Berenguer Topacio, Lepanto Tiles, AA Ceramics, atbp.). 

Kaya naman, hindi nakapagtataka kung bakit sa mga panahon ng eleksyon (mula 1998 hanggang 2013), malaking porsyento ng boto sa mga partylist na sinuportahan ng BMP ay nagmumula sa Southern Tagalog, kahit tayo ay nagmula sa Maynila at maituturing na ‘dayo’ sa Calabarzon. Mula sa pagiging ordinaryong kagawad, si Ka Ronnie ay permanenteng nahahalal bilang kagawad ng BMP National Executive Committee noong 2001. 

Bilang bahagi ng pambansang organo, siya ay naging responsable sa iba’t ibang linya ng gawain – kahit ang kanyang ispesyalisasyon ay nasa lokal na pakikibakang masa at gawaing kampanya. Isang ganap na kumprehensibong kadre. Nagsusulat. Nagtatalakay. Nagtatalumpati. Nagbabalangkas ng plano – sa kabuuan at sa pakikibakang lokal. Nangangasiwa ng mga gawain. Nagmomobilisa sa mga pagkilos. Naghahain ng mga petisyon sa mga ahensya ng gobyerno. Nag-aalaga ng ugnay sa mga opisyal ng DOLE, simbahang katolika, at iba pang institusyon. Nagpapatupad ng mga panalong desisyon sa kaso. Isang libo’t isang gawain ang kinayang gawin ng kasamang walang tigil sa pagpapaunlad at paghuhubog sa sarili para maging mahusay na unyonista, sosyalista at rebolusyonaryo. Kahit sa huling yugto ng kanyang buhay, mula sa pakikibakang pang-unyon ay nagsisimula na siyang aralin at kabisaduhin ang pakikibaka sa lupa ng mga maralita nang pamunuan niya ang laban ng mamamayan sa Sitio Malipay sa Bacoor, Cavite.

Katangiang Mahirap Pantayan. Mabigat man sa atin ang tanggapin ang kanyang pagpanaw, hayaan nating humimlay si Ka Ronnie para ganap nang makapagpahinga. Mamayapa ang katawang buong sipag at sigasig na inalay sa paglaya ng uring manggagawa at sambayanang Pilipino. Kung mayroon mang tunay na nakapanghihinayang, ito ay ang kanyang biglaang paglisan nang hindi natin nakuha – ng buong-buo mula sa kanya – ang kwento ng kanyang mga karanasan. Karanasang punong-puno na mga aral sa praktika ng pagsusulong ng rebolusyon. 

Kulang ang pagpupugay ngayon para kunin ang mga leksyon mula sa kanyang kakaibang paglilingkod sa kilusan ng masang anakpawis. Ganunpaman, sa ating pamamaalam, sumahin natin sa isang salita ang natatanging katangian ng magiting na organisador ng pakikibaka na si Ka Ronnie Luna. Walang iba ito kundi ang KAPANGAHASAN. 

Siya ang kasamang hindi magpapatinag kaninuman, sa anuman, at saan man. Kahit na anong balakid, suliranin o pagsubok ay kanyang hahanapan ng kalutasan. Masalimuot man ang nakitang solusyon, lahat ng ito ay handa niyang suungin – kahit maisakripisyo pa ang kanyang sarili – kung ang magiging resulta (gaano man kaliit ang posibilidad ng kongkretong ganansya) ay ang pagkamulat at pagkakaorganisa ng pakikibaka ng manggagawa, ang uring tutubos sa atin sa sumpa ng kahirapan at pagsasamantala. 

Ang totoong pagpupugay kay Ka Ronnie ay hindi pa ang pagbibigay-puri sa kanyang mga ginawa kundi ang matularan – laluna ang kanyang kapangahasan – ng sinumang nagnanais na baguhin ang umiiral na kabulukan. Sa ganitong paraan, ihihimlay natin ang kanyang pisikal na katawan ngunit mananatili siyang buhay sa ating puso’t isipan para palakasin muli ang kilusang paggawa at kilusang sosyalista sa bansa. Mabuhay ang mapangahas na diwa ni Ka Ronnie Luna! Mabuhay ang mapagpalayang kilusan ng uring manggagawa!